Ήξερα a priori ότι το “Ένα σχολείο ταρακουνημένο” θα είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Η συγγραφέας του, Άλκηστη Χαλικιά, η εικονογράφος του, Ίρις Σαμαρτζή, και οι Εκδόσεις Ίκαρος δεν θα μπορούσαν παρά να φτιάξουν ένα πολύ καλό βιβλίο. Το πήρα, λοιπόν, στα χέρια μου και άρχισα την ανάγνωση. Το τέλειωσα μια φορά, ρουφώντας το λαίμαργα και είπα “Αυτό το βιβλίο πρέπει να το στείλουν στην Κεραμέως και σε οποιονδήποτε πολιτικό ασχολήθηκε ή θέλει να ασχοληθεί με την παιδεία στην Ελλάδα”. Το πέρασα μια δεύτερη φορά, εμβαθύνοντας στην ανάγνωση του γραπτού κειμένου και των εικόνων, και είπα “Αυτό το βιβλίο πρέπει να το αγοράσει και να το διαβάσει και να το εμπεδώσει κάθε δάσκαλος στην Ελλάδα”.

Και μετά, με ένα σφίξιμο στην καρδιά, το σφίξιμο του γονιού που ξέρει πόσο ηλίθια φέρεται πολλές φορές –αν και έχει υπάρξει κάποτε παιδί, αν και έχει διαβάσει δεκάδες κείμενα σύγχρονης παιδαγωγικής, αν και αναγνωρίζει πόσο μαύρο χάλι ήταν, είναι και, μάλλον, θα είναι το ελληνικό σχολείο– και “υποχρεώνει” το παιδί του να συμβιβαστεί με τα εκπαιδευτικά κακώς κείμενα και “υποχρεώνει” και τον εαυτό του να συμβιβαστεί με τα εκπαιδευτικά κακώς κείμενα. Τι να κάνει ο γονιός, θα μου πείτε; Να απαξιώσει το σύστημα και να αρνηθεί την επιβολή συγκεκριμένων τρόπων διδασκαλίας, ύλης, σχολικής καθημερινότητας, καταδικάζοντας ουσιαστικά το παιδί του, μια και κανείς, όχι μόνο παιδιά, μα και εκπαιδευτικοί, δεν “επιβιώνει” εκτός του συγκεκριμένου συστήματος στην Ελλάδα;

Από την άλλη, τι είδους εκπαιδευτική “επιβίωση” θέλουμε για τα παιδιά μας; Ποια εκπαίδευση θέλουμε για τα παιδιά μας; Τη γνωστή και μη εξαιρετέα, τη γεμάτη παθογένειες, τη γεμάτη ξεπερασμένες μεθόδους μάθησης, με τα κακογραμμένα βιβλία, τη στριμωγμένη ύλη, τη γεμάτη στερεότυπα, τη βαθμοθηρική, αυτή που κόβει τα φτερά και στον πιο ορεξάτο εκπαιδευτικό; Κι όλοι οι εκπαιδευτικοί που αναγκάζονται να γίνουν γρανάζια του συστήματος; Που πάνε να κάνουν κάτι ελάχιστα πιο πρωτοποριακό, πιο out of the box [όπου box στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι το ίδιο το σχολείο πριν ταρακουνηθεί] και πέφτουν να τους φάνε διευθυντάδες, συνάδελφοι και γονείς, γιατί “χαλάνε τη σούπα τους”; Δεν θέλουν να γίνει ένα ΜΠΑΜ και να αλλάξουν όλα;

Το “σχολείο ταρακουνημένο” είναι σίγουρα ένα διασκεδαστικό και καλογραμμένο βιβλίο για παιδιά από 5 ετών, που θα τα γοητεύσει και θα τα οδηγήσει να σκεφτούν το σχολείο των ονείρων τους, να χωθούν στις (μη) τάξεις του, να χαθούν στις βιβλιοθήκες του, να διεκδικήσουν και να ανακαλύψουν  στο πλαίσιό του τα χαρίσματα, τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντά τους. Κυρίως, όμως, είναι μια ευκαιρία να ταρακουνηθούμε εμείς, οι ενήλικοι, που δεν ακούμε τα παιδιά μας, που δεν ακούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς και που αποδεχόμαστε αγόγγυστα, για να μην πω ότι ευλογούμε με τη σιωπή μας, τη διαιώνιση μιας καταστροφικής κατάστασης, ενός καταστροφικού εκπαιδευτικού συστήματος, κοινού για όλα τα διαφορετικά παιδιά μας, που αρνείται πεισματικά –και που κανείς δεν το αναγκάζει– να αλλάξει και να προοδεύσει.Ας πάμε λίγο στο βιβλίο. Λίγο. Δεν θέλω να πω πολλά, γιατί θέλω όσο τίποτα άλλο να το προμηθευτείτε και να σας ταρακουνήσει, όπως με ταρακούνησε κι εμένα. Πρωταγωνιστεί ένα αγόρι. Ένα θυμωμένο, στην αρχή, αγόρι, με κόκκινα μαλλιά, που δεν του αρέσει το σχολείο. Είναι το πρώτο παιδί, άραγε, που δεν του αρέσει το σχολείο; Φυσικά και όχι. Είναι, όμως, το πρώτο παιδί που κάνει κάτι για αυτό, που περνάει από τη θεωρία στην πράξη, αντί απλώς να γκρινιάζει. Το αγόρι παίρνει στα χέρια του το σχολείο του και το ταρακουνά. Το αναποδογυρίζει. Και το ΑΛΛΑΖΕΙ.

Οι αλλαγές είναι εξαιρετικές και απεικονίζονται διά χειρός της Ίριδας Σαμαρτζή με κάθε λεπτομέρεια. Συνοψίζουν όλα όσα θα θέλαμε εμείς οι ιδεαλιστές, μα ουσιαστικά δειλοί, γονείς και εκπαιδευτικοί –γιατί ούτε να συνασπιστούμε δεν μπορούμε τόσα χρόνια και μόνο κρίνουμε και κρίνουμε και κρίνουμε, αλλά δεν πράττουμε– να είναι το σχολείο. Κάθε του γωνιά και μια έκπληξη, κάθε του παιδί και μια ξεχωριστή προσωπικότητα, κάθε δάσκαλος σεβαστός, κάθε ρυθμός μάθησης αποδεκτός, κάθε μάθημα κι ένα παιχνίδι, κάθε παραπονιάρης γονιός… στη θέση του. Και παντού χρώματα, χαμόγελα, συζητήσεις, ελευθερία, δημιουργικότητα, γιορτή. Το ταρακουνημένο σχολείο είναι ένα σχολείο γεμάτο ΦΩΣ, που μας περιμένει όλους στην αγκαλιά του, για να ΜΑΘΟΥΜΕ. Για να ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ τη γνώση.

Τέλος, το πιο σημαντικό απ’ όλα: Αυτό το φανταστικό, το διαφορετικό, το ταρακουνημένο σχολείο, όσο υπερτέλειο κι αν μας φαίνεται, κάποια στιγμή μπορεί να πάψει να μας αρέσει. Δύσκολο, αλλά επειδή τα πράγματα εξελίσσονται ταχύτατα, δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. Τι θα γίνει τότε; Θα βυθιστεί και πάλι ο πρωταγωνιστής μας, κι εμείς μαζί του, στον θυμό του και στη μιζέρια του; Όχι βέβαια. Τώρα πια ξέρει πως το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση και αποφασιστικότητα: Αν το ταρακουνήσει και το αναποδογυρίσει, θα μπορέσει και πάλι να το αλλάξει και να το κάνει ακόμα καλύτερο. Τι λέτε; Πάμε όλοι μαζί να ταρακουνήσουμε τα σχολεία μας; Πάμε να κάνουμε το βιβλίο ρεαλιστικό και όχι σουρεαλιστικό; Πάμε να απαιτήσουμε ΟΥΣΙΑ από την εξουσία; Θυμάστε ένα σύνθημα σχεδόν 55 ετών που ζητούσε να έρθει η φαντασία στην εξουσία; Η φαντασία της Άλκηστης και της Ίριδας πρέπει να μας εμπνεύσει και να γίνει πραγματικότητα. Να τρυπώσει όπου υπάρχουν παιδιά και άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά. Δηλώνω παρούσα και περιμένω προτάσεις…