Το Τaλκ συναντάει στο summer camp του Μουσείου Ηρακλειδών την εικαστικό και ιστορικό τέχνης κ. Ρωξάνη Γιάννου και συζητάει μαζί της για τα παιδιά, την τέχνη, τη λαογραφία, τον εσωτερισμό, τη μαγεία και πολλά άλλα ενδιαφέροντα.
- Καλημέρα κ. Γιάννου. Πείτε μας καταρχάς λίγα λόγια για εσάς. Με τι ασχολείστε και πώς βρεθήκατε στο Μουσείο Ηρακλειδών;
Με το Μουσείο Ηρακλειδών ξεκινήσαμε μια καταπληκτική συνεργασία πριν δύο χειμώνες με έναν κύκλο ομιλιών και εργαστηρίων κυρίως για ενήλικες σχετικά με τον ρόλο και την αναζήτηση του πνευματικού στοιχείου στην Τέχνη αλλά και στη ζωή των ανθρώπων. Τα εργαστήρια αυτά ήταν ένας συνδυασμός θεωρίας και πράξης που στην ουσία διαπραγματεύονταν τους λόγους για τους οποίους χρειαζόμαστε την Τέχνη στη ζωή μας, τη πρακτική της εφαρμογή στην καθημερινότητά μας, αλλά και γιατί ο άνθρωπος πάντα, ακόμα και στις πιο πρωτόγονες εποχές της εξελικτικής του πορείας ήταν δημιουργικός και επιδίωκε να φτιάχνει εικόνες είτε για λόγους αισθητικής, είτε για λόγους χρηστικούς, είτε για τελετουργικές διαδικασίες. Οι ομιλίες- εργαστήρια κάλυπταν ευρεία θεματολογία όπως τον ρόλο της αφηρημένης και της μη απεικονιστικής τέχνης, την ιστορία της αλχημείας, την εικαστική θεραπεία, την τέχνη των φυλαχτών ανά τους αιώνες, την ιστορία των χρωμάτων, την απεικόνιση του Άυλου στην τέχνη, τις μαντάλες, αλλά και την κινέζικη ζωγραφική και τη σχέση της με τον Ταοϊσμό, καθώς και την αρχαία κινεζική μαντική τέχνη του Ιτσινγκ. Με εμπιστεύθηκαν και είναι μεγάλη τιμή μου αυτό με ένα αρκετά σύνθετο έργο και ίσως λίγο διαφορετικό από όσα είχε παρουσιάσει το Μουσείο στο παρελθόν, και με χαρά μπορώ να πω ότι δημιουργήσαμε ‘ταγμένο’ κοινό που ενδιαφέρεται για τη ψυχολογία, την τέχνη, τις βιωματικές προσεγγίσεις αυτών και φυσικά τη θεραπευτική ιδιότητα της δημιουργικής διαδικασίας μέσα από θεωρία και πράξη. Ξέρετε, είναι μια υπέροχη ιστορία αυτή της Τέχνης και των εφαρμοσμένων τεχνών γιατί ενσωματώνει με έναν μαγικό τρόπο, όπως μάλλον κανένας άλλος τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας, όλη την ιστορία της Ανθρωπότητας με τις διακυμάνσεις της, τις συγκρούσεις της, τα κοινωνικο-πολιτικά της θέματα, τις θρησκευτικές παραμέτρους και γενικά τις ανάγκες και τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς της ως ένα σύνολο εξαιρετικά διαφορετικών και συνάμα ομοίων ατόμων και υπαρξιακών καταστάσεων. Όσον αφορά εμένα, είμαι κατά βάση εικαστικός με επιπλέον σπουδές και πεδίο δράσης στην Ιστορία του Δυτικού Εσωτερισμού, την ιστορία των συμβόλων και της χρήσης τους για τη θεραπεία της ψυχής. Απόλυτα αφιερωμένη στον τομέα μου και ενεργή όσον αφορά τη συνεχή και επιπλέον κατάρτισή μου στον τομέα μου αλλά και με πρακτική εφαρμογή των γνώσεών μου σε όλα τα δρώμενα που πραγματοποιώ.
- Η ενότητα που διδάσκετε στο Summer Camp ονομάζεται «Λαογραφία και Τέχνη». Θέλετε να μας πείτε με ποια θέματα καταπιάνεστε και ποιους συναντάτε παρέα με τα παιδιά στο καλοκαιρινό σας ταξίδι στο Μουσείο;
Στο Μουσείο θελήσαμε να δημιουργήσουμε ένα καλοκαιρινό πρόγραμμα για τα παιδιά, αυτήν την εξαιρετικά εξελιγμένη νέα γενιά με την συνεχή πρόσβαση στην τεχνολογία και στον σύγχρονο κόσμο των εφαρμογών και των κινητών που θα προσέφερε μια ποικιλία ερεθισμάτων τα οποία πατούν και στον σύγχρονο αυτό κόσμο, αλλά και σε πιο παραδοσιακές και εξειδικευμένες προσεγγίσεις και διδασκαλία. Οι ενότητες συνολικά είναι ένας άρτιος συνδυασμός θετικών και θεωρητικών επιστημών με θεωρία, πράξη, παιχνίδι, διασκέδαση, ψυχαγωγία. Είναι πολύ σημαντικό να έχουν τα παιδιά επαφή με τον κόσμο της τεχνολογίας, είναι άλλωστε ο κόσμος του σήμερα, αλλά ταυτόχρονα είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθεί και μια βιωματική επαφή με τον κόσμο μιας πιο παραδοσιακής τέχνης και χειροτεχνίας που ενώ μοιάζει να σβήνει σιγά σιγά, πιστεύω ότι θα επιβιώσει τελικά λόγω της γοητείας που έχει πάντα το χειροποίητο. Το δικό μου κομμάτι είναι κάποιες φορές δύσκολο γιατί είναι πρόκληση να έχεις να τραβήξεις την προσοχή με απλή ζωγραφική όταν τα παιδιά γνωρίζουν την ευκολία της τεχνολογίας για παράδειγμα των οθονών αφής – θέλει τέχνη να καταφέρεις να τραβήξεις την προσοχή με ένα ταπεινό μολύβι ή πινέλο. Για το λόγο αυτό, στο Μουσείο Ηρακλειδών φέτος παρουσιάζω ένα πρόγραμμα πολύ-μεσικό, με powerpoint παρουσιάσεις, κατάλληλα επιλεγμένη μουσική από επαγγελματία συνεργάτη μου, προερχόμενη από κάθε ήπειρο που ταξιδεύουμε με το αεροπλάνο της τέχνης- αφού το θέμα μας είναι οι 5 ήπειροι και η έμπνευση που αυτές μας προσφέρουν. Προσπαθούμε δηλαδή βάζοντας σε λειτουργία όλες τις αισθήσεις (ναι είχαμε και μυρωδάτα μπαχαρικά και βότανα στα έργα που φτιάξαμε) να βοηθήσουμε τη φαντασία των παιδιών να εξελιχθεί και να ταξιδέψει μακριά. Έτσι, ενδεικτικά μέχρι τώρα έχουμε ζωγραφίσει κινέζικα θέματα σε πορσελάνη, έχουμε φτιάξει παπύρους και έχουμε γράψει ιερογλυφικά, έχουμε κατασκευάσει τα δικά μας αφρικάνικα μουσικά όργανα, έχουμε ζωγραφίσει τις αυτοπροσωπογραφίες μας, έχουμε κάνει μαντάλες με κολάζ και έπεται και συνέχεια: θα φτιάξουμε το δικό μας μουσείο, θα σχεδιάσουμε ονειροπαγίδες, θα χαρτογραφήσουμε τον υποθαλάσσιο πλούτο και άλλα πολλά! Συναντάμε μεταξύ άλλων τους ανθρώπους των σπηλαίων, τους κατοίκους του Νείλου, τους σαμάνους των Ινδιάνων, αλλά και τον Ντα Βίντσι, τον Αλεξέι βον Γιολένσκι, τους Κινέζους αυτοκράτορες και λογίους και τον Δαρβίνο. Πάντα φυσικά με θεωρία και πράξη συνδυαστικά και πάντα με προσφορά γνώσης στα παιδιά σχετικά με τους τρόπους ζωής παλαιοτέρων γενεών, με παλαιά επαγγέλματα και μακρινούς πολιτισμούς που ακόμα υπάρχουν ή που χάθηκαν ή ατόνησαν, και πάντα με ζωντανές πληροφορίες για τη ζωή και τους προβληματισμούς των ανθρώπων ανά τους αιώνες και ανά τον κόσμο. Είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι και ένα απαιτητικό κοινό που χρειάζεται συνοδεία στο ταξίδι αυτό! Η μαγική μου βαλίτσα είναι έτοιμη!
- Τα περισσότερα παιδιά, για να μην πω και οι ενήλικες, δεν ξέρουν τι σημαίνει λαογραφία. Θα μας μιλήσετε λίγο για την κοινωνική της σημασία;
Η λαογραφία είναι ένας καθημερινός αγώνας από τους λίγους να ερευνήσουν, να καταγράψουν και διασώσουν προς όφελος των μελλοντικών γενεών τις συνήθειες, τα έθιμα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ζωής του λαού- περίπλοκη και πολυεπίπεδη διαδικασία που απαιτεί ώρες εργασίας και αρχειοθέτησης, μελέτης και αφοσίωσης, μεθοδικότητας και αγάπης για το αντικείμενο, και πάνω από όλα συνεργατικού πνεύματος και αντίληψης όσον αφορά τους πολιτιστικούς οργανισμούς που αναλαμβάνουν τέτοιου είδους έργο. Ταυτόχρονα είναι ένας τομέα επιστήμης που γοητεύει και μεγάλο αριθμό ανθρώπων για διαφορετικούς λόγους-γιατί εμπεριέχει το χειροποίητο, το χειροπιαστό αλλά και το πνευματικό στοιχείο ολόκληρων εθνών, γενεών και πολιτισμών, καθώς καταγράφει και το πρακτικό μέρος των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων – για παράδειγμα μόλις μάθαμε στο summercamp για τους αργαλειούς και τη σημασία της υφαντικής στη καθημερινή ζωή των ανθρώπων, αλλά και το πνευματικό μέρος της ζωής των ανθρώπων, όπως για παράδειγμα μάθαμε για τον τρόπο που οι διάφορες θρησκείες προσπάθησαν να προσεγγίσουν το Θείο είτε με γεωμετρικά σχήματα, είτε με μοτίβα από το φυτικό βασίλειο, είτε με σύμβολα- και φυσικά όλα με στόχο να δείξουμε πόσα κοινά ενώνουν παρά χωρίζουν όλους τους ανθρώπους της υφηλίου. Η κοινωνική σημασία της Λαογραφίας είναι να αντιληφθούμε και να νιώσουμε βαθιά όλα όσα μας καθιστούν φύλλα στο κοινό δέντρο του σύμπαντος, να δούμε δηλαδή μέσα από εκθέματα μουσείων και μελέτες για το πως οι άνθρωποι πάντα είχαν πάνω κάτω, και εάν δούμε τον κόσμο από μακριά, τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες, αλλά και τις ίδιες επιθυμίες και στόχους τόσο σε πρακτικό όσο και και σε πνευματικό επίπεδο.
- Ασχολείστε ως επιστήμων με τον εσωτερισμό. Μπορείτε να μεταφέρετε στα παιδιά κάτι τόσο βαθιά φιλοσοφικό; Κι αν ναι, ποιους τρόπους χρησιμοποιείτε;
Α, να μια καλή ερώτηση. Αυτό είναι ένα πολύπλοκο θέμα. Η Ιστορία του δυτικού εσωτερισμού που έχω σπουδάσει είναι στην ουσία η καταγραφή του ανθρώπινου αγώνα να βρει τρόπους να επικοινωνήσει με το Θείο και να βρει απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα του Ανθρώπου: Ποιο είναι το νόημα και ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής και ποια είναι η εντελέχεια του ανθρώπου. Στα παιδιά αυτό μεταφέρεται έμμεσα όταν τους εξηγώ τον τρόπο ζωής και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ζωής παλαιών ή διαφορετικών λαών, όταν τους δίνω να καταλάβουν ότι ακόμα και με εξαιρετικά απομακρυσμένους χρονικά ή γεωγραφικά πολιτισμούς μας ενώνει ο κοινός προβληματισμός της ανθρώπινης ύπαρξης. Βλέπω τα μάτια τους να λαμπυρίζουν όταν αντιλαμβάνονται ότι όλα όσα μαθαίνουν στο σχολείο συχνά βιαστικά και μόνο ως ξερή θεωρία, μπορούν να αποκτήσουν ζωή και πνοή μέσα από την τέχνη και τη βιωματική προσέγγιση, μέσα από τη χειροτεχνία, καθώς καλούνται πλέον να νιώσουν, κι όχι να μάθουν θεωρητικά, ότι για παράδειγμα έχουν κοινούς εικαστικούς προβληματισμούς με τον τεχνίτη που έπλαθε και ζωγράφιζε τον πηλό σε κάποιο μακρινό χωριό της Κίνας τον προηγούμενο αιώνα ή με τον τεχνίτη των ιερογλυφικών καθώς τα έγραφε πάνω στον πάπυρο προσέχοντας να μην καταστρέψει την υφή του. Στην ουσία, ο Εσωτερισμός είναι η καταγραφή του εσωτερικού μας κόσμου, όπως αυτός μπλέκεται περίτεχνα με τη θρησκεία, την κοινωνική ζωή, την ιστορία και την πολιτική. Μα και η τέχνη είναι μία διαδικασία εξίσου βαθιά, εσωτερική και φιλοσοφική: είναι η προσπάθεια των ανθρώπων να εξηγήσουν τον κόσμο γύρω τους και κατά μία έννοια να βρουν το Θείο στα απλά πράγματα: σε ένα βάζο του Ματίς, ή σε έναν κύκλο του Καντίνσκυ, ή στις μαντάλες της ανατολής. Άρα και τα δύο εκφράζουν την ανάγκη του ανθρώπου για την εύρεση ενός χώρου εκτός και πέρα του πραγματικού/ καθημερινού κόσμου, και γι αυτό και η τέχνη και το εντός μας, αλλά και η μελέτη αυτού, είναι διαδικασίες που απαιτούν έντονο πνευματικό ταξίδι και αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα προσπαθώ πάντα να δημιουργώ στα τμήματά μου: την εξερεύνηση, την αναζήτηση, την απομάκρυνση από τον γήινο και μάταιο κόσμο και την ένωση μέσα από την Τέχνη με τον ανώτερο αιώνιο εαυτό μας. Και τα παιδιά είναι εξαιρετικοί μαγνήτες αυτής της ενέργειας. Χωρίς να το ξέρουν όταν τους δείξεις ότι έχουν τόσο πλούτο μέσα τους, ακόμα και παιδιά με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση ξεχνούν το τυχόν άγονο περιβάλλον γύρω τους και απογειώνονται έστω και για τη λίγη ώρα που διαρκεί το εργαστήρι. Αφοσιώνονται, εμπνέονται, απελευθερώνονται και δημιουργούν εξαιρετικά έργα. Αθροιστικά μια τέτοια διαδικασία έχει μεγάλο όφελος για τα παιδιά αλλά και τους ενήλικες.
- Τα παιδιά αγαπούν κάθε τι μαγικό. Γιατί; Πού και πώς μπορούμε να (τους) χαράξουμε την γραμμή ανάμεσα σε φυσικό και μεταφυσικό; Ή μήπως κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο και απλά οδηγεί στην «κατασκευή» ενηλίκων τόσο ρεαλιστών που δεν μπορούν τελικά να αντεπεξέλθουν στην πραγματικότητα;
Α, τα παιδιά είναι, όπως είπα και πριν, εξαιρετικοί αποδέκτες των ιστοριών και της μαγείας που δημιουργούμε μέσα από τα έργα μας. Και γνωρίζουν τη μαγεία της τέχνης καλύτερα από οποιονδήποτε ενήλικα. Αγαπούν κάθε τι μαγικό γιατί ακόμα δεν έχουν βυθιστεί στον πεζό κόσμο της πραγματικότητας και έτσι είναι πάντα έτοιμα να ταξιδέψουν στο πνευματικό μονοπάτι. Μαγεία είναι να μπορείς να χρησιμοποιήσεις απλά υλικά και την ευρηματικότητα σου, τη φαντασία σου και την έμπνευση σου για να φτιάξεις έναν κόσμο πέρα από τον καθημερινό, ένα όχημα που παίρνει τον θεατή σε ένα ταξίδι πνευματικό, προσωπικό και συγκλονιστικό. Στα εργαστήρια μου στοχεύω στο να συνεισφέρω στη καλλιέργεια των πλευρών των προσωπικοτήτων των παιδιών που χρειάζονται στήριξη και ενίσχυση και αυτό χρειάζεται και λίγη μαγική ικανότητα. Να βλέπεις δηλαδή πέρα από όσα το παιδί δείχνει σε ένα πρώτο επίπεδο και να βρίσκεις το δρόμο στις ανάγκες του και το πως μπορούν να συνδυαστούν με την εικαστική δημιουργία. Και φυσικά όταν αυτό γίνεται σωστά, τότε η πραγματικότητα δεν είναι και τόσο τρομακτική, βαρετή ή μάταιη, γιατί η τέχνη γιατρεύει, παρηγορεί, θεραπεύει αδυναμίες και χτίζει εξαιρετικούς χαρακτήρες. Αυτό είναι μαγεία: αυτές οι φευγαλέες στιγμές που ο χρόνος γίνεται ενιαίος και το φυσικό ενώνεται με το μεταφυσικό μέσα από τη δύναμη της Τέχνης και ο δάσκαλος μοιράζεται με τον μαθητή τη γνώση και την αγάπη για την τέχνη.
- Ποιο ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγηση εν γένει; Ο σύγχρονος γονέας τη χρησιμοποιεί όσο «πρέπει»;
Ο ρόλος της τέχνης είναι σημαντικός γιατί διαφέρει από τις άλλες μεθόδους εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης τόσο ριζικά- είναι πρακτικός και βιωματικός και ξυπνά τους συμμετέχοντες από τη μονοτονία της θεωρίας μέσα από συναισθήματα και συγκινήσεις. Στην ουσία είναι η καλύτερη μέθοδος για να σμιλεύσει κανείς τη φαντασία και να ενισχύσει τη δεξιοτεχνία για τις προκλήσεις της ζωής. Για τα παιδιά ιδιαιτέρως βοηθά στην ανάπτυξη των δεξιοτεχνιών, ιδιαιτέρως του εγκεφάλου και του νευρολογικού συντονισμού του με τα άκρα και το υπόλοιπο σώμα γενικά. Νομίζω τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έντονη στροφή προς τη χρήση της τέχνης από τους γονείς για τη διαπαιδαγώγηση γιατί είναι πλέον γνωστά τα οφέλη. Υπάρχουν πολλά προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης, διαδραστικά εργαστήρια, καλλιτεχνικά δρώμενα και ποικίλα προγράμματα σε μουσεία, οργανισμούς και ιδιωτικές πρωτοβουλίες και φαίνεται να αντιλαμβάνεται ο κόσμος πόση μεγάλη διαφορά κάνει στην ανάπτυξη των παιδιών. Κι αυτό είναι ευχάριστο γιατί σημαίνει ότι μπορεί η τεχνολογία να είναι γοητευτική, αλλά είναι συχνά και μια παθητική διαδικασία, ενώ η Τέχνη μας προσφέρει την ενεργητική συμμετοχή που αξιοποιεί όλες τις αισθήσεις και το μυαλό και απαιτεί να βρει κανείς λύσεις, να δοκιμάσει, να πειραματιστεί, πιθανόν να αποτύχει και ξαναπροσπαθήσει από την αρχή, να βρει κανείς τα όρια του και να τα αποδεχθεί και να ταξιδέψει με αυτά, κι αυτό είναι μεγάλο μάθημα δεξιοτεχνίας για τη ζωή.
- Και λίγα λόγια για την Τέχνη ως θεραπευτικό μέσο;
Είναι μεγάλη και ίσως σχετικά πρόσφατα κοινώς αποδεκτή αλήθεια ότι η Τέχνη μέσα από τις εικόνες, τις ιστορίες που διηγείται και τη χαρτογράφηση του μέσα μας που πετυχαίνει πάντα τόσο εύστοχα, έχει την μαγική ικανότητα να απαλύνει και να αγκαλιάζει τα οποιαδήποτε τραύματα που φέρουμε, ακόμα και εάν είναι χρόνων και μεγάλου βάθους. Μας κάνει να ταξιδεύουμε πέρα από τον εαυτό μας και την προσωπική μας κατάσταση σε άλλα μέρη και εποχές, μας βοηθά να εξασκήσουμε το χέρι μας, το μάτι μας και τη δεξιοτεχνία μας. Βοηθά το νου να αναπτυχθεί και δημιουργήσει νέες συνάψεις και μεταφράσεις του πραγματικού κόσμου μέσα μας. Και φυσικά μας πεισμώνει να φτιάξουμε το τέλειο έργο τέχνης, να δημιουργήσουμε δηλαδή σε μια μικρή επιφάνεια το δικό μας μικρό σύμπαν και αυτό είναι μια βαθιά θεραπευτική διαδικασία γιατί συνειδητοποιούμε ότι κάποια πράγματα μπορούμε να τα ελέγξουμε και να τα τιθασεύσουμε και υπάρχουν και άλλα που δεν μπορούμε να τα κουμαντάρουμε και αυτό είναι μεγάλη υπόθεση να το αποδεχθεί κανείς. Επίσης αυτή η μη-λεκτική διαδικασία της Τέχνης μας μαθαίνει να βλέπουμε τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας, να διορθώνουμε ή να αποδεχόμαστε εάν δεν διορθώνονται, αλλά μας δείχνει και τον τρόπο ταυτόχρονα για να διακρίνουμε τα δυνατά μας σημεία και πάνω από όλα φωνάζει την αλήθεια του ‘μέσα’ μας πιο καθαρά από οποιεσδήποτε λέξεις και με την σωστή καθοδήγηση μπορεί να μας οδηγήσει σε προτάσεις για λύσεις και έξοδο από φαινομενικά αδιέξοδα. Εύχομαι στα χρόνια που θα έρθουν να ενισχυθεί η χρήση της εικαστικής θεραπείας σε σχολεία, ιδρύματα, φυλακές και άλλους οργανισμούς και τότε θα δούμε μια σημαντική βελτίωση του κόσμου μας.
- Γιατί τα καλλιτεχνικά μαθήματα είναι τόσο υποβαθμισμένα στα σχολεία;
Ναι, είναι μεγάλο κρίμα αυτό γιατί στην ουσία βασίζεται κανείς στην τύχη να συμβεί να υπάρχει κάποιος που αλήθεια νοιάζεται και να βρει τον χρόνο και τον τρόπο να ενσωματώσει την Τέχνη στο μάθημά του ή στις ευέλικτες ώρες του προγράμματος του σχολείου. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι εκπαιδευτικοί που παίρνουν πάνω τους αυτό το πολύτιμο έργο με τα παιδιά. Είμαι σίγουρη ότι εάν για μια γενιά τα εικαστικά γίνονταν προτεραιότητα για όλους χωρίς διάκριση στα σχολεία μας, ο κόσμος μας θα άλλαζε ριζικά προς το καλύτερο και τα επίπεδα ευτυχίας θα ανέβαιναν κατακόρυφα. Κάποια στιγμή θα το δούμε καθαρά γιατί θα έρθουμε σε αδιέξοδο χωρίς την Τέχνη να έχει πρωτεύοντα ρόλο στην κοινωνία μας, αλλά και χωρίς να δίνεται πρόσβαση σε όλους να γευτούν τα δώρα της. Ελπίζω να το καταλάβουμε πριν είναι αργά.
- Υπάρχει το τέλειο έργο τέχνης; Κι αν ναι, ποιο είναι αυτό;
Το αληθινό. Αυτό που έχει βγει από το πιο βαθύ ‘μέσα’ μας και έχει καταφέρει να επικοινωνήσει με το πιο βαθύ ‘μέσα΄ κάποιου άλλου στον κόσμο- του εκάστοτε θεατή/ ακροατή/ αναγνώστη κλπ. Αυτό το έργο που είναι τόσο προσωπικό και ιδιωτικό που έχει γίνει παγκόσμιο και δημόσιο, κι ας μην είναι αισθητικά όμορφο ή ευχάριστο. Η αλήθεια τις περισσότερες φορές είναι έτσι κι αλλιώς μη ευχάριστη και καμιά φορά σκληρή, αλλά τελικά μέσα από αυτή τη σκληρότητα απαλύνεται ο πόνος και του εικαστικού και του αποδέκτη του έργου. Τέχνη είναι αυτό που μας ταρακουνά βαθιά, και μας βγάζει από τα δεδομένα της αντίληψής μας και του μικρόκοσμού μας. Σπάνια εμπειρία αλλά όποιος το έχει νιώσει ξέρει τι περιγράφω και όποιος το νιώσει στο μέλλον θα το καταλάβει γιατί θα σείεται το εντός του.
- Από την επαφή σας με τα παιδιά, τι είναι αυτό που σας μένει ως γενική αίσθηση;
Η χαρά. Τα παιδιά είναι μαγεία- σε ταρακουνά η επαφή μαζί τους γιατί τελικά συνειδητοποιείς ότι μετά από όλα, στο τέλος, μένει η χαρά, η αυθόρμητη στάση τους και η ευρηματικότητά τους για να πετύχουν τον στόχο τους. Αυτό ως ενήλικα σε ανανεώνει, σε γεμίζει ελπίδα και σε επαναφορτίζει για νέες περιπέτειες καθώς νέες ιδέες γεννιούνται συνεχώς μαζί με τα παιδιά και υλικά που τα προορίζω για κάποια συγκεκριμένη χρήση στα πλαίσια κάποιας χειροτεχνίας ή κατασκευής, συχνά καταλήγουν να χρησιμοποιηθούν με έναν εντελώς νέο τρόπο που δεν είχα καν σκεφτεί. Είναι μαγικό αυτό καθώς και οι πιο συννεφιασμένες μέρες γίνονται ηλιόλουστες μετά από τα μαθήματά μας με αυτήν την ανταλλαγή. Και για τις δύο πλευρές!
- Γιατί θα προτείνατε σε έναν γονέα να φέρει το παιδί του στο Μουσείο Ηρακλειδών, είτε στο Summer Camp είτε στα εκπαιδευτικά προγράμματα που προτείνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς;
Όσον αφορά το καλοκαιρινό θα έλεγα ότι είναι ένα πρόγραμμα φτιαγμένο προσεγμένα για να καλύπτει πολλά διαφορετικά πεδία γνώσης, δράσης και εξερεύνησης και γιατί οι επαγγελματίες που τρέχουν τους διαφορετικούς κλάδους του προγράμματος είναι καταρτισμένοι και γεμάτοι χρήσιμο υλικό και όρεξη να το μοιραστούν μέσα από ποικίλες ενότητες μαθημάτων. Το summercamp είναι ένα αεροπλάνο με βαλίτσες γεμάτες εργαλεία, κέφι, γνώση και παιχνίδια και τους πιο καλούς συνεπιβάτες! Γενικότερα, τα προγράμματα του Μουσείου Ηρακλειδών είναι γεμάτα καινοτόμες ιδέες και τα χαρακτηρίζει μια διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά τα θέματα και τη μεθοδολογία. Και στον χώρο των μουσείων της Αθήνας προσφέρει και τον μοναδικό συνδυασμό της Επιστήμης με την Τέχνη, αλλά και με ευφάνταστους συνδυασμούς αυτών με μια ποικιλία από τομείς και κλάδους. Και φυσικά πρόκειται για ένα πανέμορφο κτήριο με όλες τις κατάλληλες αίθουσες για ψυχαγωγία αλλά και διασκέδαση. Μείνετε συντονισμένοι για τα επόμενα εργαστήρια, ομιλίες και δρώμενα!
