Τώρα που ξεκινάει και η κόρη το σχολείο, ξέρετε το άλλο, το μεγάλο, το «κανονικό», και ο γιος μου με παίρνει τηλέφωνο ενώ είμαι στο γραφείο για να μου εκμυστηρευτεί ότι δεν θα το πει στην αδελφή του, «αλλά, μαμά, πόσο βαρετό είναι το σχολείο, πόσο, ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΓΛΩΣΣΑ;» γυρίζω λίγο πίσω σε αυτό που μου φαίνεται εκατό χρόνια πριν για να κουνήσω απλά το κεφάλι μου συγκαταβατικά και να πω «έχεις δίκιο, είναι βαρετό. To δικό μου δηλαδή ήταν».

Και επειδή τώρα είπαμε για σχολείο, εκεί δηλαδή που μαθαίνεις το «σωστό», σκέφτομαι ότι καθόλου κακό δεν κάνει τελικά αν τα παιδιά μάθουν και όχι-και-τόσο-«σωστά». Αν οι κανόνες χαλαρώσουν λίγο, αν ο μη τέλειος εαυτός μας προδοθεί κάπως πιο εύκολα, αν παρουσιαστούμε μπροστά τους με εκείνη την άνεση που σηκώνεσαι από το κρεβάτι γυμνή και με ανακατεμένο μαλλί το πρωί, όταν το ’χεις σιγουρέψει ότι ο γκόμενος γουστάρει.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι εντάξει και πολλά από αυτά που κάνω με τα παιδιά δεν ξέρω αν είναι εντάξει, αλλά δεν μπορώ καθόλου να τα κοροϊδέψω. Έχω πάψει προ πολλού να θεωρώ ότι είμαι τέλεια και ότι τα δικά μου τα παιδιά είναι τα καλύτερα και βαρέθηκα να φτιάχνω κόσμους με παλ χρώματα και ευγενικά, καλοκουρδισμένα ρομπότ.

Να, ας πούμε, βρίζω. Εντάξει, δεν θα πω την πιο χυδαία βρισιά που μπορώ τώρα να σκεφτώ και είμαι πολύ καλή σε αυτό γενικά, αλλά δεν θα ζητήσω και συγγνώμη αν πέσει κάτω το γάλα και πω «εντάξει, μαλακία παίχτηκε», ή αν ακούω ένα φανταστικό κομμάτι και μονολογήσω «πω πω, γαμεί αυτό!» Δηλαδή και τι έγινε που όλα αυτά τα συνοδεύει από τη μεριά τους ένας καταρράκτης γέλιου, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουν ότι όταν η δασκάλα κάνει ένα πείραμα φυσικής δεν μπορούν να γυρίσουν σε αυτήν την ηλικία να της πουν «πόσο γάμησε». Προσωπικά, αν ήμουν δασκάλα θα έκανα ένα χάι φάιβ και, εντάξει, αυτό είναι λίγο αστείο, αλλά στα σοβαρά τώρα, γνωρίζουν ότι δεν βρίζουμε προσωπικά τους άλλους, δεν τους προσβάλλουμε και δεν τους μειώνουμε. Και εκεί το καθήκον μου τελειώνει.

Όταν βγαίνουμε με τον μπαμπά τους ή βγαίνω με φίλους για ποτά, λέω ακριβώς πού πάω και γιατί δεν μπορούν να έρθουν μαζί. Δεν λέω ότι θα αργήσω στο γραφείο, ότι είμαι κάπου «με τη δουλειά», ούτε ότι πάω σε γενέθλια. Τους έχω πάρει μαζί σε καλοκαιρινά μπαρ, έχω ψιλοπεί τι παθαίνεις με το πολύ ποτό, εκείνοι έχουν χορέψει, έχουν πιει γρανίτα φράουλα και τελικά έχουν αποκοιμηθεί σε καναπέδες, αλλά όταν είναι να βγω με τις δικές μου κολλητές, ακόμα και αν είναι νωρίς, τους εξηγώ ότι θα μιλάμε όλη την ώρα για το σεξ και για τον Τσίπρα και επειδή δεν τις βλέπω κάθε μέρα θα ασχολούμαι μαζί τους βασικά και θα βαρεθούν. Άλλος καταρράκτης γέλιου – βλ. σεξ.

Α, ναι, και γι’ αυτό, το σεξ δηλαδή, τα έχω πει όλα κανονικά. Μου φαίνεται ότι αν αφαιρέσεις από το σεξ όλον τον μύθο, η διαδικασία είναι σχετικά απλή, εξηγείται, ρε παιδί μου. Θυμάμαι όταν τα πρωτοείπαμε, ο γιος μου γύρισε και με ρώτησε: Αυτό είναι; Δηλαδή, αυτό είναι ΟΛΟ; Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να γυρίσω και να του απαντήσω «έλα, μικρέ, θυμήσου το αυτό που είπες σε μερικά χρόνια και ξαναέλα να μου το πεις», αλλά σήκωσα τους ώμους και είπα με αυτοπεποίθηση, ναι, αυτό είναι όλο και είναι πολύ ευχάριστο. Ένα τρίμηνο μετά είπαμε τι συμβαίνει και με την περίοδο με μια μικρή δυσκολία στο να εξηγήσω το γιατί στις διαφημίσεις το βλέπουμε μπλε ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙΜΑ. Ε, χμ, γιατί κάθε εξήγηση μπάζει βασικά.

Επίσης, δεν είμαι φίλη με όλες τις άλλες μαμάδες όπως πιστεύουν τα παιδιά μου, ότι δηλαδή είμαστε κάτι σαν ποδοσφαιρική ομάδα, ή ακόμα χειρότερα σαν σέκτα, όλες δεμένες, όλες αγαπημένες, επειδή τα παιδιά μας κάνουν παρέα. Όταν η κόρη μου ‒συνήθως‒ αναφέρει τις άλλες μαμάδες ως «η φίλη σου η τάδε» στις περιπτώσεις που αυτό δεν ισχύει, γιατί υπάρχουν και οι άλλες φυσικά, της εξηγώ ότι η τάδε είναι η μαμά της δικής σου φίλης και για αυτόν τον λόγο τη γνωρίζω και τη συναναστρέφομαι. Δεν μπορώ να τους λέω ότι αν δεν θέλει κάποιος να σε κάνει παρέα δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι φίλοι, τους φίλους τους διαλέγουμε και μας διαλέγουν και είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή και εγώ να το παίζω social-butterfly-κολλητή-με-όλες, ακόμα και αν στην πραγματικότητα το μισάωρο που θα συναναστραφώ αναγκαστικά θα μου σηκωθούν όλες οι τρίχες σαν από ηλεκτροσόκ ή θα καταπνίξω το χασμουρητό μου σαν να εξαρτάται το Όσκαρ πρώτου γυναικείου από το περφόρμανς αυτό.

Όλα αυτά, που είναι τίποτα και ακόμα πιο πολλά, είναι εντάξει. Δεν είναι «cool», είναι απλά εντάξει.

Δεν αφαιρούν από παιδικότητα, ούτε από ξεγνοιασιά, δεν δημιουργούν περιορισμούς και απαγορεύσεις, δεν κλείνουν τα μάτια, δεν στενεύουν τα μυαλά, δεν θεοποιούν, δεν δαιμονοποιούν και, το βασικότερο, λένε ιστορίες. Και σε ποιον δεν αρέσει μία γαμημένη καλή ιστορία, ε, πείτε μου;

Η φωτογραφία είναι από το instagram της Γιολίνας https://instagram.com/yolnotaken/ @yolnotaken • Instagram photos and videos instagram.com