Τώρα που τελείωσαν οι επέτειοι, τα ευχολόγια και οι σχολικές ημερίδες θα σας πω τι είναι bullying.
Bullying είναι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα πουθενά.
Bullying είναι να τρέμεις πως θα τελειώσει η ώρα του μαθήματος γιατί θα πρέπει να διασχίσεις τον διάδρομο. Κι εκεί θα καραδοκούν δέκα άτομα που θα φωνάζουν εν χορώ «χοντρή και φυτό» κι έπειτα θα σε στριμώξουν στη γωνία. Και θα σου πουν πόσο άχρηστη είσαι και γιατί δεν πρέπει να υπάρχεις. Παρουσία όλων.
Bullying είναι να μην τολμάς να φύγεις από το μπροστινό θρανίο από τον θύτη, γιατί σου έχει εξηγήσει: εκεί μπορεί καλύτερα να σου μπήγει το μηχανικό μολύβι στην πλάτη, να σου χώνει μια μπουνιά «κάνε πιο κει κωλόχοντρη να αντιγράψω», να κρατά τον αναπτήρα αναμμένο κάτω από τα μακριά μαλλιά σου και να μην μπορείς να κουνηθείς γιατί θα γίνεις παρανάλωμα.
Bullying είναι να μην βγαίνεις ποτέ από το μυαλό του θύτη. Και να μην βγαίνει ποτέ αυτός από το δικό σου. Να μην μπορείς να πας πουθενά χωρίς τη σκιά του. Το bullying είναι ένα ατελείωτο κυνήγι.
Bullying είναι να σταματάει το μάθημα και να σου έρχεται αεροπλανικώς ο σπόγγος στην μούρη τίγκα στην κιμωλία.
Bullying είναι να τολμάς να πας σχολική εκδρομή και να σε κρατάνε τέσσερις σέρνοντας να σε πετάξουν από το γκρεμό. Κι ο μαθηματικός να γελάει μαζί με όλο το τμήμα.
Bullying είναι να είσαι ένα τίποτα. Μετά από χρόνια bullying είσαι ένα τίποτα. Ο μόνος τρόπος είναι να λουφάξεις στην γωνιά σου. Ο μόνος τρόπος είναι να μην υπάρχεις. Η μόνη λύση είναι να βρεις έναν τρόπο να μην σε βρουν, να μην στο κάνουν ξανά. Ο μόνος τρόπος για να υπάρξεις είναι να πάψεις να υπάρχεις. Γκέγκε;
Θα σας πω ένα μυστικό. Στις σχολικές ημερίδες δεν μίλησαν τα πραγματικά θύματα του bullying, μόνο τα περιστασιακά. Γιατί αν κάτι φοβάται ένα θύμα, ένας κοινωνικά λεπρός, ένας άνθρωπος όλο τρόμο για τους άλλους, χωρίς φίλους, είναι την δημόσια έκθεση. Από αυτή έχει φάει πολλή στη μάπα. Γκέγκε;
Το bullying θέλει θεατές. Γκέγκε; Το bullying κάνει τον τραμπούκο δημοφιλή. Γκέγκε; Το bullying έχει πάντα ακροατήριο. Χτίζεται όχι στην ανοχή και τον ωχαδελφισμό, αλλά στην συναίνεση του πλήθους. Που θέλει να γίνει δημοφιλής σαν τον νταή, και να έχει τις πιο ωραίες γκόμενες σαν τον νταή και να περπατάει με άνεση σαν τον νταή. Στις πλάτες μας τη χτίσαν την δημοφιλία τους. Γκέγκε;
Όμως πρέπει να σας πω κάτι, πως αν ζει ο Βαγγέλης, που το εύχομαι με όλη μου την ψυχή, τώρα θα έχει απελευθερωθεί. Γιατί όσο κι δεν θέλεις να το μάθουν, όσο κι αν έχεις μάθει να λουφάζεις στην γωνιά σου ολομόναχος, είναι απελευθέρωση το να μην είσαι μόνος πια. Εύχομαι να ζει ο Βαγγέλης. Κι ας μην τολμούσε να το πει εκείνος, τώρα που το είπαν οι άλλοι, τώρα που δεν θα του λένε «Έλα μωρέ, υπερβάλλεις, μια πλάκα κάνουν τα παιδιά», η μισή δουλειά έχει γίνει.
Ακούω παπαριές του τύπου «η δύναμη είναι να εναντιωθείς στον νταή». Η δύναμη είναι ο ενήλικας που σε προσέχει να σε πάρει από το παγιωμένο περιβάλλον του bullying, να έχει τις κεραίες του ανοιχτές, να σε πιστέψει όσο σε βλέπει να μαραίνεσαι και να σε βουτήξει να φύγετε. Οι πιθανότητες είναι πως στο νέο περιβάλλον θα σε κοιτάνε οι καινούριοι σου φίλοι σαν το ζαβό. «Εσύ; Κυνηγούσαν εσένα; Μα γιατί;».
*Αν το κείμενο κάτι σας θυμίζει, μάλλον θα ήσασταν συμμαθητές μου στο δημοτικό κι ακόμα περισσότερο στο Γυμνάσιο. Αν το έργο το έχετε δει, μάλλον θα ξέρετε και τα ονόματά τους. Αν το έργο το έχετε δει, μάλλον θα θέλατε να μπείτε κι εσείς στην κουλ παρέα του τμήματος. Ελπίζω κάποτε να τα καταφέρατε και να απέκτησε η ζωή σας νόημα.
Η Κατερίνα Μαλακατέ γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα και είναι φαρμακοποιός. Είναι παντρεμένη κι έχει δυο γιους. Διατηρεί το βιβλιοφιλικό ιστολόγιο www.diavazontas.blogspot.gr, όπου πρωτοδημοσιεύτηκε το παραπάνω κείμενο, και είναι συνιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου Booktalks.
