Το τείχος. Μια διαχρονική ιστορία
Επέτειος του ΟΧΙ του ελληνικού λαού [και ουχί του φασίστα δικτάτορα Μεταξά] στην επέλαση του στρατού του Μουσολίνι σήμερα. Επέτειος της αρχής του έπους του ’40, επέτειος της εμπλοκής της Ελλάδας σε έναν μεγάλο πόλεμο, που άφησε πίσω του συντρίμμια, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και άφησε και μια χώρα διχασμένη, με μετεμφυλιακά τραύματα που μας καθορίζουν ακόμα [κάνοντας μόνο κακό], σχεδόν 80 χρόνια μετά. Όπως φαίνεται, οι λαοί ξεχνάμε την ιστορία και τη δύναμή μας και συνεχίζουμε να σφαζόμαστε για τα ψωμιά των αφεντάδων. Και συνεχίζουμε να πολεμάμε. Και συνεχίζουμε να χτίζουμε τείχη [ή φράχτες] που μας χωρίζουν.
Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία αλλιώτικη, ουσιαστικά και όχι κατ’ όνομα δημοκρατική, σε μια κοινωνία που γκρεμίζει τα τείχη που μας χωρίζουν και αποτελείται από Ανθρώπους αλληλέγγυους, που συνεργάζονται και ευημερούν, χωρίς μίση, χωρίς διακρίσεις, χωρίς πολέμους. Ζητάς μια ουτοπία, θα μου πείτε. Δεν ξέρω. Ξέρω ότι ζω σε μια χώρα παρακμασμένη, σε μια ήπειρο παρακμασμένη, σε έναν κόσμο παρακμασμένο. Επομένως, προτιμώ να παλέψω όπως μπορώ για μια ουτοπία, παρά να με καταπιεί η δυστοπία. Όχι τόσο για μένα –οι σημερινοί σαραντάρηδες που δεν είχαμε μπάρμπα στην Κορώνη και επιλέξαμε ή/και επιλέξαμε να μη διαφθαρούμε είμαστε μάλλον χαμένοι–, όσο για τις επόμενες γενιές.
Χτες ήρθε στα χέρια μου ένα εικονοβιβλίο, παγκόσμιο best seller, επίκαιρο όσο ποτέ: “Το τείχος, μια διαχρονική ιστορία”, των Ιταλών Giancarlo Macrì και Carolina Zanotti, σε εικονογράφηση Mauro Sacco και Elisa Vallarino. Που μέσα του κρύβει πολλές απαντήσεις για τα χάλια μας, αλλά ταυτόχρονα είναι γεμάτο αισιοδοξία. Είναι η ιστορία ενός βασιλιά, που δεν έχει καμιά επαφή με τους υπηκόους του. Ο βασιλιάς αυτός δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, έτσι εξορίζει όσους κατοίκους δεν είναι ίδιοι με αυτόν [τυχαίνει εκείνος να είναι μπλε] και χτίζει ένα τείχος για να τους κρατήσει μακριά. Το τείχος στήνεται και μάλιστα θα το βρείτε να ορθώνεται σταδιακά τρισδιάστατο/pop-up μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ζωντανεύοντας ακόμα περισσότερο την αφήγηση.
Τώρα πια το βασίλειο είναι χωρισμένο στα δύο [οι λίγοι μπλε [και κάποιοι ελάχιστοι ξεμεινεμένοι μαζί τους, να για παράδειγμα οι χτίστες ήταν οι κόκκινοι και εν τέλει βρέθηκαν στην πλευρά του μονάρχη] δεξιά−οι πολλοί και πολύχρωμοι αριστερά] και όλα αλλάζουν. Για πόσο θα μπορέσουν να επιβιώσουν οι λίγοι μπλε μόνοι τους; Πριν καν προλάβουν να επαναστατήσουν οι πολύχρωμοι που στερήθηκαν μέρος της πατρίδας τους, ο βασιλιάς αντιλαμβάνεται πως ουσιαστικά είναι πλέον γυμνός· και πως το τείχος πρέπει να καταστραφεί, αλλιώς δεν θα υπάρξει προκοπή στον τόπο τουδιαβ. Κι έτσι και γίνεται μέχρι που χάνεται κι εκείνος μέσα στη μαγική και ευτυχισμένη πολυχρωμία, μέσα στη δημοκρατία που δεν σηκώνει παρανοϊκούς μονάρχες, παρ’ όλα αυτά τους αποδέχεται και τους εντάσσει στους κόλπους της, εφόσον κατανοήσουν τα λάθη τους.
Μέσα από ένα σύντομο, λιτό κείμενο αλλά μια εμπνευσμένη εικονογράφηση, οι αναγνώστες κάθε ηλικίας αντιλαμβάνονται με τον πιο παραστατικό τρόπο πώς οι κοινωνίες παρακμάζουν όταν κυριαρχούν ο ρατσισμός, οι διακρίσεις και οι διαχωρισμοί και πώς ευημερούν όταν όλοι οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά, μονοιασμένοι και συνεργάζονται για το κοινό καλό. “Το τείχος. Μια διαχρονική ιστορία” μάς υπενθυμίζει ότι το φως αποτελείται από όλα τα χρώματα και πως χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή. Γέφυρες πρέπει να χτίζουμε, όχι άλλα τείχη. Κι αυτό οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας με αφορμή [και] τη σημερινή επέτειο.
“Το τείχος. Μια διαχρονική ιστορία” έρχεται στα βιβλιοπωλεία, σε εξαιρετική μετάφραση της Κατερίνας Καρόγιαννη, από τις εκδόσεις Susaeta. Περιλαμβάνει και ένα διασκεδαστικό παιχνίδι «ψάξε και βρες» και προτάσεις για συζήτηση με τα παιδιά.
