Αγάπησα την εικονογραφική δουλειά του (αρχιτέκτονα) Φίλιππου Φωτιάδη με το που την πρωτοσυνάντησα, το 2013, στο βιβλίο της Ελένης Γερουλάνου “Ο Νικηφόρος ανακαλύπτει τα συναισθήματα”. Κι από κει και πέρα σε κάθε βιβλίο που εικονογραφούσε, την αγαπούσα λίγο περισσότερο. Πέρυσι, με το “Μπαμπά, να πάρουμε σκύλο αντί για μυρμήγκι;” με εντυπωσίασε και ως συγγραφέας για το χιούμορ και τη σπιρτάδα του κειμένου του. Χτες, λοιπόν, χωρίς να το περιμένω -δεν ήξερα ότι ο Φίλιππος ετοίμαζε νέο βιβλίο- έφτασε στο… σαλόνι μας “Το μπάνιο μας”. Αλλά με πέτυχε πηγμένη. Δεν πρόλαβα καν να το ξεφυλλίσω, δεν πρόλαβα ούτε το οπισθόφυλλο να διαβάσω. Το άφησα να με περιμένει, αλλά με πήρε η νύχτα κι έπειτα η μέρα, και το μεσημέρι και το απόγευμα και φτάσαμε στο σήμερα το βράδυ.
Πριν από λίγη ώρα, λοιπόν, κουρασμένη και κακόκεφη το πήρα στα χέρια μου, μπας και μου φτιάξει λίγο τη διάθεση. Ανοίγοντάς το, είδα να με κοιτά ασκαρδαμυκτί ένα ζευγάρι πρασινογάλανα μάτια. Ξεκίνησα την ανάγνωση. “Λένε πως όταν είσαι μικρός, τα πράγματα τα βλέπεις διαφορετικά…” Πριν προλάβω καλά καλά να καταλάβω τι γίνεται, στην τρίτη μόλις γραμμή με περίμενε η φράση “τώρα που μένουμε σπίτι”. Έκπληξη! Ο Φίλιππος, λοιπόν, είχε γράψει και εικονογραφήσει ένα βιβλίο για την καραντίνα… Για να δούμε.
Αφηγητής είναι ο μικρός Κώστας, που περιγράφει από την πρώτη κιόλας σελίδα τα βιώματά του από τους τελευταίους μήνες. Πόσο μου θύμισαν όσα έλεγε τα βιώματα τα δικά μου και των παιδιών μου! “Όταν έγινε η ξελευθερία, όλοι ήταν χαρούμενοι και προσπαθούσαν να είναι έξω συνεχώς”. Αλλά υπήρχαν και ουσιαστικές διαφορές…
Ναι μεν η πόλη του Κώστα και του Φωτιάδη, με τις χαρακτηριστικές πολυκατοικίες, τα flat stories του, και τις απλωμένες μπουγάδες και τις σκοτεινές ανθρώπινες φιγούρες, έμοιαζε με την Αθήνα μου, αλλά το μέρος όπου βρήκε τον πιτσιρίκο το lockdown δεν ήταν σαν το άνετο διαμέρισμά μου. Βλέπετε, ο μικρός, για λόγους που θα καταλάβετε διαβάζοντας το βιβλίο, αναγκάστηκε να περάσει την καραντίνα όχι μόνο κλεισμένος στο σκοτεινό υπόγειο (ψάξτε τη δουλειά του Φωτιάδη Υπόγειες Συναντήσεις) μιας πολυκατοικίας, αλλά μέσα σε ένα… μπάνιο. “Δείτε το σαν περιπέτεια”, είπε ο μπαμπάς και η οικογένειά του τα κατάφερε και το έκανε.
“Το συνηθίσαμε αμέσως το μπάνιο μας”, τονίζει ο Κώστας και αρχίζει την περιγραφή των όσων έζησε σε αυτό το εντυπωσιακό, αλλά μικρό δωμάτιο, που τελικά του ‘μοιαζε σαν παλάτι. Και καθώς το κείμενο και οι περιγραφές του Κώστα συνεχίζεται, οι εικόνες προσφέρουν μια συμπληρωματική ματιά στην ιστορία και μας βάζουν σε σκέψεις. Μα πώς γίνεται μια οικογένεια να ζει για μήνες ευτυχισμένη κλεισμένη σε ένα μπάνιο; Ακόμα κι αν το μπάνιο είναι πράγματι πανέμορφο. Η απάντηση του Κώστα; “Είναι απίθανο πόσα πράγματα μπορείς να σκαρώσεις σε ένα μπάνιο όταν είσαι μικρός”. Πάντα αισιόδοξος και γεμάτος χιούμορ! Η οπτική του κατάφερε να μου φτιάξει αμέσως τη διάθεση. Αφού επιβίωσε σ’ ένα τόσο δα δωμάτιο, με μπαμπά, μαμά, αδέλφια, γιαγιά, ενίοτε και θεία και ξαδέλφια, εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα να παραπονιέμαι! Ακόμα και τους εφιάλτες που του προκάλεσε η κλεισούρα μπόρεσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία.
Κι όταν τελικά η καραντίνα φτάνει στο τέλος της, αποκαλύπτεται με κάθε λεπτομέρεια -γιατί όποιος διάβαζε μαζί με το κείμενο και τις εικόνες, ένας εκπαιδευμένος αναγνώστης picture books δηλαδή, μάλλον κάτι θα είχε μυριστεί- πώς τα έβγαλε πέρα στριμωγμένη η οικογένεια του Κώστα όσο τους απαγόρευαν να βγουν έξω. Είναι πολύ απλό: Ήταν μαζί, ήταν αγαπημένοι και κυρίως ήταν…
Αμ, δε που θα σας πω! Ανακαλύψτε το κι εσείς, όπως το ανακάλυψα κι εγώ, διαβάζοντας “Το μπάνιο μας”, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μάρτης. Κάθε φορά που θα το πιάνετε στα χέρια σας, ενθυμούμενοι τις μέρες που μείνατε μέσα οι γονείς με τα παιδιά και τα παιδιά με τους γονείς, θα λέτε ό,τι κι ο Κώστας: “Αυτές ήταν εποχές”!
Καλή ανάγνωση!
