Τα σχολεία άρχισαν! Ποια σχολεία; Τα τυπικά για τα τυπικά παιδιά και τα ειδικά για τα “ειδικά” παιδιά! Τα “ειδικά” παιδιά είναι τα παιδιά με αναπηρία. Έτσι τα τυπικά παιδιά δεν θα έρθουν ποτέ σε επαφή με τα “ειδικά” παιδιά. Δεν θα μάθουν τι είναι η αναπηρία. Και ως τυπικοί ενήλικοι, θα καταφέρουν –στην καλύτερη περίπτωση– να μην παρκάρουν στη ράμπα αναπήρων για να μην τους κόψουν πρόστιμο. Τα περισσότερα “ειδικά” παιδιά θα περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στο ειδικό σχολείο και μετά στο ειδικό κέντρο θεραπειών και στα ειδικά ΚΔΑΠ κ.ο.κ. Μμμμ… Μήπως μπορεί να γίνει και κάπως αλλιώς; Μπορεί να υπάρξει συμπερίληψη; ΝΑΙ, ΜΠΟΡΕΙ!
Εχθές άρχισε και το Δαειράκι μου το σχολείο. Μαθήτρια στη Β’ Δημοτικού πια! Η Δάειρα είναι ένα παιδί με αναπηρία που έχει την τύχη να απολαμβάνει τα οφέλη της ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗΣ (αυτό που για κάποιους είναι άλλος ένας βαρύγδουπος όρος). Με συγκίνηση, χαρά και ενθουσιασμό εχθές πέρασε την πόρτα του σχολείου της, του Παιχνιδαγωγείου, και είδε τα φιλαράκια της… Τους συμμαθητές της που την έχουν αγκαλιάσει, τη φροντίζουν, την καθοδηγούν, που χαίρονται να παίζουν μαζί της, που συγκινούνται όταν καταφέρνει οτιδήποτε καινούριο, που την αναζητούν, που τη συμπεριλαμβάνουν ισότιμα στα παιχνίδια ακόμα και αν ξέρουν ότι θα δυσκολευτεί και ότι μπορεί να μην τα καταφέρει, που θα την καλέσουν στα πάρτι, στις βόλτες στις χαρές τους, που είναι συμπαραστάτες της! Μαζί της κι εμείς, κ@τουρημένοι από τη χαρά μας, ήρεμοι και ανακουφισμένοι, γιατί ξέρουμε ότι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες της θα τη στηρίξουν, θα την υποδεχθούν με πλατιά χαμόγελα, γιατί ξέρουμε ότι αν αγχωθεί, δυσφορήσει ή κλάψει, δεν θα δυσανασχετήσουν, αλλά θα προβληματιστούν για να τα καταφέρουν να τη δουν πάλι χαρούμενη! Γιατί, ως οικογένεια, δεν βιώνουμε το συναίσθημα ότι ανήκουμε σε μία ειδική, μη ενταγμένη στην κοινωνία, ομάδα, αλλά νιώθουμε πλήρως ενταγμένοι στη σχολική και εξωσχολική ζωή του σχολείου!
Κάποτε αναρωτιόμασταν με την Ντανιέλα Κράλλη πώς ήταν δυνατόν οι μικροί αυτοί άνθρωποι των 3, 4, 5 χρόνων να αναπτύξουν τέτοια ενσυναίσθηση για τη Δάειρα και να δεθούν ως ομάδα τόσο στενά. Λέγαμε ότι θα “φταίει” το ότι μεγάλωσαν μαζί από μικράκια. Μετά είδα αυτό το μαγικό να συμβαίνει και στο μεγάλο σχολείο της Δάειρας, όταν εκείνη πήγε ως καινούργια μαθήτρια. Και τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν μαγεία… Ήταν ότι η Δάειρα, ένα παιδί με αναπηρία, έβγαζε στα παιδιά τις θετικές πλευρές του εαυτού τους, την ανάγκη τους να είναι καλοί άνθρωποι! Αυτά τα παιδιά, οι συμμαθητές της Δάειρας θα είναι οι αυριανοί ενήλικοι των οποίων ο σεβασμός απέναντι στην αναπηρία και στην όποια διαφορετικότητα δεν θα περιορίζεται στην αποφυγή του προστίμου για παρκάρισμα σε ράμπα αναπήρων!
Μα είναι άραγε τόσο εύκολη η συμπερίληψη; Όχι, δεν είναι! Θέλει κόπο, χρόνο και ανοιχτά μυαλά! Η ανταμοιβή είναι το λαμπερό πρόσωπο της Δάειρας, η ψυχική ανθεκτικότητα που έχει αναπτύξει, η ολοένα και μεγαλύτερη βελτίωση της λειτουργικότητάς της, οι ζεστές αγκαλιές των φίλων της! Είναι η εκτίμηση, η συγκίνηση, η χαρά και η ευγνωμοσύνη στα λόγια των γονέων, που μας λένε πόσο τυχερά είναι τα παιδιά τους που έχουν συμμαθήτρια τη Δάειρα. Ένα εκ βαθέων “ευχαριστώ” στα σχολεία της καρδιάς μας, την “Dorothy Snot” και το “Παιχνιδαγωγείο”, που βοήθησαν και βοηθούν το Δαειράκι να είναι αυτό το καταπληκτικό πλάσμα!
Ευχαριστώ τη Ζακλίν Πολενάκη για το αγαπημένο σκίτσο και τα παιδιά από το Η αναπηρία είναι κουλ για την έμπνευση!
Η Χριστίνα Κοτρώνη είναι μαμά ΑμεΑ & εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής.
