“Είμαι 45 ετών και σκοπεύω να κάνω (αν τα καταφέρω) ένα παιδί μόνη μου με δότη σπέρματος από τράπεζα, επειδή αγαπώ πολύ τα παιδιά και σχετίζομαι μ” αυτά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Παρόλο που δε με απασχολεί ιδιαίτερα ο κοινωνικός αντίκτυπος, πιστεύετε ότι αυτό θα αποτελούσε πρόβλημα για το παιδί μου μελλοντικά καθώς θα είναι αγνώστου πατρός;”
Η ψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου απαντά:
Αγαπητή φίλη…
Η ανάγκη για την απόκτηση ενός παιδιού είναι θεμιτή για κάθε γυναίκα και απόλυτα σεβαστή. Η απόφαση όμως να φέρει μια γυναίκα ένα παιδί στο κόσμο μόνη της που δεν θα γνωρίσει ποτέ τον βιολογικό του πατέρα δεν είναι διόλου απλή, απαιτεί σκέψη, και χρειάζεται μελέτη των επιμέρους παραμέτρων όπως πχ. πως θα διαχειριστεί η μητέρα την έλλειψη πατέρα σε κοινωνικό επίπεδο, κυρίως πως θα αντιμετωπίσει τις ερωτήσεις του παιδιού της, αν θα αντέξει να το μεγαλώνει μόνη χωρίς να διαθέτει παρά ελάχιστο ή και καθόλου χρόνο γι α τον εαυτό της , τις οικονομικές δυσκολίες που θα κληθεί πιθανά να αντιμετωπίσει κλπ.
Οι αλλαγές στην ελληνική κοινωνία έχουν οπωσδήποτε διαφοροποιήσει την αντιμετώπιση των παιδιών που γεννιούνται εκτός γάμου. Εντούτοις δεν παύει η μόνη μητέρα να ανήκει σε μια ευπαθή ομάδα όταν μεγαλώνει μόνη το παιδί της και κάποιες φορές να διακρίνει στη συμπεριφορά των άλλων κάποια επιφύλαξη. Πέρα από την κοινωνική αντιμετώπιση, το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί χωρίς να γνωρίσει ποτέ το βιολογικό πατέρα είναι, ούτως ή άλλως, σοβαρή υπόθεση και συνεπάγεται σημαντικές δυσκολίες που βαρύνουν τη μητέρα, όπως μοναξιά, ξενύχτια, ευθύνες, οικονομικές δυσχέρειες και πολλά άλλα .
Το παιδί βιώνει μεγάλη εξάρτηση από τον έναν και μοναδικό γονιό του – εξάρτηση συχνά αμοιβαία και πολύ ζημιογόνα. Επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από οτιδήποτε μπορεί να συμβεί στο γονιό• αρρώστια, άγχος, ανεργία, ένταση. Επιπλέον φοβάται ότι, αν πάθει κάτι ο μοναδικός γονιός του, δεν θα έχει κανέναν να το προστατεύει και να του προσφέρει τρυφερότητα, σιγουριά και όλα όσα το ίδιο αισθάνεται ως ζωτική ανάγκη. Του δημιουργούνται, λοιπόν, ανασφάλεια, φόβος, ανησυχία, αγωνία για το μέλλον.
Μετά την ηλικία των 3-4 ετών το παιδί αρχίζει να θέτει ερωτήματα, γιατί διαθέτει πλέον σημαντική αντιληπτική ικανότητα και συγκρίνει την οικογένειά του με τις άλλες. Ο τρόπος που θα εισπράξει το θέμα της ανυπαρξίας του άλλου γονιού του, σχετίζεται πρωτίστως με τη στάση της μητέρας, τα μηνύματα που του περνά, αλλά και από τις οικονομικές συνθήκες της οικογένειάς του.
Ακόμα και κάτω από ιδανικές συνθήκες, το παιδί θα συγκρίνει τη θέση του με των άλλων παιδιών και θα βιώσει το κενό στη θέση του πατέρα. Όταν φθάσει η ώρα των εξηγήσεων πρέπει να είστε προετοιμασμένη να πείτε την αλήθεια προσαρμοσμένη όμως στην ηλικία και στη φάση ανάπτυξής του.
Η σχέση εμπιστοσύνης είναι ακρογωνιαίος λίθος και δεν πρέπει να την αναλώσετε σε ένα ψέμα καταδικασμένο να αποκαλυφθεί αργά ή γρήγορα. Σκεφτείτε και αποφασίστε πώς ακριβώς θα του εξηγήσετε την κατάσταση, ώστε να μη σας πιάσει απροετοίμαστη και έτσι αναγκαστείτε να αποφύγετε τις ερωτήσεις του. Το μυστήριο και η αποφυγή των ερωτήσεων θα κάνουν το παιδί να φαντασιώνεται διάφορες καταστάσεις που δεν θα το βοηθήσουν καθόλου να βρει τις ισορροπίες του.
Πρέπει, λοιπόν, να ξέρετε εξαρχής πώς θα του εξηγήσετε την αλήθεια και με ποιες λέξεις θα την προσαρμόσετε στην ηλικία του. Να θυμάστε ότι το παιδί θέλει απλές και κατανοητές απαντήσεις.
