Φεβρουάριος. Από το λατινικό februarius (< ρήμα februo = καθαίρω, εξαγνίζω) mensis μήνας), λόγω των θρησκευτικών εορτών καθαρμών (februa) που τελούνταν στη Ρώμη κατά τη διάρκειά του.

Από το 45 π.Χ., έτος της ημερολογιακής μεταρρύθμισης του Ιουλίου Καίσαρα, ο Φεβρουάριος αρχικά είχε 29 ημέρες στα κοινά έτη και 30 στα δίσεκτα. Όμως το 4 π.Χ. ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος αφαίρεσε από τον Φεβρουάριο μία ημέρα, την οποία πρόσθεσε στο μήνα Αύγουστο που ήταν αφιερωμένος στο πρόσωπό του.

Την εποχή της θέσπισης του Γρηγοριανού ημερολογίου, η επιπλέον δίσεκτη ημέρα – η οποία προστίθεται στο έτος ανά τετραετία, για να το προσαρμόσει στο ηλιακό τροπικό έτος – προστίθετο μετά την 24η Φεβρουαρίου, που σύμφωνα με το Ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης των ημερών του μήνα ονομαζόταν dies sextus ante Calendas Martias, δηλαδή η έκτη μέρα πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου.

Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν ότι ο Φεβρουάριος έπρεπε να έχει πάντοτε 28 ημέρες, πιστεύοντας ότι έτσι απέφευγαν την ασέβεια προς τους χθόνιους θεούς και τη μνήμη των νεκρών. Έτσι, δεν αριθμούσαν την “δυσοίωνη” αυτή εμβόλιμη ημέρα στο έτος ως πέμπτη πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου, αλλά από θεοσέβεια μετρούσαν δύο φορές την 24η Φεβρουαρίου ως δις-έκτη (bis-sextus). Συνεχίζοντας αυτή την παράδοση ακόμη και σήμερα, ονομάζουμε δίσεκτο το έτος που έχει μία πρόσθετη ημέρα, την οποία όμως προσθέτουμε στο τέλος του Φεβρουαρίου ως 29η ημέρα του.

Στην Ελλάδα ο Φεβρουάριος έχει πολλές λαϊκές ονομασίες που συνήθως σχετίζονται με τη μικρή του διάρκεια: Μικρός, Κουτσός, Κουτσοφλέβαρος, Φλιάρης ή Γκουζούκης. Επίσης, λέγεται Φλεβάρης από την παρετυμολογική συσχέτισή του με τις “φλέβες”, δηλαδή τα υπόγεια νερά, που τότε αναβλύζουν λόγω των πολλών βροχών και Κλαδευτής, καθώς θεωρείται ο πλέον κατάλληλος μήνας για το κλάδεμα των δέντρων.

Πηγή: Άσπρη Λέξη