Τι μπορεί να προσφέρει ή τι μπορεί να αναδεικνύει ως ανάγκη η αναγνώριση της εβδομάδας θηλασμού;
Ως μητέρα, ξεκινώ να ανατρέχω στην περίοδο που θήλαζα για να δω τη δική μου συνθήκη ή ανάγκη ή επιθυμία… Ως παιδαγωγός, προσπαθώ να πάρω μια απόσταση και να αναγνωρίσω την πραγματική ανάγκη (αν όντως πρόκειται για κάτι τέτοιο).
Αυτό που μου έρχεται πολύ έντονα ως ανάμνηση εκείνης της περιόδου (έχουν περάσει δεκαέξι χρόνια από τότε), αυτό που ήταν και παραμένει αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι κάθε γυναίκα – κάθε μητέρα είναι εκείνη που αποφασίζει αν θέλει και πόση διάρκεια να θηλάσει το παιδί της.
Από υλικής πλευράς, θα έλεγα ότι αυτό είναι ένα δώρο της φύσης. Ένα σώμα, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες παράγει τροφή για έναν άλλον οργανισμό που έρχεται στη ζωή.
Πέρα όμως από αυτή την υλική διάσταση (που το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλά που δεν γνωρίζουμε αλλά εάν ρωτούσαμε έναν γιατρό ή μία μαία θα μπορούσαμε να τα μάθουμε), υπάρχει και μία άλλη διάσταση: η συναισθηματική.
Ο θηλασμός δεν είναι μόνο η τροφή που κάνει έναν άνθρωπο να επιβιώσει. Είναι η φροντίδα, η αγάπη, η αποδοχή, η ασφάλεια και στην τελική ο δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο. Μην ξεχνάμε ότι ο θηλασμός θέλει σωματική επαφή. Είναι ένα αγκάλιασμα της μητέρας, μια στάση, ας την πούμε, «προστασίας» προς το βρέφος, που εκείνο την απολαμβάνει και συχνά αποκοιμιέται στην ασφάλεια της αγκαλιάς που το θρέφει.
Όσες φορές θυμάμαι τον εαυτό μου να θηλάζω (διήρκησε ένα χρόνο περίπου η περίοδος αυτή), θυμάμαι ότι ήταν μια στιγμή που την ένιωθα πολύ προσωπική. Κάτι που δεν ήθελα να το μοιράζομαι με κανέναν άλλο. Που δεν ήθελα να υπάρχει κανένα βλέμμα επάνω μου. Ίσως όλα αυτά να υπήρχαν και λόγω ηλικίας. Είκοσι δύο ετών τότε, σίγουρα δεν είχα την αυτοπεποίθηση να «απαντάω» σε όποιον αποφάσιζε να μου κάνει υποδείξεις στο τι και πώς να κάνω με το παιδί μου. Όμως, το σίγουρο είναι ότι τις στιγμές αυτές τις ήθελα μόνο για μένα και τον γιο μου. Ένιωθα βαθιά ότι αυτό το τόσο υλικό έχει μέσα του μεγάλη φροντίδα και προσοχή και ότι η πράξη αυτή συντελούσε στη διαμόρφωση αυτού του ανθρώπου. Όλη μου η προσοχή και η προσήλωση ήταν εκεί και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Τελικά, δεν ξέρω να απαντήσω στην αναγκαιότητα της εβδομάδας αυτής. Όμως ξέρω με σιγουριά ότι μια μητέρα με το παιδί της μπορεί να έχει τόση δύναμη και να αποπνέει (και να επιβάλει!) τόσο σεβασμό που κανείς στο περιβάλλον να μην μπορεί να πει κάτι. Ο σεβασμός που εμείς οι ίδιες δείχνουμε μας απομακρύνει από το τι θα πει ο κόσμος και η κοινωνία, οι οποίοι συμμορφώνονται θέλοντας και μη, μπροστά σε αυτό που ξεπερνά κατά πολύ την υλική διάσταση και την έννοια της τροφής.
Αν σήμερα γινόμουν ξανά μητέρα νομίζω το ίδιο θα έκανα. Δε θα έψαχνα αν η κοινωνία επιτρέπει ή αποστρέφεται, επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει. Θα αναζητούσα τον χώρο και το περιβάλλον που νιώθω εγώ καλά, ασφαλής και ήρεμη ώστε να μεταδώσω την ίδια ασφάλεια και ηρεμία στο παιδί μου.

Η Μαριάννα Κουμαριανού είναι εκπαιδευτικός.