Το Τaλκ παρουσιάζει μια σειρά από μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων γονέων στο εξωτερικό, την εποχή του Κορονοϊού. Φιλοξενούμενή μας είναι η Στεφανία Οικονόμου, που ζει από το 2013 στο Εδιμβούργο, στη Σκωτία, με το σύζυγο της Κωνσταντίνο και τα 2 τους παιδιά, τον Σταύρο (9 ετών) και την Ήλια (4 ετών).
- Εδώ και κάποιες μέρες, είμαστε όλοι έγκλειστοι και μπορούμε να βγούμε από το σπίτι για πολύ συγκεκριμένους λόγους όπως για να ψωνίσουμε τα απαραίτητα ή για τη φυσική μας άσκηση. Εκτός σπιτιού, η ελάχιστη απόσταση που πρέπει να τηρείς από οποιονδήποτε δεν μένει στο ίδιο σπίτι μαζί σου είναι 2 μέτρα. Τα μαγαζιά είναι κλειστά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και στο σουπερμάρκετ πρέπει να περιμένεις απ’ έξω στην ουρά για να μπεις. Υπάρχουν αισθητές ελλείψεις σε κάποια προϊόντα, όπως για παράδειγμα στο αλεύρι που δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε εδώ και 2 εβδομάδες. Τα ΜΜΜ κυκλοφορούν με δρομολόγια Κυριακής και όσες φορές έτυχε να δούμε κάποιο λεωφορείο να περνάει ήταν άδειο. Μέσα σε όλη αυτήν την αβεβαιότητα δεν μπορώ να πω τι λειτούργησε σωστά και τι όχι. Η ιστορία θα δείξει.
- Τα σχολεία έκλεισαν στις 20 Μαρτίου. Από τότε μας στέλνουν καθημερινά διαφορετικές ασκήσεις για τη γλώσσα και τα μαθηματικά ενώ μας στέλνουν σε εβδομαδιαία βάση δραστηριότητες για τα υπόλοιπα μαθήματα. Υπάρχουν ορισμένες κατηγορίες παιδιών που δικαιούνται να εξακολουθούν να πηγαίνουν στο σχολείο μεταξύ και των οποίων και τα παιδιά όσων εργάζονται για το σύστημα υγείας. Οι εξετάσεις ακυρώθηκαν για πρώτη φορά από το 1888 και η αξιολόγηση των μαθητών θα προκύψει από ένα συνδυασμό της απόδοσης τους εντός της τάξης κατά τη διάρκεια της χρονιάς και των διαφόρων τεστ που έχουν κάνει μέχρι τώρα. Οι λεπτομέρειες επί της διαδικασίας είναι υπό εξέταση και δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη.
- Ο Κωνσταντίνος είναι ελεύθερος επαγγελματίας και αυτήν την περίοδο έχει σταματήσει τη δουλειά για να προσέχει τα παιδιά. Εγώ εργάζομαι από το σπίτι από τις 18 Μαρτίου. Είναι δύσκολο. Πολλά βραδιά όταν κοιμούνται κάθομαι να ολοκληρώσω πράγματα που θα είχα κάνει κατά τη διάρκεια της ημέρας αν ήμουν στο γραφείο. Λόγω της ηλικίας τους, τα παιδιά μας είναι σε πολύ διαφορετική φάση. Ο μεγάλος πρέπει να κάνει κάποια μαθήματα, όποτε η μέρα αποκτά μια κάποια ελάχιστη δομή για εκείνον. Η μικρή όμως δεν έχει – και δεν μπορεί να έχει – αντίστοιχη δομή στην ημέρα της και είναι πολύ δύσκολο να την κρατήσεις απασχολημένη με δημιουργικό τρόπο. Ο Σταύρος στεναχωρήθηκε πολύ με το κλείσιμο του σχολείου και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην καινούργια κατάσταση, όπως όλοι μας, για να είμαι ειλικρινής. Ακόμη και η Ήλια μιλά για τους φίλους της και ρωτάει αν μπορούμε να πάμε να τους δούμε. Ευτυχώς έχουμε έναν μικρό κήπο κι έτσι έχουν την ευκαιρία να παίζουν έξω όποτε θελήσουν.
- Η μέρα ξεκινάει συνήθως με μαθήματα για τον Σταύρο και την Ήλια να κάθεται κάπου κοντά για να κάνει και εκείνη τα «θήματά» της, όπως τα λέει. Μετά έχει παιχνίδι και πολλές φορές μαγειρεύουμε μαζί. Τους αρέσει πολύ να βοηθούν με το μαγείρεμα. Κάθε μέρα πηγαίνουμε βόλτα όλοι μαζί και εάν έχουν διάθεση μετά κάθονται στον κήπο και παίζουν με ξυλαράκια που έχουν μαζέψει κατά τη διάρκεια της βόλτας. Στον Σταύρο αρέσει επίσης να κάνει βόλτες με το ποδήλατο και να εξερευνά τα μονοπάτια της περιοχής.
- Προσωπικά, δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στην καινούργια καθημερινότητα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το συνδυασμό πλήρους απασχόλησης από το σπίτι και φροντίδας των παιδιών. Προσπαθώ, αν και όχι με μεγάλη επιτυχία, να μην κάνω αρνητικές σκέψεις και να μην αγχώνομαι για πράγματα επί των οποίων δεν έχω κανέναν έλεγχο. Όποτε έχω την ευκαιρία βρίσκω καταφύγιο στις σελίδες κάποιου βιβλίου και ξεγελώ για λίγο τη σκιά που νιώθω να με συνοδεύει. Μιλάμε με τη μητέρα μου τακτικά στο τηλέφωνο και μου λείπει η οικογένεια μου, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα ήθελα να είμαι στην Ελλάδα. Εδώ, αν μη τι άλλο, έχουμε πρόσβαση στη φύση χωρίς να χρειάζεται να μπούμε στο αυτοκίνητο. Στην Αθήνα, που είναι το σπίτι μας, δεν θα ήταν εξίσου εύκολο.
- Τα παιδιά είναι και τα δυο πιο ευερέθιστα απ’ ότι συνήθως. Η μικρή δεν έχει επηρεαστεί τόσο όσο ο Σταύρος ο οποίος όμως, πέραν από κάποια υπερβολή στις αντιδράσεις του, δεν έχει εκφράσει ανοιχτά κάποιο φόβο. Τους είχαν μιλήσει στο σχολείο για τον ιό και του μιλήσαμε κι εμείς στην αρχή για να ξέρει κυρίως ότι αν έχει οποιαδήποτε απορία ή ανησυχία μπορεί να μας μιλήσει όποτε νιώσει την ανάγκη. Του λείπουν πολύ οι φίλοι του και το ποδόσφαιρο που έπαιζε κάθε εβδομάδα.
- Έχω εκτιμήσει πολύ τα καθημερινά οικογενειακά μας γεύματα. Μαζευόμαστε όλοι στην κουζίνα, μαγειρεύουμε και απολαμβάνουμε το φαγητό μας απερίσπαστοι. Στις βόλτες μας δε χορταίνω να εξερευνώ τη φύση μέσα από τα μάτια των παιδιών. Είναι σχεδόν μαγικό… Ο χρόνος που έχουμε με τα παιδιά μας, όσο κι αν μας τρελαίνουν σε ορισμένες φάσεις, είναι δώρο ανεκτίμητο. Εύχομαι ο καθένας να καταφέρει να εντοπίσει τις ηλιαχτίδες στη ζωή του και να πορευτεί με αυτές οδηγό τις συννεφιασμένες ετούτες μέρες.
Αν είστε Έλληνας γονιός που ζει στο εξωτερικό και θέλει να μοιραστεί μαζί μας τη νέα του καθημερινότητα, στείλτε email στο ppapadia@talcmag.gr.
