Είμαι και εγώ μια από τις μαμάδες που έκλαψε αυτές τις μέρες. Όλη η Ελλάδα έκλαψε αυτές τις μέρες, για το Βαγγέλη, για τον δικό μας Βαγγέλη, για το Βαγγέλη που βλέπαμε, για το Βαγγέλη που κρύβουμε μέσα μας.

Ξαφνικά, φαντάσματα βγήκαν στο φως, μνήμες ξεπήδησαν από το καλά κλειδωμένο μπαούλο. Όλοι μας θυμηθήκαμε διάφορα περιστατικά από τα σχολικά μας χρόνια που τώρα πια θα τα λέγαμε bullying, απλά τότε δεν ξέραμε την λέξη.

Όμως νομίζω πως όλοι μας θα πρέπει να κάτσουμε να αναλογιστούμε πόσο ρατσιστές είμαστε, γιατί όλοι είμαστε, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Πάντως κάπου, κάποτε, κάτι έχουμε όλοι πει ή κάνει.

Πόσες φορές έχω δει μαμάδες αγοριών να «χτυπούν ξύλο» για να μην γίνει ο γιος τους ομοφυλόφιλος.
Πόσες φορές έχουμε ρωτήσει «από πού είναι ο φίλος σου;»
Πόσες φορές έχουμε πει «μην τρως πολύ θα παχύνεις και θα σε κοροϊδεύουν;»

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν πόσους bullies έχουμε εμείς δημιουργήσει. Γιατί οτιδήποτε είναι λίγο διαφορετικό από αυτό που εμείς νομίζουμε σωστό πρέπει να το κοροϊδεύουμε; Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να ασκούμε κριτική σε όλους τους άλλους πλην τον εαυτό μας;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ μήπως ακόμα και μέσα στο σπίτι μας ασκούμε εμείς bullying;

Ξέρω τώρα που το διαβάζεις θα σκεφτείς πως δεν έχεις κάνει bullying σε κανέναν. Αναρωτήσου όμως μήπως δημιουργείς κι εσύ έναν τέτοιο.

Ας προσέξουμε λοιπόν όλοι μας τι λέμε στα παιδιά μας, πώς τα χαρακτηρίζουμε, πώς αποκαλούμε τους υπόλοιπους.

Γιατί μπορεί να μην κάνουν bullying στο παιδί σου επειδή εσύ το έχεις κάνει «δυνατό», αλλά μπορεί να είναι bully και πίστεψέ με, αυτό ίσως να είναι και χειρότερο.

Δεν ξέρω να γράφω καλά, δεν είμαι αρθρογράφος, μια μαμά είμαι που κάνει διάφορες σκέψεις και απλά ήθελα να τις μοιραστώ.

Ευχαριστώ για το χώρο σας.

Πηγή: efiveia.gr