Η κυκλοφορία του 94ου (!) τεύχους του Τaλκ φέτος συμπίπτει με τα γενέθλιά μου. 43 τα κεριά στην τούρτα, δεν τα λες και λίγα –κάπου εδώ δεν είναι η μέση ηλικία; Είναι δεν είναι, αρκεί που όταν ρωτάω τον γιο μου: «Πόσων χρόνων είναι, νομίζεις, η τάδε καθηγήτριά σου;» μου απαντάει: «Ξέρω γω; Γριά! 40;» Μάλιστα. Ούτε καν μεσήλικη. Γριά.
Εκεί μου ’ρχεται να του πω: «Ξέρεις τι ωραία έχουν περάσει οι σαραντάχρονοι παππούδες, Γιωργάκη;» Παιχνίδι στη γειτονιά, μπουγέλα, τρίμηνες διακοπές σε εξοχικά με γιαγιάδες και σε ελεύθερα κάμπινγκ, καύσωνες με αυτοσχέδια ερκοντίσιον (ανεμιστήρας πάνω από λεκάνη με παγάκια), μετά σάπισμα στις καφετέριες της Υμηττού, σινεμά στην ταράτσα του Παλλάς, αποδράσεις στα κοντινά εξοχικά με τα εξωτικά ΚΤΕΛ, μπάνια και παγωτά στη Γλυφάδα με το θρυλικό 140, κοπάνες από κατάμεστες σχολικές αίθουσες, που ήταν πάντα γεμάτες, Σαντορίνες, αγκαλιές, φιλιά, ανελέητο κλάμπινγκ.
Και μετά αμφιθέατρα, εξεταστικές, εκδρομές, Λονδίνα, μετρό ο-ένας-πάνω-στον-άλλον, μελαγχολικά βραδινά σε κουζίνες κοιτώνων, μυρωδιά κάρι ανακατεμένη με εκείνη του παστίτσιου που ξεπαγώνει…
Αναμνήσεις, εικόνες, εμπειρίες, συναισθήματα σε θραύσματα αναλογικά, όχι ψηφιακά, γραμμένα μέσα μας, αναρτημένα στο ταιμλάιν της καταδικής μας μνήμης. Αν θέλουμε τα μοιραζόμαστε· αν δεν θέλουμε, τα κρατάμε για εμάς. Κι έτσι δεν του τα λέω…
Τελευταία αγχώνομαι. Θα τα ζήσει; Αυτό το ο-ένας-πάνω-στον-άλλον θα είναι ποτέ για εκείνον μια κανονική κατάσταση και όχι μια αγχωτική εμπειρία; Προφανώς και θα είναι, αλλά πότε; Για πόσο ακόμα θα αναβάλλει και θα ακυρώνει πάρτι, βόλτες, σινεμά, χαβαλέ στην τάξη, εξετάσεις, φιλίες, έρωτες, ζωή;
Την Παρασκευή που μας πέρασε, πριν πάει σχολείο, έβαλε στην τσάντα του ένα καινούργιο Τ-shirt και μια οδοντόβουρτσα για να κοιμηθεί αυτός και δυο ακόμα φίλοι στο σπίτι του κολλητού. Με τα αρνητικά self-test στο χέρι με χαιρέτισε ενθουσιασμένος, λέγοντάς μου: «Τα λέμε αύριο, ψηλέ!» (Το έχω φάει και αυτό το νικνέιμ). Λίγες ώρες μετά, εμφανίστηκε στο σπίτι για δεκαήμερη καραντίνα ως επαφή κρούσματος. «Δεν πειράζει, ψηλέ», μου λέει. «Την άλλη εβδομάδα. Ή, ξέρω γω, στην άλλη ζωή».