Πριν γεννήσουμε, φανταζόμαστε ένα ονειρεμένο βρεφικό δωμάτιο για το μωρό μας, βγαλμένο μέσα από τις σελίδες ενός περιοδικού design ή μέσα από τις φωτογραφίες του Pinterest. Όμως, ακόμα κι αν μπούμε στη διαδικασία να φτιάξουμε πράγματι ένα δωμάτιο-μοντέλο, αυτό δεν πρόκειται να παραμείνει έτσι στην καθημερινότητά μας με το μωρό. Δεν είμαι απαισιόδοξη. Απλά μιλώ εκ πείρας, καθώς στο σπίτι μου έχει υπάρξει βρεφικό δωμάτιο που έχει φιλοξενήσει στην αρχή ένα μωρό και στη συνέχεια δύο μωρά! Πρόκειται για ένα δωμάτιο μεγαλούτσικο, με μπόλικους αποθηκευτικούς χώρους, που όμως, με το που κατοικήθηκε, έγινε χαώδες, καταπιεστικό και δυσλειτουργικό.

Τι συνέβη στο δικό μας βρεφικό δωμάτιο

Δεκάδες φορμάκια, μπλουζάκια, σελτεδάκια, πανάκια, κουβερτούλες, σεντονάκια, πετσετούλες, πετσετάκια, γαντάκια, καλτσούλες, σκουφάκια (βλέπετε, χρησιμοποιώ υποκοριστικά σε όλα, σαν κάθε Ελληνίδα μάνα που σέβεται τον εαυτό της) εξαπλώθηκαν και κατέλαβαν τις ντουλάπες, τη σιφονιέρα, την καρέκλα θηλασμού. Έπειτα ήταν οι πάνες, οι κρέμες, τα σαμπουάν, τα αφρόλουτρα, τα ψαλιδάκια, τα σφουγγαράκια και τα θερμόμετρα, που κατέλαβαν τα ράφια και επεκτάθηκαν και στο μπάνιο. Και φυσικά τα βιβλία γέμισαν από νωρίς τη βιβλιοθήκη, γιατί ο καλός ο αναγνώστης χτίζεται από κούνια. Κράτησα για το τέλος το χειρότερο, τα παιχνίδια: Κουκλάκια παντός τύπου, αγκαλιάς, κρεμαστά, πάνινα, λούτρινα, χειροποίητα, αλλά και πλαστικούρες, με κορυφαίο το γνωστό τοις πάσι «Αυτό το κουταβάκι», κουδουνίστρες, φωτάκια νυκτός (και γιατί όχι και ημέρας και μεσημεριού και απογεύματος), μπαλάκια, μπάλες και μπαλόνια, «Το πρώτο μου γυμναστήριο», «Το πρώτο μου πιάνο», «Το πρώτο μου τηλέφωνο», «Το πρώτο μου λάπτοπ», «Το πρώτο μου αυτοκίνητο», «Το πρώτο μου τρένο», «Το πρώτο μου υπερωκεάνιο» και διάφορα άλλα πρώτα, αλλά κυρίως δευτερότριτα που τα πατάς καταλάθος κι αρχίζουν να σκούζουν ή (ακόμα καλύτερα) αρχίζουν να σκούζουν από μόνα τους και δη μέσα στη νύχτα, και μόλις το μωρό έχει αποκοιμηθεί.

Φανταστείτε τώρα τα παραπάνω επί 2. Στην περίπτωσή μου, αφού γέννησα και το δεύτερο παιδί μου, μπήκε στο βρεφικό δωμάτιο και ένα κρεβάτι (ώστε να κοιμάται πλέον ο δυομισάχρονος μεγάλος), τα ρούχα διπλασιάστηκαν, τα είδη βρεφικής περιποίησης τριπλασιάστηκαν, τα βιβλία τετραπλασιάστηκαν, ενώ τα παιχνίδια πολύ χαλαρά εκατονταπλασιάστηκαν. Και το βρεφικό δωμάτιο ήταν πλέον χώρος εφιαλτικός.

Γιατί δεν ξεσαβούριαζες, κοπελιά;

…θα με ρωτήσετε εύλογα. Γιατί δεν προλάβαινα με δυο μωρά και δουλειά, γιατί δεν άντεχα σωματικά, γιατί δεν άντεχα ψυχολογικά, γιατί απλά ήμουν ένα ζόμπι που παρατηρούσε πράγματα να συσσωρεύονται και να καταλαμβάνουν κάθε ελεύθερη γωνίτσα όχι μόνο του βρεφικού δωματίου, αλλά και του σπιτιού ολάκερου, που είχε καταντήσει ένας ακατάστατος παιδότοπος. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως ό,τι πράγμα σχετιζόταν με τα παιδιά, χρήσιμο ή άχρηστο, αυτό δεν είχε πλέον σημασία, ήταν έτοιμο να με κατασπαράξει κι εμένα και τον άντρα μου και τα παιδιά μας, τρώγοντας κάθε λεπτό λίγο από τον ζωτικό μας χώρο. Και πήρα την απόφαση για γενική εκκαθάριση! Στερνή μου, Kondo, να σε είχα πρώτα…

Marie Kondo–ing

Τότε δεν ήξερα ποια είναι η Marie Kondo. Και σήμερα που ξέρω, δεν συμμερίζομαι τον απόλυτο μινιμαλισμό της. Δεν παύω όμως να αναγνωρίζω τις απίστευτες ικανότητές της στην τακτοποίηση, στη μεταμόρφωση και στην ανάδειξη των χώρων και να ακολουθώ (έστω και με το ζόρι, γιατί είμαι και εκ φύσεως ‒πέραν των παιδιών‒ λιγουλάκι hoarder) ορισμένες από τις συμβουλές της. Όσο μάλιστα αφορά τα παιδικά δωμάτια (δύο πλέον), φροντίζω να τα ξεκαθαρίζω παρέα με τα παιδιά, σαν παιχνίδι, κάθε τόσο, γιατί κάποια στιγμή απλά μετατρέπονται σε καταπιεστικές αποθήκες.

Πλέον κρατάμε λίγα και καλά, χρήσιμα και όχι άχρηστα και φροντίζουμε να διοχετεύουμε ό,τι δεν μας κάνει εκεί όπου πρέπει. Στη νέα οργάνωση του χώρου μας και στο να κατανοήσουν τα παιδιά ότι είναι απαραίτητο να έχεις τόσα όσα αντέχεις, ώστε να μπορείς να βρεις εύκολα τα πράγματά σου, να ζεις σε έναν χώρο λειτουργικό και να έχεις μια άνετη και ήρεμη καθημερινότητα, μας βοήθησε το παιδικό βιβλίο της Kondo Κίκι & Ζακ. Η μαγεία της φιλίας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Πρόκειται για ένα εικονογραφημένο παραμύθι, στο οποίο πρωταγωνιστούν δυο εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες: η μικρούλα Κίκι, στην οποία αρέσει να μαζεύει πράγματα, και ο φίλος της ο Ζακ, στον οποίον αρέσει να ταχτοποιεί. Κάποια στιγμή, η Κίκι θα καταλάβει πρέπει επειγόντως να αλλάξει τρόπο ζωής, όταν πια τα πράγματά της γίνονται εμπόδιο και δεν δίνουν χώρο σε αυτό που της δίνει χαρά, δηλαδή στη φιλία της με τον Ζακ.

Triage. Τι κάνουμε ό,τι δεν χρειαζόμαστε:

• Φτιάχνουμε στοίβες με παρόμοια αντικείμενα (π.χ. ρούχα, βιβλία, παιχνίδια).
• Κοιτάμε τι μας δίνει χαρά (λέει η Kondo) ή τι μας είναι χρήσιμο (λέει η Πελιώ) και βγάζουμε στην άκρη ό,τι δεν μας κάνει.
• Τακτοποιούμε ό,τι κρατάμε σε κουτιά αποθήκευσης, με τα οποία κερδίζουμε χώρο στο δωμάτιό μας. Αφήνουμε τις ντουλάπες, τα συρτάρια και τα ράφια να αναπνεύσουν.
• Χωρίζουμε ό,τι δεν θέλουμε σε κούτες: Για χάρισμα (σε φίλους, συγγενείς, σχολείο, βιβλιοθήκες, ιδρύματα), για φύλαγμα (αναμνηστικά που δεν χρειαζόμαστε πια, αλλά θέλουμε να κρατήσουμε ή π.χ. ρούχα που δεν κάνουν στο παιδί, αλλά θέλουμε κι άλλο παιδί, οπότε πιθανόν θα μας χρειαστούν μελλοντικά), για ανακύκλωση (π.χ. σπασμένα παιχνίδια από πλαστικό) και για πέταμα (σκουπίδια, που δεν ανακυκλώνονται).
• Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία όσο συχνά χρειάζεται για να μην μαζεύονται άπειρα άχρηστα πράγματα στον χώρο και μας αποθαρρύνουν.

Μην ξεχνάτε ότι, εκτός από το θέμα του χώρου, το πρόβλημα η  τόση ποικιλία, διάσπαρτη παντού, δεν ωφελεί ούτε εσάς ούτε το μωρό/παιδί σας, καθώς ούτε ξέρετε τι έχετε, ούτε ξέρετε πού είναι ό,τι θέλετε, ενώ η αφθονία αποσπά και οδηγεί σε πλήρη αδυναμία συγκέντρωσης.

Διαβάστε: Marie Kondo, Salina Yoon, Κίκι & Ζακ. Η μαγεία της φιλίας και Marie Kondo, Σπίτι σε τάξη, ζωή σε τάξη. Η μαγεία του να τακτοποιείς. Και τα δυο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.