Διαβάσαμε το βιβλίο "Όλα δικά μου"

Όλα ξεκίνησαν όταν πήγα να ρωτήσω τον γιο μου τι δουλειά έχει ένα βιβλίο για μικρότερα παιδιά στο γραφείο του, μετά από έναν καυγά τους για τη φετινή ιδιοκτησία μιας μπλούζας που ήταν στενή στον έναν και φαρδιά στην άλλη. Δικό μου είναι, είπε για 689433η φορά στη δεκάχρονη ζωή του, όταν πετάχτηκε η δεσποινίς αδελφή του και του το βούτηξε, λέγοντας “Δικό μου είναι” για 534581η φορά στην 7μισάχρονη ζωή της. Τελικά το πήρα εγώ και τους το διάβασα και κάναμε μια σούπερ κουβέντα για τις αδικίες, τις κατά φαντασίαν αδικίες, την άρνηση του μοιράσματος, τον εγωισμό, τη ζήλια, την πλεονεξία, τη συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν και χειρότερα από όσα ζούμε και τελικά τη χαρά τού να προσφέρεις και να μοιράζεσαι όσα έχεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Γνωρίστε, λοιπόν, κι εσείς το παραμύθι “Όλα δικά μου” της συγγραφέα και εικονογράφου Hannah E. Harrison, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Πρωταγωνιστεί η Μπερνίς, μία γατούλα η οποία βρισκόταν σε ένα πάρτι στο δάσος και είχε πάρα πολύ κακή διάθεση, διότι όλοι της οι φίλοι, κουνελάκια, αλεπούδες, γουρουνάκια, χελώνες, αρκούδες κ.ά, είχαν πάρει κομμάτι από την τούρτα με ζαχαρένιο τριανταφυλλάκι στην κορυφή, ενώ εκείνη πήρε ένα σκέτο κομμάτι, χωρίς κάτι από πάνω. Τα νεύρα της συνεχίστηκαν όταν οι άλλοι πρόλαβαν τις παγωμένες βυσσινάδες, όμως εκείνη κατέληξε να πίνει ένα μπουκάλι κόκκινη… παντζαρινάδα και μάλιστα ζέστη. Τα χειρότερα για την Μπερνίς συνεχίστηκαν όταν οι καλεσμένοι προσπάθησαν να σπάσουν την πινιάτα και εκείνη δεν πρόλαβε να ρίξει ούτε μια ραβδιά. Πόσο χειρότερα θα μπορούσε να πάει η μέρα της;

Έτσι όταν η Μπερνίς είδε πως στο πάρτι θα μοίραζαν μπαλόνια, τα βούτηξε όλα μεμιάς, φώναξε “δικά μου” και όπως καταλαβαίνετε, ως ελαφριά ψιψίνα, πέταξε ψηλά στον ουρανό. Από εκεί, όμως, είδε τον κόσμο με άλλο μάτι… Δεν θα σας πω με λεπτομέρειες τι συνέβη, πάντως στην πορεία της συνάντησε πλάσματα τα οποία βρίσκονταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από κείνη και κατάλαβε ότι παρασύρθηκε και ότι φέρθηκε με εντελώς λανθασμένο τρόπο. Και έτσι, όταν επέστρεψε στη γη και στο πάρτι της…

Σημαντική μνεία αξίζει και για την εικονογράφηση, μέσα από την οποία τα παιδιά μπορούν να δουν ξεκάθαρα τα συναισθήματα όλων των ηρώων, και κυρίως της Μπερνίς, και να συνοδέψουν την ηρωίδα στο απρόοπτο ταξίδι της μέσα από νοσταλγικές και παραστατικές εικόνες.

Αυτό το πρωτότυπο παραμύθι θα ήταν ωραίο να διαβαστεί τόσο μέσα στην τάξη όπου τα παιδάκια, γεμάτα εγωισμό, δεν (έχουν μάθει ακόμα να) μοιράζονται μεταξύ τους τα πράγματά τους και να προσφέρουν, αλλά και μέσα στην οικογένεια όταν έχετε παραπάνω από ένα παιδιά, που συνεχώς τσακώνονται και διεκδικούν. Εγώ, μοναχοπαίδι γαρ, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τους καυγάδες μεταξύ των αδερφών, αλλά ως μητέρα δύο παιδιών βλέπω πως η κατάσταση είναι συχνά… τραγική. Παραμύθια σαν το “Όλα δικά μου” είναι λοιπόν απαραίτητα για να κατανοήσουν τα παιδιά πόσο σημαντικό είναι το να μοιράζεσαι, πόσο σημαντικό είναι να μη ζηλεύεις, πόσο σημαντικό είναι να χαίρεσαι τη ζωή σου και πόσο κακό κάνει η πλεονεξία…

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές τα παιδιά μου είναι δίπλα μου και τσακώνονται για κάτι. Δεν έχω καταλάβει ακόμα για τι. Δεν θα ρωτήσω καν. Πού θα τους πάει; Κάποια στιγμή θα μάθουν ότι δεν γίνεται να είναι όλα δικά τους…