Το βρεφάκι που μεγαλώνει όλο υγεία μέσα από αυτήν τη στήλη είναι πλέον 9 μηνών και είναι στα καλύτερά του. Κινητικά στέκεται καθιστό για ώρα, χωρίς την ανάγκη του καναπέ. Αν το βλέπετε καμιά φορά να πηγαίνει με βήματα προς τα πίσω, γέρνοντας το κεφάλι του και χτυπώντας το μαλακά στον τοίχο, ή στην πλάτη μιας πολυθρόνας, είναι επειδή θέλει να μάθει την απόσταση ασφαλείας που έχει με τα όρια του χώρου του. Είναι η ανάγκη να αποκτήσει αντίληψη των διαστάσεων του χώρου. Γενικώς ο ένατος μήνας σηματοδοτεί την έναρξη των «ορίων». Επειδή τα παιδιά σε αυτήν τη χρονική στιγμή καταλαβαίνουν πλέον το αυστηρό «όχι» ή το «μη», είναι το σημείο όπου οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να θέτουν όρια στη συμπεριφορά. Μπορεί να ακούγεται κάπως πρόωρο όλο αυτό, όμως από τη στιγμή που ένας άνθρωπος κατανοεί το «απαγορεύεται» σε κάποιον βαθμό μπορεί να εκπαιδευτεί και για εκείνο που «επιτρέπεται» ή που «απαγορεύεται» λιγότερο. Βέβαια το κούνημα του δείκτη δεξιά και αριστερά και το αυστηρό προσωπείο δεν είναι σύμμαχοι καλής συνεργασίας, εάν δεν συνοδεύονται και από μια εναλλακτική πρόταση. Ένα βρεφάκι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν πρέπει να πλησιάζει την πρίζα, αλλά όταν το πάρουμε από κει λέγοντας «μη» και του δώσουμε όμως κάποιο ωραίο παιχνίδι και γενικώς ασχοληθούμε μαζί του, τότε θα συνδυάσει το «μη» με μια καλή αντι-πρόταση και έτσι η πειθαρχία θα έρθει μέσα από μια θετική διαδικασία.

Ξαναγυρνώντας στην κινητικότητα της ηλικίας αυτής, εμφανίζεται η τάση να σηκωθούν όρθια, πιάνοντας τα έπιπλα. Προσοχή λοιπόν στα τραπεζομάντιλα! Ακόμη ένα σημαντικό κινητικό στάδιο των εννέα μηνών είναι και το μπουσούλημα, που αποτελεί γέφυρα προς την όρθια θέση. Αν και δεν μπουσουλάνε όλα τα παιδιά, καλό είναι να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να μπουσουλήσει το δικό μας. Οι συνθήκες φτιάχνονται από νωρίς, όταν από νεογνό σχεδόν λέγαμε πως είναι καλό να περνάνε και λίγα λεπτά της ημέρας στην μπρούμυτα θέση (tummy time). Για να βοηθήσουμε όμως το μπουσούλημα πρέπει να αφήσουμε το παιδί κάτω, να δοκιμάσει να πιάσει τα παιχνίδια μόνο του, με μας παρέα πάντα. Για αυτό το καλοκαίρι είναι η ιδανική εποχή. Τα χαλιά έχουν μαζευτεί και μαζί και η οικιακή σκόνη… αλλά και στην παραλία, η άμμος είναι ένα σωστό πεδίο για να παίξει με ενδιαφέρον. Το μπουσούλημα εκτός από γυμναστική στους μυς θα «γυμνάσει» και το μυαλό. Θα χαρίσει μια άλλη πιο ενδιαφέρουσα και πιο ρεαλιστική οπτική γωνία του περιβάλλοντος στο βρέφος.

Σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να κάνω ένα αφιέρωμα στο best-seller δώρο αυτής της ηλικίας… την περπατούρα. Η «στράτα» συνήθως δωρίζεται από στενούς συγγενείς ή φίλους, επειδή υπάρχει η βιασύνη να δουν τον «μικρό πρίγκιπα» να περπατάει… ΕΓΚΛΗΜΑ! Πρώτον γιατί απλά το μόνο που θα καταφέρουν είναι να του προκαλέσουν καθυστέρηση στο βάδισμα, δεύτερον γιατί υπάρχει περίπτωση να μάθει να βαδίζει με τις μύτες (και έτσι ο πρίγκιπας να γίνει μπαλαρίνα…) και, τέλος, επειδή τα «τροχαία» με τη στράτα παραμένουν σε συγκρίσιμα ποσοστά με εκείνα της εθνικής οδού. Απλώς σκεφτείτε ότι ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να περπατάει με ρόδες και ίσως να αλλάξετε γνώμη οι υποστηρικτές αυτού του ακατάλληλου δώρου.

Η λεπτή κινητικότητα στα χέρια αγγίζει σε ωριμότητα εκείνη του ενήλικα. Παρατηρήστε ότι πλέον όταν πιάνει ένα κυβάκι, χρησιμοποιεί δείκτη και αντίχειρα και όχι όλη την παλάμη, όπως πριν από κάτι μήνες.

Η παρατηρητικότητά του είναι επίσης στα μέγιστά της. Γυρνάει στο όνομά του, εντοπίζει ακριβώς την πηγή του ήχου και ακολουθεί κάθε αντικείμενο στην πορεία της κίνησής του. Μάλιστα συχνά ό,τι πιάνει το πετάει και κατόπιν χαίρεται να δει πού θα πάει. Είναι λοιπόν η στιγμή για παιχνίδια με δράση-αποτέλεσμα (κουμπάκια με ήχους, πιανάκι). Αντίστοιχα, του αρέσει να έλκει παιχνίδια με σκοινί, όπως αλογάκια με ρόδες και άλλα τροχήλατα. Στο πλαίσιο της δράσης-αποτελέσματος αγαπημένη ασχολία τους είναι να κρύβουν και να αποκαλύπτουν μικρά αντικείμενα. Παίξτε λοιπόν με κάποιο κρυμμένο παιχνίδι, κάτω από μια κουβέρτα ή μέσα σε ένα μπολάκι, ή επίσης αγοράστε βιβλία «peek-a-boo». To βιβλίο είχε τεθεί ως πρόταση ήδη από τους 6 μήνες, αλλά ειδικά τώρα το ενδιαφέρον για απλές εικόνες είναι πολύ περισσότερο.

Το άγχος αποχωρισμού, το οποίο οφείλεται στην αντίληψη της μονιμότητας, όπως είχαμε πει από το προηγούμενο τεύχος, είναι κάτι στο οποίο πρέπει να ανταποκριθείτε με στοργή και αμεσότητα και χωρίς άγχος και τύψεις. Η ηλικία των 9 μηνών σηματοδοτεί την έναρξη του παιχνιδιού. Παιχνίδι κυρίως για εσάς, γιατί για τον μικρό πλούτο σας είναι πάνω από όλα γνώση, εκπαίδευση, ένας κόσμος ολόκληρος. Να θυμάστε ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται πιο εγκυκλοπαιδικά το παιχνίδι σε σχέση με μας, που εύκολα μπορεί και να το υποτιμούμε. Φροντίστε το παιχνίδι να έχει φυσικότητα, απλότητα και διαπροσωπική σχέση. Τα υπόλοιπα αφήστε τα σε κείνα…