ΟΠ! σημαίνει ξαφνιάζομαι, παίζω, χοροπηδώ, ανακαλύπτω, προσπαθώ, αλλάζω, προσφέρω, χαίρομαι, συνδέομαι…αγαπώ! ΟΠ! Η παράσταση που αγάπησαν μικροί και μεγάλοι, σε σκηνοθεσία της Στέλλας Σερέφογλου- δημιουργού της βρεφικής παράστασης “ΑΒΓΩ”, ξεκινάει το καινούργιο της ταξίδι. Από την Κυριακή 22 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 12:00, στη φιλόξενη αίθουσα του θεάτρου Χώρος, παιδιά από 3 έως 8 ετών θα βιώσουν μια αξέχαστη θεατρική εμπειρία γεμάτη ακροβατικά, στοιχεία βωβού κινηματογράφου και τεχνικές που ξεπηδούν από τον μαγικό κόσμο του τσίρκου. Το Τaλκ συνάντησε τη Στέλλα λίγο πριν από την πρεμιέρα και συζητήσαμε για αυτή τη μαγική παράσταση που έχει ετοιμάσει με τους συνεργάτες της.  

Στέλλα Σερέφογλου

Καλημέρα, Στέλλα και καλή σεζόν. Χαίρομαι πολύ που συναντιόμαστε και πάλι. Αφορμή, το «ΟΠ!». Καταρχάς πες μας λίγα πράγματα για την υπόθεση της παράστασης.
Καλημέρα! Το ΟΠ! είναι η ιστορία δύο παιδιών που συναντιούνται τυχαία κι ενώ δεν γνωρίζονται καλά, ξεκινούν από κοινού προσπάθειες για να πάρουν πίσω το μπαλόνι του αγοριού που έχει σκαλώσει κάπου ψηλά.

Από τι υλικά είναι πλασμένο το «ΟΠ!» και πότε κατάλαβες ότι αυτή η συνταγή είναι έτοιμη για δοκιμή;
Όταν δούλευα την ιστορία, πριν ξεκινήσω τις πρόβες, είχα στο μυαλό μου ένα έργο όπου ο ρυθμός, η διάθεση για παιχνίδι, η φιλία ως ύψιστη αξία στη ζωή ενός ανθρώπου, το χιούμορ σε εναλλαγή με τη συγκίνηση, αλλά και η πρόθεσή μας να συνδεθούμε με τον έξω κόσμο, θα αποτελούσαν τα δομικά χαρακτηριστικά του. Το πλαίσιο στο οποίο αποφάσισα να κινηθώ για να αναδείξω όλα τα παραπάνω δανείζεται τεχνικές του τσίρκου και των ακροβατικών, ενός κόσμου δηλαδή στον οποίο το παράδοξο, το μη αναμενόμενο, η ανεπιτήδευτη αδεξιότητα και η τόλμη να αποκαλύπτεις την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης περιγελώντας την, κυριαρχούν.  Όταν άρχισαν οι πρόβες, προστέθηκαν η εκφραστικότητα και η κίνηση των δύο ακροβατών, η καταιγιστική δράση καθώς και η αφοσίωση όλων των συντελεστών. Έτσι, όλοι μαζί δημιουργήσαμε το “ΟΠ!”.

Στην παράσταση, οι δύο πρωταγωνιστές αφηγούνται την ιστορία με τα σώματα και τις ακροβατικές τους δεξιότητες, τον χορό και την εκφραστικότητα των προσώπων τους. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο λόγια, τα παιδιά είναι εξοικειωμένα με τη μη λεκτική επικοινωνία;
Απόλυτα. Τα παιδιά επικοινωνούν, πολύ συχνά, εξωλεκτικά μέσα από το παιχνίδι, την παρατήρηση του κόσμου που τα περιβάλλει και τις σχέσεις τους με τα κοντινά τους πρόσωπα. Ειδικά τα παιδιά του συγκεκριμένου ηλικιακού γκρουπ στο οποίο απευθύνεται το έργο μαθαίνουν κατά κύριο λόγο με σωματικό τρόπο. Έτσι βιώνουν τον κόσμο και έτσι τον κατανοούν. Το σώμα, η κίνηση, η εκφραστικότητα -χωρίς λεκτικές επεξηγήσεις- πάνω στην σκηνή, είναι ο καλύτερος τρόπος για να δουν και να αποτυπώσουν μέσα τους όσα συμβαίνουν. Να νιώσουν, να ταυτιστούν, να εκφραστούν, να αφεθούν και να παρηγορηθούν. Η δύναμη, άλλωστε, της εικόνας και των βουβών δράσεων μπορεί να είναι τεράστια. Όπως μου είπε και η δασκάλα μου στο Δράμα στην Εκπαίδευση Πέγκυ Στεφανίδου, “δεν είναι λεκτική η ανταλλαγή μεταξύ σκηνής και πλατείας”.

Η ιστορία όμως αποκτά φωνή και μέσα από την πρωτότυπη μουσική που έγραψε ειδικά για το έργο ο Σταύρος Ρουμελιώτης. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτή και για το πώς έγινε ο κορμός των εικόνων που ζωντανεύουν επί σκηνής.
Όταν ξεκίνησα τη συνεργασία με τον Σταύρο είχα στο μυαλό μου ρυθμούς και μελωδίες που θα δανείζονταν στοιχεία από τη bossa nova. Όμως, κατά τη διάρκεια των προβών, τόσο ο τρόπος που με έβλεπε να εργάζομαι με τους δύο ακροβάτες όσο και το υλικό που προέκυπτε, τον ενέπνευσε διαφορετικά κι έγραψε κάτι εντελώς δικό του. Η συνολική ταυτότητα του έργου πιστεύω πως επηρεάζεται και από τη μουσική επένδυση στην οποία καταλήξαμε. Αν με ρωτήσετε ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της θα πω η διάθεση για παιχνίδι και πειραματισμό, η πρόθεση να φωτίσει πτυχές του έργου χωρίς να το βαρύνει ή να εκβιάσει συναισθήματα, η τρυφερότητα των μελωδιών σε καίριες στιγμές, η λιτότητα και η κοινή γραμμή ώστε το τελικό μουσικό αποτέλεσμα να μην είναι εύπεπτο ή πιο σωστά “παιδικό”. Η μουσική που έγραψε ο Σταύρος έχει ξεχωριστή οντότητα και αγκαλιάζει ιδανικά τον δικό μου τρόπο προσέγγισης του παιδικού θεάματος γενικότερα.

Τι συμβολίζει, άραγε, το μπαλόνι που φέρνει σ’ επαφή δύο άγνωστα μεταξύ τους παιδιά; Είναι απλά μια αφορμή για να ξεκινήσει η ιστορία ή κάτι βαθύτερο;
Ισχύουν και τα δύο. Το μπαλόνι είναι πολύ αγαπητό ως αντικείμενο στα παιδιά γιατί εκτός από χαρά προκαλεί μια αίσθηση αιώρησης και ελευθερίας.  Στο έργο μας, ξεκινά ως αφορμή και έτσι έχουμε μια ιδανική βάση για να διηγηθούμε την ιστορία μας. Η απόκτησή του γίνεται ο σκοπός των δύο παιδιών, που συνεργάζονται μέχρι να τα καταφέρουν. Όσο η ώρα περνά, τα παιδιά έρχονται όλο και πιο κοντά και το μπαλόνι ανάγεται σε σύμβολο αγάπης και φιλίας.

Είναι προϋπόθεση για κάθε δημιουργό που απευθύνεται σε μικρούς θεατές ν’ αναζητά διαρκώς και να κρατά ζωντανό το παιδί μέσα του;
Η πρώτη ύλη για τη δημιουργία μιας παράστασης για πολύ μικρές ηλικίες (TEY) είναι η ικανότητα να αγγίζουμε και να γευόμαστε τον εσωτερικό μίτο που συνδέει τον ενήλικα εαυτό μας με το παντοτινό παιδί μέσα μας. Από εκεί και πέρα όμως απαιτούνται κι άλλες ποιότητες ώστε να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με το θέαμα για τις μικρές ηλικίες, οι οποίες δεν σχετίζονται με ψυχικά γνωρίσματα αλλά με το είδος της επιστημονικής προσέγγισης κι ενός ευρύτερου καλλιτεχνικού οράματος που θα ακολουθήσει κανείς. 

Ποια ήταν η τελευταία φορά που αναφώνησες «ΟΠ!» και γιατί;
Όταν γύρισα από τις καλοκαιρινές διακοπές, ένα από τα πράγματα που έκανα ήταν να τσεκάρω τα φυτά του σπιτιού γιατί τους τρέφω μεγάλη αγάπη. Κάποια φυτά στο μπαλκόνι είχαν μεγαλώσει τόσο πολύ, πέρα από το προσδόκιμο, οπότε εγώ, επειδή τους μιλάω, αναφώνησα με έκπληξη και τρυφερότητα: οπ! τι έγινε εδώ; Πόσο πολύ μεγαλώσατε εσείς;

“ΟΠ!”
Από 22 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 12:00 στο Θέατρο Χώρος
Για παιδιά 3-8 ετών

Υπόθεση: Δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, συναντιούνται τυχαία σ᾽ ένα λιβάδι. Το αγόρι όμως έχει ένα πρόβλημα: το μπαλόνι του έχει κολλήσει σε ένα δέντρο και δεν μπορεί να το φτάσει. Το κορίτσι προσφέρεται να βοηθήσει, κι έτσι ξεκινούν μαζί μια σειρά από προσπάθειες για να το πάρουν πίσω. Θα τα καταφέρουν; Πόσο σημαντικό είναι το μπαλόνι γι’ αυτά; Τι νιώθει το ένα παιδί για το άλλο; Μέχρι πού θα φτάσουν για να πετύχουν τον σκοπό τους;

Τεχνικά μέσα: Η ιστορία ζωντανεύει μέσα από τις ποιητικές εικόνες που δημιουργούν οι ακροβάτες Ευαγγελία Μόσιου και Πάνος Σολδάτος και αποκτά φωνή με την υπέροχη μουσική που έγραψε ειδικά για το έργο ο Σταύρος Ρουμελιώτης (Usurum Band, The Holy Goat). Οι δύο πρωταγωνιστές αφηγούνται την ιστορία με τα σώματα και τις ιδιαίτερες ακροβατικές δεξιότητές τους, τον χορό και την εκφραστικότητα των προσώπων τους. Η μουσική συνοδεύει στιγμές παιχνιδιού και ονειροπόλησης, υπογραμμίζει τη δράση ή τις όποιες αλλαγές στη διάθεση των ηρώων και συμβάλλει στη σύνθεση απρόβλεπτων κόσμων που αναδεικνύουν την ιστορία. Τα μέσα που κυριαρχούν στο έργο είναι τα ακροβατικά, η ρυθμική, ο χορός, η παντομίμα, δηλαδή στοιχεία που συναντά κανείς στον βωβό κινηματογράφο και το τσίρκο.

Σκηνοθετικό σημείωμα: «Συνεργάζομαι συχνά με μικρά παιδιά και κάθε φορά εντυπωσιάζομαι με τη θετική ανταπόκριση που δείχνουν στον ρυθμό. Γι᾽ αυτόν τον λόγο αντιμετωπίζω όλη την παράσταση σαν μια χορογραφία, όπου ο ρυθμός και η διάθεση για παιχνίδι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της σκηνοθεσίας. Μελωδίες και δυναμικοί ρυθμοί εναλλάσσονται και δημιουργούν ένα παλλόμενο ηχητικό περιβάλλον που πλαισιώνει τη δράση. Στις δύο προηγούμενες δουλειές μου, συνδύασα στοιχεία κόμιξ και βωβού κινηματογράφου με τη συνοδεία μουσικής. Αυτό ενισχύει τη συνύπαρξη αλλά και την εναλλαγή κωμικών και ονειρικών στιγμών. Στο “ΟΠ!” προσθέτω στην αφήγηση ακροβατικά και στοιχεία που ξεπηδούν από τον μαγικό κόσμο του τσίρκου. Το “ΟΠ!” συνιστά για εμένα ένα μείγμα εξερεύνησης, παρατήρησης και ανακάλυψης του εσωτερικού μίτου που συνδέει τον ενήλικα εαυτό μου με το παντοτινό παιδί μέσα μου. Μνήμες, εμπειρίες, συναισθήματα αλλά και καλλιτεχνικά έργα -όπως οι ταινίες “Το Κόκκινο Μπαλόνι”, “Ο Στρατηγός” ή βιβλία του Jon Klassen κ.ά.- καθώς επίσης και η γνωριμία με τον πολυεπίπεδο κόσμο των ακροβατών, αποτέλεσαν τα υλικά δημιουργίας και σύνθεσης του “ΟΠ!”. Οι θεματικές που με ενδιαφέρει να φτάσουν στο κοινό σχετίζονται με την αξία της φιλίας και του παιχνιδιού καθώς και την ανάγκη για ονειροπόληση αλλά και για σύνδεση με τον γύρω κόσμο. Ως καλλιτέχνης και μητέρα πιστεύω πως οι πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή μας προκύπτουν από την ικανότητα να συνδυάζουμε τις επιθυμίες με την ενσυναίσθηση, τη φαντασία με την πραγματικότητα, το οργανωμένο με το απροσδόκητο. Μόνο έτσι ανακαλύπτουμε το “μυθικό” μέσα στις σχέσεις».Ταυτότητα παράστασης
ΟΠ!
Έναρξη: Κυριακή 22 Οκτωβρίου
Ιδέα – σκηνοθεσία: Στέλλα Σερέφογλου
Ερμηνεύουν – πετούν: Ευαγγελία Μόσιου, Πάνος Σολδάτος
Σκηνικά: Ελένη Παπαναστασίου
Μουσική: Σταύρος Ρουμελιώτης (Usurum Band, The Holy Goat)
Κοστούμια: Νατάσα Σπάλα
Επιμέλεια κίνησης: Ελπινίκη Σαριπανίδου
Φωτισμοί – videos: Έλενα Μαργαριτίδη
Οργάνωση παραγωγής: IKIRU
Εικονογράφηση αφίσας: Κώστας Μαρκόπουλος
Γραφίστας: Βασίλης Γεωργίου
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will
Κρατήσεις για σχολεία και συλλόγους: Ζωγραφιά Δαβαρούκα τηλ. 6974037110
Πού: Θέατρο Χώρος, Πραβίου 6-8, Αθήνα, ΤΚ: 11855, τηλ.: 210 3426736
Πότε: Από 22 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 12:00 μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου
Εισιτήρια: 10€ κανονικό και 8€ μειωμένο (φοιτητές, άνεργοι, ΑμεΑ, 65+, ομαδικό 15 άτομα +).
Προπώληση: more.com
Διάρκεια: 45´ (χωρίς διάλειμμα)