Η μαμά, συγγραφέας και περιβαλλοντολόγος Ελένη Ανδρεάδη μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως νέας μαμάς.

Πρωί μαμά. Νέα μαμά. Άυπνη μαμά. Ενοχική μαμά. Οικολόγος μαμά. Ατελής μαμά. Μια ζωή μέσα στις αντιθέσεις.

Η πιο όμορφη καλημέρα. Δυο μάτια φως. Δυο ποδαράκια βουτηγμένα στο μέλι.

Ευτυχία.

Θηλασμός. Πρωινό. Ντύσιμο για δουλειά. Το στυλ αρχανθρώπου, μόδα προ πολλού θαμένη με τα λίθινα και χαλαζιακά εργαλεία στο Σπήλαιο των Πετραλώνων.

Ντινγκ ντόγνκ. Ήρθαν ενισχύσεις. Η κοπέλα που με βοηθάει. Δεν την αγάπησα ποτέ περισσότερο. Λίγες πολύτιμες ώρες για δουλειά.

Ελάχιστες. Ποτέ αρκετές. Το μυαλό γυρνά στο σπίτι, το μυαλό μαμά, το μυαλό νιανιά. Ακόμα είναι πολύ μικρή, περίμενε. Οι γυναίκες μπορούν να τα έχουν όλα. Κάποιες φορές, κάποιες μέρες, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν σε ένα πλανήτη που λέγεται Κουδουκουάξ;

Απαντώ εμαιλ. Κι άλλο. Κι άλλο. Τηλέφωνο. Τηλέφωνο. Τηλέφωνα. Συνεντεύξεις για το νέο βιβλίο και ένα άρθρο για το Ταλκ. 24 Ωρες Μαμά… Και επιτέλους… ξεκινώ το πρώτο κεφάλαιο του νέου βιβλίου!

Μα πώς πέρασε η ώρα; Λίγες οι λέξεις στην σελίδα, ο άπληστος κέρσορας του ποντικιού αναβοσβήνει, ζητάει κι άλλες.

Μου έλειψε. Πολύ. Συναντώ το χαμόγελό της στην πόρτα και ο χρόνος παγώνει. Έγινα και εγώ κλισέ. Τα κλισέ είμαι εγώ. Τα κλισέ δεν είναι πια κλισέ γιατί είναι αλήθεια.

Στην λαϊκή. Αγαπημένη της μικρής. Στον μάρσιπο μέσα και τα χεράκια τεντώνονται έξω. Καθώς περνώ μπροστά απο τους πάγκους προσπαθούν να πιάσουν την ζωή. Ακουμπούν λεμόνια, ντομάτες και πιπεριές, ένας μαγικός κόσμος χρώματα, ένας μαγικός κόσμος αυτή.

Έχει ζέστη, ήλιος, ευλογημένη μέρα να βγούμε βόλτα, σκέφτομαι… Δευτερόλεπτα μετά αισθάνομαι ενοχές. Πολλή ζέστη δεν έχει για αυτή την εποχή όμως; Τα ροδάκινα βγήκαν νωρίς. Το μυαλό μου στην κλιματική αλλαγή. Την εθελοντική Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, ώστε να μείνει η άνοδος της θερμοκρασίας κάτω απο 1.5 βαθμούς, που αποχαιρέτισε ο Τραμπ, δεν την πιάνουμε. Πάμε για τρεις βαθμούς. Δεν φταίει μόνο ο Τραμπ. Θυμός. Οι λύσεις υπάρχουν. Βούληση μηδέν. Ο Τζάστιν Γκρέι, πρωταγωνιστής του νέου βιβλίου μου, το καταλαβαίνει αυτό και είναι μόνο δώδεκα! Ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για να πείσει τους ηγέτες του κόσμου να κάνουν κάτι. Τα παιδιά βλέπουν πιο καθαρά το σωστό και λάθος. Κάπου οι ενήλικες το έχουμε χάσει. Ίσως για αυτό μου αρέσει να χάνομαι στην παιδική λογοτεχνία.

Σέρνω το καρότσι και σκέφτομαι μήπως είναι κατάρα να ξέρεις πολλά για την περιβαλλοντική χρεωκοπία του πλανήτη μας προς την οποία οδεύουμε. Ο φυσικός Στιβεν Χόκινγκ το είπε καλύτερα λίγο πριν πεθάνει. Έχουμε αναπτύξει την τεχνολογία να καταστρέψουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε αλλά όχι την δυνατότητα να τον εγκαταλείψουμε για κάποιον άλλο. Κοιτώ την μικρή και συχνά φοβάμαι πολύ.

«Μην μου δίνετε πλαστική σακούλα», λέω στους παραγωγούς με νέα έμφαση. Έχω την δική μου.

Το ψάρι μέσα στο πλαστικό και στον υδράργυρο. Τα φρούτα μέσα στα φυτοφάρμακα. Οι κρέμες μέσα στις φθαλικές ενώσεις, τα ποτάμια και υπόγεια νερά γεμάτα με συνθετικά αρώματα και DEET. Όλα τα παιχνίδια μέσα στο πλαστικό, BPA και PVC. Στο στόμα των μωρών, στο σώμα των μωρών, εισπνέουν τα μωρά, ένας κόσμος που έχουμε δηλητηριάσει και νομίζουμε πως είναι ξέχωρος απο εμάς. Εμείς είμαστε ο κόσμος αυτός.

Διώχνω την σκοτεινή σκέψη. Οι Φύλακες της Γης σώζουν τον πλανήτη στις σελίδες του βιβλίου μου. Μπορούμε και στην πραγματικότητα. Αυτό.

Οι ευχές του παραγωγού για υγεία για την μικρή και ειρήνη στην χώρα μας. Στην Κρήτη θα πάμε αν έχει πόλεμο αποφασίζει η κυρία δίπλα μου και γνεύω καταφατικά. Ο Κρητικός εξάλλου έχει τα καλύτερα ντοματίνια.

Έξω από τον μάρσιπο αναζητά την αγκαλιά σου η μικρή. Χαίρεσαι, ο χρόνος παγώνει. Κλισέ, κλισέ, κλισέ. Αγαπώ τα κλισέ. Ποιος θα το φανταζόταν;

Γκουγκλάρεις άγχος αποχωρισμού. Γκουγκλάρεις τροφές με σίδηρο για μωρά. Γκουγκλάρεις πόνος απο δοντάκια στα μωρά. Γκουγκλάρεις αν το αγγούρι προκαλεί αέρια στα μωρά. Γκουγκάρεις αν κάνει να γκουγκλάρεις τόσο πολύ για τα μωρά.

Σπίτι. Φαγητό. Μπάνιο. Θηλασμός.

Ελπίζεις οτι σήμερα θα κοιμηθεί γιατί έχεις δουλειά. Το βράδυ συνεχίζεις μέχρι αργά για να προλάβεις. Το τηλέφωνο ήσυχο πια, χρόνος για συγκέντρωση.

Μα πώς προλαβαίνεις σε ρωτούν; 300 σελίδες ήταν το νέο σου βιβλίο!

Δεν ζω στην Κουδουκουάξ. Δεν προλαβαίνω. Ζω στην ατέλεια. Ζω στην στιγμή που παγώνει. Μέσα σε εκείνο το χαμόγελο κουρνιάζω.

24 ώρες μαμά. 24 ώρες ανησυχίας.

24 ώρες με τον σοφότερο μικρό δάσκαλο, που στις τρεις το πρωί απλώνει το χέρι να μου πιάσει το πρόσωπο. Μου λέει, ξέρω σε παιδεύω, αλλά έλα εδώ. Πιο κοντά. Πιο κοντά. Ζήσε εδώ μαζί μου αυτή την στιγμή, σσσσςςςς.

Κι αυτό, ποιος θα το φανταζόταν, αλλά είναι αρκετό.

Η Ελένη Ανδρεάδη είναι μαμά μιας κόρης ενός έτους. Σπούδασε Περιβαλλοντική Πολιτική και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Έχει εργαστεί ως στρατηγικός και περιβαλλοντικός σύμβουλος και γράφει λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά, που τα ευαισθητοποιούν ώστε να αγαπήσουν και να φροντίσουν το περιβάλλον. Το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Ο Τζάστιν Γκρέι και οι φύλακες της Γης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.