Η σειρά των εκδόσεων Διόπτρα Ζεν για παιδιά (Petit Zen στα Γαλλικά, μια και μας έρχεται από την Γαλλία) που περιλαμβάνει τρυφερές ιστορίες για να περάσουμε ήρεμες στιγμές με το παιδί μας και να μπορέσουμε να του μάθουμε και να του δείξουμε πώς να εκφράζει τα συναισθήματά του, εμπλουτίστηκε με δυο νέους τίτλους! Τους διαβάσαμε με την κόρη μου, που αγαπάει πολύ και τα προηγούμενα βιβλία («Η Μπαλού έχει θυμώσει» και «Ο Λούπο και οι φίλοι του δεν νυστάζουν», δείτε εδώ) και για άλλη μια φορά περάσαμε μία ήρεμη ώρα, λίγο πριν από τον βραδινό μας ύπνο, χάρη στο απλό, αλλά… θαυματουργό κείμενο της Louison Nielman και την υπέροχη εικονογράφηση του Thierry Manes.
Η αρχή έγινε με το βιβλίο «Ο Τίτο μαθαίνει να συγκεντρώνεται», μια ιστορία για την υπερένταση. Ανοίγω παρένθεση. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα παιδιά μου, ακόμα και τώρα που έχουν μεγαλώσει, σχεδόν κάθε βράδυ έχουν υπερένταση. Και απ’ ό,τι πληροφορούμαι από συναδέλφισσες μαμάδες, το ίδιο ισχύει και με όλα σχεδόν τα παιδιά. Φταίει το επιβαρυμένο πρόγραμμά τους, φταίνε οι ρυθμοί της ζωής, φταίει μια γενικευμένη ένταση που υπάρχει στην κοινωνία, φταίνε οι ορμόνες, φταίνε οι οθόνες; Μάλλον φταίνε όλα μαζί, συνδυαστικά! Άλλωστε μην κοροϊδευόμαστε. Κι εμείς, οι μεγάλοι, δεν είμαστε σχεδόν κάθε βράδυ σε υπερένταση; Και γιατί μόνο βράδυ; Υπερένταση στη δουλειά, στο σχολείο, στο σπίτι, στο παιχνίδι… Την υπερένταση αυτή οφείλουμε να τη διώξουμε. Αρωγός μας, ο Τίτο!
Ο Τίτο, λοιπόν, είναι ένα μικρό Καγκουρό που δεν ηρεμεί με τίποτα! Στο σχολείο όλο στριφογυρνάει. Ευτυχώς, όμως, η δασκάλα του, αντί να τον μαλώνει, ξέρει να τον διαχειριστεί κι αυτόν και τους υπόλοιπους συμμαθητές του! Προτείνει να παίξουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, τους έχει βρει μια “ρουτίνα χαλάρωσης”, τους έχει μάθει να διαχειρίζονται προς όφελός τους τις αναμνήσεις τους, τους έχει διδάξει αναπνοές. Με άλλα λόγια, έχει δημιουργήσει παιχνίδια-ασκήσεις/τεχνικές χαλάρωσης, που βοηθούν τα παιδιά να βελτιώσουν την κιναισθητική τους αντίληψη, να αποκτήσουν αντίληψη του χώρου, να συνδέσουν γεγονότα με συναισθήματα, να μάθουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και να ελέγχουν τον εαυτό τους.
Το βιβλίο «Ο Τίτο μαθαίνει να συγκεντρώνεται», εκτός από την ιστορία, περιέχει και συμβουλές προς τους γονείς για τον τρόπο ανάγνωσης, το πώς, το πού και το πότε, ώστε η εκτόνωση των παιδιών (αλλά και η δική μας) να έρθει ακόμα ευκολότερα.
Ακολουθεί το βιβλίο «Ο Μικέ μαθαίνει να εμπιστεύεται τον εαυτό του», με πρωταγωνιστή έναν ελεφαντάκο χωρίς αυτοπεποίθηση, έναν πιτσιρικά που δεν νιώθει άνετα με τους φίλους του και επιλέγει να τους κοιτάζει και όχι να παίζει μαζί τους. Εγώ τον καταλαβαίνω απόλυτα. Ως παιδί ήμουν πολύ ντροπαλή και αν δεν ήξερα πολύ καλά τους άλλους, δεν έκανα ούτε βήμα μπροστά. Αυτό μάλιστα το ξεπέρασα μετά την ενηλικίωσή μου, γύρω στα είκοσι και με κόπο. Μου κόστισε. Έτσι από τότε που έγινα μαμά, “έδωσα αγώνα” για να καλλιεργήσω στα παιδιά μου αυτοπεποίθηση και θάρρος, τουλάχιστον όσον αφορά στην κοινωνικότητα και τις παρέες.
Διαβάζοντας το βιβλίο, βλέπω πως, χωρίς φυσικά να το ξέρω τότε, ακολούθησα περίπου τις μεθόδους που ακολουθεί και η μαμά του Μικέ, όταν ο γιος της της ζητά τη βοήθειά της! Χρησιμοποίησα κάποιες παιχνιδιάρικες τεχνικές που έχουν κάνει τα παιδιά μου πολύ κοινωνικά και εμένα πολύ υπερήφανη. Ποιες είναι αυτές; Θα τις γνωρίσετε διαβάζοντας το βιβλίο και θα βρείτε αυτές που ταιριάζουν στη φιλοσοφία της οικογένειάς σας!
Κλείνοντας, θέλω να τονίσω και για τα δυο βιβλία είναι το γεγονός ότι είναι χρήσιμα και για εμάς τους ενήλικες. Το Ζεν, ως εμπειρία ζωής και ως προσωπικό βίωμα, μπορεί να οδηγήσει και εμάς σε αλλαγή πολλών τοξικών στάσεων και σε βελτίωση όλης μας της καθημερινότητας. Με άμεσους ωφελούμενους τα παιδιά μας. Τα βιβλία Ζεν για παιδιά δεν είναι γραμμένα, ώστε να τα διαβάσεις μια φορά στο παιδί σαν παραμύθια και τέλος. Αντιθέτως, θέλουν εξάσκηση, ώστε να μπορέσουμε να αφομοιώσουμε και να εφαρμόσουμε όλα όσα μας διδάσκουν και εν τέλει να ζήσουμε όλοι καλύτερα! Γνώμη μου είναι πως απευθύνονται κατ’ αρχάς σε γονείς (ναι, πρέπει να μάθουμε σιγά σιγά να είμαστε ζεν) και βέβαια σε παιδιά από τριών ετών (γιατί όχι και λίγο μικρότερα), αν θα διαβάζετε και θα εξηγείτε εσείς, αλλά και σε μεγαλύτερα παιδιά, δημοτικού σχολείου, που διαβάζουν μόνα τους και μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους με μεγαλύτερη ευκολία. Ιδανική ώρα ανάγνωσης; Αυτή πριν από τον μεσημεριανό ή τον βραδινό ύπνο.
Υ.Γ. 1 Αναμένουμε ακόμη 2 βιβλία στη σειρά στις 22 Μαΐου.
Υ.Γ.2 Η συγγραφέας των βιβλίων, Louison Nielman, είναι κλινική ψυχολόγος σε μία υπηρεσία υποστήριξης παιδιών και εφήβων και ασχολείται με μορφές της θεραπευτικής συμβουλευτικής τις οποίες εφαρμόζει σε θεατρικές παραστάσεις με μαριονέτες και σε παιχνίδια χαλάρωσης.
