Εσύ γιατί δεν μου λες “Πρόσεχε”; Γιατί σε εμπιστεύομαι. Γιατί ξέρω ότι προσέχεις και γιατί δεν έχει πλάκα το παιχνίδι αν σου λέω συνέχεια να προσέξεις. Το σημερινό θέμα μας ξεκινάει από μία ηλιόλουστη μέρα στην παιδική χαρά με τον 3 ετών μπόμπιρα που προσέχω, άγω και απασχολώ τα τελευταία 2 χρόνια.

Αυτός είναι ιππότης πάνω στο άλογο του κι εγώ φυσικά πριγκίπισσα στο κάστρο μου. Τρέχει πέρα δώθε σκοτώνοντας εχθρούς. Ανεβοκατεβαίνει στο άλογο του (κουνιστό παιχνίδι της παιδικής χαράς), κατεβαίνει από την τσουλήθρα και γενικά όπου βλέπει εχθρό τρέχει να τον πολεμήσει κι εγώ τον παρακολουθώ και ακούω τις οδηγίες του.“Εσύ μείνε εκεί και πρόσεχε μην μου πάρουν το άλογο”. Εγώ σταθερή στη θέση μου, αλλά με τα μάτια μου να τον παρακολουθούν.

Όταν πια δεν έχουμε εχθρούς, μπορώ να βγω από το κάστρο, έχει τελειώσει το παιχνίδι και συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα παιχνίδια. Αν δεν με θέλει μαζί του απλά στέκομαι σε ένα σημείο που να μπορώ να τον βλέπω, τον παρατηρώ, του θυμίζω ότι είμαι εκεί και τον βοηθάω όταν με χρειάζεται.

Παράλληλα στην παιδική χαρά υπάρχουν κι άλλα παιδάκια διαφόρων ηλικιών που είναι εκεί με τους παππούδες τους. Ακούμε λοιπόν συχνά ανήσυχους παππούδες να λένε “Πρόσεχε εκεί στην μεγάλη τσουλήθρα”, “Πρόσεχε εκεί έχει σκαλοπάτι”, “Πρόσεχε, πρόσεχε, πρόσεχε”. Φυσικά δεν τους αδικώ, να φοβούνται. Ειδικά με τα πιο μικρά που τώρα ανακαλύπτουν τα πράγματα γύρω τους και καλά καλά δεν περπατούν.

Όμως, καθώς εγώ του λέω σπάνια να προσέξει σε κάτι (όταν δοκιμάζει κάτι καινούργιο), του έκανε εντύπωση που άκουγε όλους τους άλλους να λένε συνέχεια αυτή την λέξη και δεν κρατήθηκε! Ρώτησε! “Μα εσύ γιατί δεν μου λες ‘πρόσεχε’;”

Ήταν η στιγμή που δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ (για την ερώτηση) ή να προβληματιστώ. Η απάντηση όμως ήταν απλή κι αληθινή.

“Γιατί είσαι ένα μεγάλο παιδί, που σου έχω εμπιστοσύνη εδώ και πολύ καιρό. Σε έχω δει να σκαρφαλώνεις, να τρέχεις, να ανεβοκατεβαίνεις τα σκαλιά και γνωρίζω ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να πέσεις και να χτυπήσεις. Ξέρω ότι προσέχεις και όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι ζητάς την βοήθεια μου, μέχρι που το καταφέρνεις μόνος σου. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Εγώ όταν ήμουν σαν εσένα είχα χτυπήσει αρκετές φορές στην παιδική χαρά, όμως έτσι γίνεται όταν παίζεις και είσαι χαρούμενος. Εσύ είσαι χαρούμενος;”

“Ναι. Πάω να γίνω πυροσβέστης τώρα.”

Έδειξε να κατάλαβε. Έχουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον κι αυτό είναι το σημαντικό. Δεν έχει σημασία αν είσαι στο σπίτι ή στις κούνιες. Η εμπιστοσύνη προς το παιδί παραμένει ίδια. Άλλωστε και στο σπίτι υπάρχουν κίνδυνοι. Αν όμως μιλάμε, εξηγούμε τα πάντα στα παιδιά και τους δείχνουμε ότι δεν φοβόμαστε, θα αισθάνονται και αυτά καλά και ασφαλή κι ας είμαστε σε ένα άλλο δωμάτιο ή λίγο πιο πέρα από το παιχνίδι στην παιδική χαρά κι εμείς θα είμαστε σίγουροι ότι είναι ασφαλή και ότι προσέχουν.

Αυτό που έχει σημασία είναι να αφήνουμε τα παιδιά, να ανακαλύπτουν, να μεγαλώνουν με τον δικό τους τρόπο. Δεν υπάρχει κανένας μεγάλος που δεν χτύπησε όταν ήταν παιδί. Είναι πολύ σημαντικό γι αυτά να νιώσουν ανεξάρτητα, δυνατά, ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα όπως εμείς. Γιατί έτσι θα προχωρήσουν και θα γίνουν ενήλικες που θα έχουν το θάρρος να πράξουν αυτό που θέλουν κι όχι αυτό που τους επιβάλουν.

Εννοείται πως δεν καθόμαστε σε μία άκρη και τα παρακολουθούμε. Είμαστε ενεργά εκεί ακόμα κι όταν δεν χρειάζονται την βοήθεια μας. Είναι σημαντικό για ένα παιδί να μην φοβάται να παίξει. Γιατί για το παιχνίδι που το προσφέρετε και την εμπιστοσύνη που του δείχνετε, θα σας την ανταποδώσει αργότερα με τον χαρακτήρα που θα έχετε χτίσει μαζί και θα είστε όλοι περήφανοι γι αυτόν.

Η Νεκταρία Πέγκα είναι παιδαγωγός προσχολικής εκπαίδευσης.