Όταν η δημοσιογράφος και μεταφράστρια Στέλλα Κάσδαγλη έμεινε έγκυος, άρχισε να καταγράφει σχεδόν καθημερινά στο μπλογκ της κοιλίτσα.com τις εμπειρίες και τα συναισθήματά της. Αυτό το online ημερολόγιο εγκυμοσύνης είχε τέτοια επιτυχία που λίγο καιρό μετά κυκλοφόρησε ως βιβλίο από τις Εκδόσεις Πατάκη. Η συγγραφέας του μιλάει στο Τaλκ για την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα στην εποχή του Διαδικτύου.
Τα κείμενά σου είναι ζωντανά, έξυπνα, χιουμοριστικά και συγκινητικά ταυτόχρονα. Έγραφες σε (σχεδόν) πραγματικό χρόνο ή επεξεργαζόσουν τα γραπτά σου προτού τα αναρτήσεις;
Έγραφα σε απολύτως real time, ή έστω με μερικές ώρες απόστασης από τα γεγονότα. Τις περισσότερες φορές δεν τα διάβαζα δεύτερη φορά, ακριβώς επειδή ήθελα να αποφύγω να αγχωθώ για το πώς ακριβώς θα το διαβάσουν οι άλλοι και να αρχίσω να διορθώνω πράγματα χωρίς λόγο. Ακόμα και όταν αποφασίστηκε το μπλογκ να κυκλοφορήσει σε βιβλίο, οι αλλαγές που έγιναν ήταν ελάχιστες και ποτέ επί της ουσίας.
Πόσους αναγνώστες είχε το μπλογκ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου; Φανταζόσουν την επιτυχία του και ότι μια μέρα θα γίνει βιβλίο;
Στην αρχή δεν είχα σχεδόν κανέναν και δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα αποκτήσω πολλούς. Μετά άρχισε, φαίνεται, να κυκλοφορεί ότι υπήρχε μια έγκυος που βίωνε και έγραφε τα πράγματα κάπως διαφορετικά κι έτσι οι αναγνώστες άρχισαν να πληθαίνουν και να συμμετέχουν. Αυτό έκανε την εμπειρία ακόμα πιο πολύτιμη. Υπήρχαν μέρες που το μπλογκ είχε χιλιάδες κλικ και τότε κατάλαβα ότι υπήρχε χώρος, αλλά και ανάγκη να συζητήσουμε αυτά που σπάνια λέμε για τη μητρότητα και την εγκυμοσύνη.
Το να μοιράζεσαι με χιλιάδες online αναγνώστες τις προσωπικές στιγμές σου λειτούργησε για εσένα σαν «ψυχοθεραπεία»; Δεν ήταν παράλληλα και αγχωτικό;
Δεν το βίωσα καθόλου αγχωτικά – έτσι κι αλλιώς όταν γράφεις, γράφεις για όλα εκείνα που πραγματικά θέλεις να μοιραστείς. Από την άλλη, τον όρο ψυχοθεραπεία τον βρίσκω παρακινδυνευμένο, με την έννοια ότι πολύ συχνά τα πράγματα που χρειάζονται μια θεραπευτική επεξεργασία είναι αυτά που κρατάμε μέσα μας και δεν τολμάμε να τα δούμε γραμμένα.
Μου άρεσε πολύ η αφιέρωσή σου. «Στη μαμά μου, που τα πέρασε χωρίς να το κάνει θέμα». Πιστεύεις ότι οι εγκυμονούσες αλλά και οι μαμάδες σήμερα είναι υπερβολικές κι αν ναι, γιατί;
Όχι, αν πίστευα ότι είμαστε υπερβολικές δεν θα έγραφα αυτό το βιβλίο. Πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό το να συζητάμε ανοιχτά γύρω από τη μητρότητα και την εγκυμοσύνη και να λέμε και πράγματα που οι προηγούμενες γενιές μαμάδων δεν θα τολμούσαν να ομολογήσουν. Από την άλλη, τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για τις γυναίκες που αφομοιώνουν τη μητρότητα χωρίς εσωτερική αντίσταση (σίγουρα δεν ανήκω σε αυτές!) καθώς και για όσες βιώνουν αυτήν την εμπειρία και τα καταφέρνουν μια χαρά, παρότι δεν έχουν τη δυνατότητα να την επεξεργαστούν με τέτοιον τρόπο.
Το Διαδίκτυο είναι πλέον ένας εικονικός τόπος συγκέντρωσης εγκύων και μαμάδων. Αυτό είναι καλό ή κρύβει και παγίδες;
Φυσικά και είναι καλό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πολλές φορές δεν γίνεται και επικίνδυνο για την αυτοπεποίθηση και το ηθικό. Όπως μια online παρέα μπορεί να σε υποστηρίξει στις δύσκολες στιγμές, στις αμφιβολίες, στην εξάντληση, σε όλα τα πρωτόγνωρα που βιώνεις, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να σε κρίνει πολύ σκληρά και μάλιστα χωρίς την αυτοσυγκράτηση που έχουμε ασυναίσθητα όλοι όταν κρίνουμε έναν άνθρωπο πρόσωπο με πρόσωπο. Το Διαδίκτυο μας δίνει την αίσθηση ότι είμαστε στο απυρόβλητο, ότι μπορούμε να πούμε τα πάντα και ότι ο άλλος θα τα εκλάβει με τον τρόπο ακριβώς που τα έχουμε σκεφτεί. Και φυσικά η μητρότητα, με τόση ανασφάλεια που κρύβει, είναι μια περίοδος που όλες βιαζόμαστε να αρπαχτούμε από την όποια βεβαιότητα (πιστεύουμε πως) έχουμε και να τη σερβίρουμε στον κόσμο σαν ευαγγέλιο. Κι αυτό πολύ εύκολα μπορεί να καταρρακώσει μια νέα έγκυο ή μαμά που νιώθει (άδικα) ότι τα κάνει όλα λάθος.
1Πς
