Η συγγραφέας και ποιήτρια Στέργια Κάββαλου έγραψε πρόσφατα ένα φανταστικό βιβλίο, με τίτλο «Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα», που εικονογράφησε η Πετρούλα Κρίγκου και κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική. Της ζητήσαμε, λοιπόν, να μας γράψει λίγα λόγια γι΄αυτό, αλλά και να μας προτείνει κι άλλο ένα παιδικό βιβλίο που αγαπά και διαβάζει στην μικρή της κόρη αυτές τις ημέρες. Ας δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας, θίγοντας άλλο ένα σοβαρό θέμα, που γίνεται ακόμα πιο σοβαρό εν μέσω καραντίνας: αυτό των αδέσποτων ζώων. Ναι μεν θεωρητικά οφείλουν οι Δήμοι να τα φροντίσουν, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα εφαρμοστεί στην πράξη. Επομένως, ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε τα αδέσποτα και -γιατί όχι; – αν μπορούμε ας υιοθετήσουμε και ένα! Θα είναι φανταστική συντροφιά, και στην καραντίνα και για μια ζωή!

Ο Ρωμανός επέστρεψε…

Τον είδα στο πίσω μπαλκόνι. Κούκλος, βαρύς, με ροζ μύτη, λευκή κοιλιά και βλέμμα αγάπης. Ενώ του άνοιγα, αυθόρμητα τον μάλωσα «Καλά, έπρεπε να σου αφιερώσω ολόκληρο βιβλίο για να γυρίσεις;» Μετά συνειδητοποίησα ότι ο Ρωμανός, που είχε πια γίνει αδέσποτος γάτος, γύρισε πίσω μετά από τρίχρονη απουσία επειδή εκεί έξω έπεσε πολλή πείνα. Κάτι το σοκ των νέων δεδομένων, κάτι οι βόλτες μας που λιγόστεψαν, βρέθηκαν και τα αδέσποτα σε απόγνωση. Βρίσκονται βασικά. Απλώς ο Ρωμανός έτυχε να βρει τον δρόμο της επιστροφής και να έχει μια καλύτερη τύχη.

Το βιβλίο, λοιπόν, που του αφιέρωσα λέγεται «Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα». Επειδή τα τελευταία χρόνια μένω σε ισόγειο έχω γίνει μάρτυρας πολλών γεννήσεων. Γάτες που βρίσκουν καταφύγιο σε αυτό το πίσω μπαλκόνι, κάνουν τα μωράκια τους τα οποία πολλές φορές εξαφανίζονται προτού προλάβω να τα περιθάλψω ή να τους βρω ένα σπιτάκι. Ήθελα ο Γιώργος, ο ήρωας της ιστορίας, να τα καταφέρει. Να βρει οικογένειες στα τρία γατάκια που γεννήθηκαν ένα βράδυ κάτω από το παράθυρό του.

Πόσο εύκολο, όμως, είναι για ένα παιδί να το κάνει; Ας πούμε ότι με τη βοήθεια των γονιών του, της δασκάλας των καλλιτεχνικών, των συμμαθητών του, των γειτόνων, των φίλων και φυσικά με τη βοήθεια του ίντερνετ, με πολύ μεγάλη δηλαδή κινητοποίηση, η προσπάθειά του είχε αποτέλεσμα. Γιατί χρειάζεται προσπάθεια. Πρέπει να ενημερωθείς για τη φροντίδα ενός ζώου, να ξέρεις ότι το κατοικίδιο δεν είναι παιχνίδι, να καταλάβεις ότι στο εμείς η δύναμή σου μεγαλώνει, να αφήσεις για λίγο «τα δικά σου» για να δεις τη μεγαλύτερη εικόνα. Που δείχνει ότι όλα τα πλάσματα είναι σημαντικά και ότι, όπως είναι και το σύνθημα των ημερών, «κανένα δεν περισσεύει».

Με αυτή τη λογική θα σας προτείνω και ένα βιβλιαράκι μικρό και τρυφερό το οποίο αυτή την εποχή αξιολόγησα πολύ διαφορετικά. Λέγεται «Τίτο ο Δεινοσαυρούλης, ο καινούριος φίλος». Είναι γραμμένο από την  Liz Climo και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Ο Τίτο ζει σε ένα δεντρόσπιτο μαζί με τον μπαμπά του. Μια μέρα, αφού ξυπνάει και ετοιμάζεται, πηγαίνει στην παραλία για να παίξει με τη φίλη του τη Βέρα και τον Μίμο. Η έκπληξη είναι ότι η Βέρα έχει μαζί της έναν καινούριο φίλο, τον Σελ. Ο Τίτο πέρασε τόσο όμορφα μαζί του που άρχισε να νιώθει την ανάγκη να αποκτήσει κι αυτός έναν ολόδικό του φίλο. Ψάχνει στην παραλία, ψάχνει στο δάσος αλλά τίποτα. Απογοητευμένος αποφασίζει να γυρίσει στο δεντρόσπιτό του όμως εκείνη τη στιγμή πέφτει μια καρύδα από ένα δέντρο και αρχίζει να κυλάει προς το μέρος του. Αυτό είναι! Ή μάλλον αυτός είναι! Ο νέος φίλος βαφτίζεται Τζορτζ, αποκτά κρεβατάκι, πιτζαμάκι και έναν γλυκό Δεινοσαυρούλη πρόθυμο να τον αγαπήσει.

Τις μέρες λοιπόν που μένουμε όλοι σπίτι ας φροντίσουμε και όσα ζωάκια δεν έχουν. Ας γίνουμε περισσότεροι! Αν δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα ζωάκι, τουλάχιστον να βγαίνουμε έξω και να αφήνουμε τροφή και νερό για τα αδέσποτα της γειτονιάς μας. Και όσα παιδάκια νιώθουν μοναξιά επειδή έχασαν τους συμμαθητές, τα ξαδερφάκια τους, τις γιαγιάδες τους, μπορούν πάντα να βρουν, ακόμα και μέσα στους τέσσερις τοίχους, έναν αναπάντεχο φίλο για να μοιραστούν μαζί του την αγωνία και φυσικά την αγάπη τους.