Ειλικρινά, δεν έχω καταλάβει πώς πέρασε ο καιρός. Πώς από κει που κυκλοφορούσα μωρομάνα με μάρσιπους και καρότσια, που τα ρούχα μου ήταν γεμάτα γουλίτσες, που έπλενα μπιμπερό με καυτό νερό, που άλεθα τις τροφές στο μούλτι, που έβαζα πλυντήρια στους 90°, που έψαχνα για προσφορές σε πάνες, που μάθαινα λέξεις όπως «προσαρμογή», «play date» ή «εκπαίδευση τουαλέτας» και που έκανα τον σταυρό μου καθώς πλησίαζε η νύχτα, ψιθυρίζοντας μάντρα τύπου «θα κοιμηθεί αμέσως, θα κοιμηθεί αμέσως, θα κοιμηθεί αμέσως», έχω φτάσει –και μάλιστα εδώ και αρκετό καιρό− να ζω σαν κανονικός άνθρωπος.

Τα παιδιά μου, στο δημοτικό πλέον, περπατούν μόνα τους, δεν λερώνουν τα ρούχα μου (λερώνουν τα δικά τους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) πηγαίνουν σχολείο μόνα τους, τρώνε μόνα τους το φαγητό που υπάρχει για όλη την οικογένεια, πλένουν τα πιάτα τους μόνα τους, πάνε τουαλέτα μόνα τους, κάνουν μπάνιο μόνα τους, διαβάζουν μόνα τους, κοιμούνται μόνα τους, βάζουν ως και πλυντήριο μόνα τους, απλά καμιά φορά διατηρούμε τους 90°, όχι για αποστείρωση, αλλά γιατί η βρομιά των ρούχων τους είναι τόση που θέλει να βράσει το νερό μπας και φύγει. Τα παιδιά μου είναι δυο αυτόνομα παιδιά.

11 χρόνια κλείνουν σύντομα από την πρώτη φορά που κράτησα το πρώτο μου μωρό στην αγκαλιά μου και 8μιση από την πρώτη φορά που κράτησα το δεύτερό μου μωρό στην αγκαλιά μου. Δεν το συζητώ, ζούμε πολύ καλύτερα τώρα. Ως οικογένεια έχουμε σταθερούς ρυθμούς, μπορούμε να συνεννοηθούμε χωρίς παρεξηγήσεις, τα (μισητά) κλάματα είναι ελάχιστα, οι καβγάδες γίνονται πλέον για λογικά και όχι για παράλογα θέματα (π.χ. «θέλω να δω λίγη παραπάνω τηλεόραση» και όχι «δεν μου αρέσει το σχήμα που έχει αυτός εδώ ο κόκκος ρύζι»), οι ιώσεις έχουν μειωθεί αισθητά, ταξιδεύουμε χωρίς παρατράγουδα, ξεκουραζόμαστε στις διακοπές και κυρίως ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ όσο χρειαζόμαστε ή −τέλος πάντων− για το ότι δεν κοιμόμαστε όσο χρειαζόμαστε φταίει πως το σχολικό κουδούνι χτυπάει στις 8:15 και πως είμαστε εργαζόμενοι. Δεν φταίνε οι κολικοί, η μεταμεσονύχτια πείνα, η οδοντοφυΐα, ο μπαμπούλας, τα terrible twos,  τα horrible threes ή τα fucking fours.

Από την άλλη, τα παιδιά δεν έχουν πάψει να μας ζητάνε ένα μωρό. O ένας λέει πως δεν θυμάται πώς είναι να έχεις μωρό στο σπίτι, γιατί ήταν πολύ μικρός, η άλλη λέει πως δεν ξέρει πως είναι να έχεις μωρό στο σπίτι, γιατί δεν έζησε ποτέ με μωρό στο σπίτι. Στο επιχείρημα μας «Δεν έχουμε λεφτά», το αντεπιχείρημά τους είναι πως το ΄χουνε δει το όνειρο «Θα κερδίσουμε το τζόκερ. Αν κερδίσουμε το τζόκερ, μαμά, θα κάνετε άλλο ένα μωρό;» Στο επιχείρημά μας «Δεν έχουμε άλλες αντοχές», το αντεπιχείρημά τους είναι «Μα, θα βοηθάμε εμείς, εσείς τίποτα δεν θα κάνετε». Όμως, η απάντηση είναι ρητά όχι. Στα σχεδόν 40 μου, οι μαμαδοδυνάμεις μου είναι ελάχιστες και έχω χαλαρώσει πλέον από την τσίτα στην οποία βρίσκεται, θέλει δεν θέλει, μια μωρομάνα.

Όμως, οφείλω να εξομολογηθώ πως καμιά φορά νοσταλγώ…

…το κεφαλάκι τους μου πάνω στο στήθος μου (τώρα με κουτουλάνε με φόρα και βάζω αρνίκα στο βυζί μην μπλαβιάσει),

…το κούρνιασμά τους στην αγκαλιά μου και το γουργούρισμα μετά το φαγητό (τώρα κάνουν διαγωνισμό ρεψίματος),

…τη μυρωδιά τους, τη γνωστή τοις πάσι μωρουδίλα (τώρα έχει εξελιχθεί σε μυρωδιά μαθητή δημοτικού–δεν θέλετε να ξέρετε),

…το νανούρισμα με τραγουδάκια και μαμαδίστικο λίκνισμα (τώρα ακούνε κάτι άθλιους γιουτιούμπερς για να αποκοιμηθούν, που το λίκνισμά τους θα μπορούσες να το πεις και πρόστυχο),

…τα αυθόρμητα παιχνίδια στην μπανιέρα, το πλατσούρισμα με τις σαπουνάδες και τα παπάκια (τώρα αφήνουν το μπάνιο σαν την Καλλιρόης κατά τη διάρκεια καταιγίδας και γράφουν βρισιές στον καθρέφτη για να τις δούμε όταν ξαναθολώσει, την ώρα που κάνουμε εμείς μπάνιο, και να μας πουν ότι δεν τις έγραψαν αυτά)

…τα πατουσάκια για φίλημα (πριν εξελιχθούν σε μονίμως μαύρες βρομοπατουσάρες, που μεγαλώνουν ανά 2 μήνες και δεν χωράνε στα –μονίμως σκισμένα− παπούτσια τους),

… τον ενθουσιασμό των πρώτων βημάτων και των πρώτων λέξεων και γενικά των πρώτων επιτευγμάτων τους (τώρα είμαστε εν αναμονή άλλου τύπου πρώτων φορών για τις οποίες δεν νομίζω ότι θα ενθουσιαστούμε και τόσο),

…τα ξεκαρδιστά και αυθόρμητα γέλια με ό,τι (αστείο ή μη) έβρισκαν αστείο (τώρα γελάνε με απίστευτες κρυάδες και −σας προειδοποιώ− πρέπει να γελάτε κι εσείς με αυτές για να μην έχετε παρεξηγήσεις),  

…την πηγαία έκπληξη όταν δοκίμαζαν ή όταν έβλεπαν κάτι για πρώτη φορά (τώρα θα ακούτε συχνότατα «Μπιλαξ» και «Ίιιιιουυυυ»,

… (καμιά φορά, όχι πάντα, γιατί είχε πλάκα) το «Έεεεεκαναααα», (τώρα φωνάζεις εσύ «Έκανες; Γιατί θέλω το μπάνιο, επιτέλους, 10 ώρες μέσα είσαι).

Απευθύνομαι, λοιπόν, σε κάθε μωρομάνα. Αν και δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές, σας συμβουλεύω να χαρείτε την κάθε στιγμή με τα μωρά σας γιατί είναι ανεπανάληπτη. Και η επόμενή μου φράση κλισέ θα είναι, αλλά ισχύει. Τα μωρά μεγαλώνουν πολύ γρήγορα. Και ναι μεν η κάθε ηλικία έχει τις χάρες της, αλλά η μωρουδιακή είναι μάλλον η πιο χαριτωμένη. Εδώ είναι το σημείο όπου με παίρνουν τα ζουμιά. Οπότε επιστρέφω στην πραγματικότητά μου, υπενθυμίζοντάς μου ότι η μωρουδιακή, εκτός από χαριτωμένη, είναι ταυτόχρονα και η πιο κουραστική ηλικία. Ή μήπως όχι; Ζήτω η προεφηβεία!