Σήμερα σας συστήνουμε τη Δάφνη και τη Βίκυ, τη Βίκυ και τη Δάφνη, που έχουν φτιάξει τη θεατρική ομάδα ΒίΔα. Δυο κορίτσια που έγιναν σιγά σιγά γνωστές στην αθηναϊκή παιδική θεατρική σκηνή, χάρη στην εξαιρετική μουσικοθεατρική παράστασή τους “Το δέντρο που αγαπούσε”, που παίζεται στο Θεατρικό Βαγόνι της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου “Το Τρένο στο Ρουφ” κάθε Κυριακή για το κοινό και καθημερινά για σχολεία!
- Αγαπητά κορίτσια της ομάδας Βίδα, παρακαλώ, συστηθείτε στο κοινό του Τaλκ!
Δάφνη: Είμαι η Δάφνη Καφετζή. Είμαι το Δα απο την ΒίΔα. Είμαι το μεσαίο παιδί της αγαπημένης μου οικογένειας. Έχω δυο πολύ αγαπημένα αδέρφια την Ελένη και τον Ιάσονα. Είμαι ηθοποιός. Πριν από το θέατρο σπούδασα Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μουσική στο Εθνικό Ωδείο, έχω πτυχίο στο φλάουτο με ράμφος, δηλαδή στη φλογέρα μπαρόκ. Προέρχομαι από μια πολύ καλλιτεχνική αλλά και επιστημονική οικογένεια και τους ευχαριστώ πάρα πολύ για τα τόσα ερεθίσματα που μου έδωσαν και μου δίνουν. Αγαπώ πολύ τη μουσική και τις φλογέρες μου ιδιαιτέρως και το πιάνο με συγκινεί γιατί το άκουγα από μικρή στο σπίτι από τη μαμά μου που είναι μουσικός. Έχω μεγάλη αγάπη για τη δουλειά μου. Μου αρέσει να παίζω θέατρο για μικρούς και μεγάλους, για πολλούς και για λίγους, να διαβάζω θεατρικά έργα, να βλέπω θέατρο και σινεμά και δεν βλέπω τηλεόραση εκτός και αν είναι ταινία ή ξένη σειρά. Πρόσφατα κατάλαβα ότι μου αρέσει πολύ και να γράφω. Τελείωσα τη Δραματική σχολή Δήλος της Δήμητρας Χατούπη το 2009. Από τότε κάθε χρόνο δουλεύω ως ηθοποιός και πολλές από τις δουλειές μου τις βρήκα επειδή παίζω μουσική. Φυσικά παράλληλα έχω κάνει και πολλές άλλες δουλειές εκτός θεάτρου. Επίσης διδάσκω θεατρικό παιχνίδι και μουσικοκινητική. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά τα καταλαβαίνω αμέσως, αυτό δεν ξέρω τι λέει για μένα.. Η ομάδα ΒίΔα είναι για μένα το βήμα να μπορέσω να υπάρξω κάπως ανεξάρτητα στο χώρο του θεάτρου και να ερευνήσω μαζί με τη Βίκυ και άλλους συνεργάτες αυτό που τόσο αγαπώ.
Βίκυ: Εγώ είμαι η Βίκυ Καλπάκα, το Βί από το ΒίΔα. Κατάγομαι από τη Μυτιλήνη, όπου και μεγάλωσα. Πέρασα εκεί αξέχαστα χρόνια. Με τους γονείς μου, την αδερφή μου, την γάτα μου, τους φίλους μου. Η Μυτιλήνη είναι ένα μέρος που κάνει τα πάντα να είναι πιο ποιητικά, πιο έντονα, πιο σημαντικά. Όταν πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα, αισθάνθηκα την καρδιά μου να παγώνει. Και τώρα; Πώς θα ζήσω εδώ; Σιγά σιγά βρήκα τα πατήματά μου, μικρές-μικρές πηγές ζεστασιάς. Ξεκίνησα τις σπουδές μου σοβαρά πια στο θέατρο, μια και είχα την τύχη να ασχολούμαι με το θέατρο από τα δεκατέσσερα μου. Πήγα στο θεατρικό εργαστήρι του Άκη Δαβή. Ο Άκης ήταν ένας αξεπέραστος δάσκαλος υποκριτικής. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν να ανοίγουν παράθυρα γεμάτα φως και οξυγόνο, παράθυρα και δρόμους που οδηγούν σε άλλους κόσμους ανεξερεύνητους στο μυαλό των ανθρώπων. Το μάθημα υποκριτικής με τον Άκη Δαβή είχε μια μυσταγωγία, ήταν σαν μια μυστική συνάντηση. Παράλληλα αποφοίτησα και από την Σχολή Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας με την οποία ουδέποτε ασχολήθηκα (και ούτε πρόκειται). Τώρα είμαι ηθοποιός και διδάσκω θέατρο σε παιδιά. Πριν κάποια χρόνια έφτιαξα την οικογένεια μου και βρήκα την απόλυτη ζεστασιά. Τώρα που φτιάξαμε και με τη Δάφνη τη ΒίΔα έχω πάρει φωτιά!
- Πώς και πότε προέκυψε το όνομά σας και η μεταξύ σας συνεργασία;
Η ΒίΔα είναι η Βίκυ και η Δάφνη. Είναι το συνδετικό στοιχείο με τη δυνατότητα λύσης και επανασύνδεσης ως μετατροπέας ροπής σε αξονική δύναμη και αντίστροφα. Είναι η ζωή στα ισπανικά. Είναι το στρίψιμο που συχνά συμβαίνει στα κεφάλια μας. Είναι η κοινή στάση απέναντι στη ζωή και το θέατρο που μας έφερε κοντά και αβίαστα μας βίδωσε σαν ομάδα.
Η συνάντηση μας χρόνια μετά από την πρώτη μας συνεργασία, που ήταν στην παράσταση “Η μαρκησία ντε Σαντ” σε σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση στο θέατρο Σφενδόνη το 2011, υπήρξε καθοριστική. Το αστείο είναι ότι σε αυτή την πρώτη συνεργασία δεν κάναμε καθόλου παρέα εκτός δουλειάς. Τώρα μάλλον ήταν η στιγμή που συναντηθήκαμε πραγματικά για να βιδώσουμε. Είναι συγκινητικό ότι όταν σκεφτόμασταν ποιος θα θέλαμε να σκηνοθετήσει την πρώτη μας δουλειά, Το δέντρο που αγαπούσε, και οι δύο αμέσως σκεφτήκαμε τον Ορέστη.
- Από πού εμπνευστήκατε “Το δέντρο που αγαπούσε”. Κατά πόσο σας επηρέασε το περίφημο παραμύθι του Σελ Σιλβερστάιν “Το δέντρο που έδινε”; και ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στα παιδιά, αλλά και στους συνοδούς τους;
Μετά την φονική πυρκαγιά του 2018, αισθανθήκαμε έντονα την ανάγκη να μιλήσουμε για τη φύση. Πιστεύουμε πώς ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάτι είναι η παιδεία και η καλλιέργεια. Το παιδικό θέατρο για μας είναι όπως και το θέατρο για ενήλικες. Θέλουμε να είναι επίκαιρο, βαθύ και ουσιαστικό. Έτσι, με αφορμή το θέμα που μας απασχόλησε, η σχέση που έχει ο καθένας μας με τη φύση και με κοινό αγαπημένο παραμύθι Το δέντρο που έδινε του Σελ Σιλβερστάιν, γράψαμε το δικό μας έργο, Το δέντρο που αγαπούσε.
Η παράστασή μας μιλάει για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τη σχέση του ανθρώπου με την φύση του. Δηλαδή την μόνιμη αναζήτηση του πώς μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος. Είναι μια πολύ προσωπική και ειλικρινής προσπάθεια να δώσουμε ένα στίγμα του πώς πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι το παιδικό θέατρο. Μέσα από πολύ χιούμορ μεταμφιέσεις και παιχνίδι θέτουμε ερωτήματα και συστήνουμε την δική μας οπτική για τον κόσμο, την ενηλικίωση, την αγάπη, την ευτυχία.
- Η παράστασή σας διαδραματίζεται μέσα σε ένα τρένο. Θεατρικά, αλλά και κυριολεκτικά. Πώς είναι ως εμπειρία η ηθοποιία μέσα στο θεατρικό βαγόνι;
Το να παίζεις μέσα στο τρένο είναι από μόνο του πολύ ιδιαίτερο. Οι συνταξιδιώτες – θεατές γίνονται μέρος της παράστασης και αμέσως αυτό έχει κάτι το διαδραστικό. Είναι τόσο κοντά σου, που συμμετέχουν στο ταξίδι και οτιδήποτε νιώσουν ή σκεφτούν φαίνεται. Το ίδιο ισχύει και για τον ηθοποιό. Αυτή η συνθήκη επιβάλλει στον ηθοποιό να καταθέτει την αλήθεια του γιατί οποιοδήποτε κάμωμα φαίνεται. Το να παίζεις θέατρο σε τόσο κοντινή απόσταση από τους θεατές, είναι μια πολύ χρήσιμη και αποκαλυπτική άσκηση για τους ηθοποιούς. Από την άλλη το βαγόνι από μόνο του φέρει τη δική του ιστορία. Γι΄ αυτό και εμείς φτιάξαμε μια ιστορία που το βαγόνι είναι το σκηνικό μας, φτιάξαμε μια ιστορία για δύο παιδιά που ταξιδεύουν.
- Ποιες είναι οι αντιδράσεις των μικρών, αλλά και των μεγάλων θεατών; Τι σας λένε μετά την παράσταση;
Όταν αποφασίσαμε να γράψουμε το έργο, η κοινή μας έγνοια ήταν να είναι μια ιστορία που να αφορά όσο γίνεται όλες τις ηλικίες. Να είναι μία παράσταση που γονείς και παιδιά να μοιράζονται μια κοινή, δυνατή εμπειρία και όχι να έχουμε γονείς που βαριούνται και περιμένουν να περάσει η ώρα. Με χαρά ανακαλύπτουμε κάθε φορά ότι αυτό όντως συμβαίνει, είναι δηλαδή μια δουλειά που για κάποιο λόγο τους αφορά όλους όσοι μπαίνουν στο βαγόνι. Βλέπουμε τα παιδιά να συμμετέχουν ενεργά, να γελάνε, να προτείνουν. Παίζουν μαζί μας! Οι μεγάλοι συγκινούνται και γελάνε ταυτόχρονα. Το κοινό συχνά ταυτίζεται με κάποιον από τους ήρωες, σκέφτεται, προβληματίζεται. Μετά την παράσταση μιλάμε με παιδιά και γονείς, βλέπουμε στα μάτια τους ότι τους άγγιξε η ιστορία και αισθανόμαστε μεγάλη χαρά και συγκίνηση.
- Τι πιστεύετε; Γίνεται τελικά ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος; Κι αν ναι, γιατί τόσο δυστυχία και μιζέρια και γκρίνια καθημερινά γύρω μας;
Αυτό είναι και ένα από τα ερωτήματα που θέτει η παράσταση μας. Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Στο έργο μας δεν δίνουμε την απάντηση, θέτουμε την ερώτηση. Θεωρούμε όμως ότι η ευτυχία είναι θέμα στάσης ζωής. Είναι μια προσωπική απόφαση.
- Παρακολουθείτε γενικά παιδικό θέατρο; Πώς βλέπετε το επίπεδό του στην Ελλάδα σήμερα;
Το επίπεδο του θεάτρου έχει ανέβει γενικά. Επειδή πλέον η ενημέρωση είναι πιο εύκολη αυτό βοηθάει και το θέατρο. Μπορείς πιο εύκολα να δεις πράγματα και να εμπνευστείς να πάρεις ιδέες να εξελιχθείς. Βλέπουμε σίγουρα ότι έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό η αντιμετώπιση των παιδιών. Όλο και πιο συχνά παρακολουθούμε παραστάσεις που φαίνεται ότι έχουν γίνει με σεβασμό προς τα παιδιά. Πάντως το σημαντικό είναι οι άνθρωποι να ασχολούνται με το θέατρο με όποιο τρόπο τους ευχαριστεί. Υπάρχουν είδη για όλα τα γούστα. Ας επιλέξει ο καθένας, αυτό που τον εκφράζει.
- Ως λαός, έχουμε θεατρική παιδεία; Πώς μπορούμε να την καλλιεργήσουμε περισσότερο;
Σίγουρα έχουμε θεατρική παιδεία ως λαός. Η παιδεία όμως δεν είναι κάτι που κάποτε σταματάει. Υπάρχει πάντα ανάγκη για εξέλιξη. Το θέατρο κινείται άλλωστε παράλληλα με τη ζωή. Οι ενήλικες από την πλευρά μας οφείλουμε να δίνουμε στα παιδιά τη δυνατότητα να γνωρίσουν το θέατρο, να μη θεωρούμε πολυτέλεια το να πάμε σε μια θεατρική παράσταση και να μη αρκούμαστε μόνο στα εμπορικά θεάματα. Να ψάχνουμε, να ενημερωνόμαστε, να διαβάζουμε, να δίνουμε στα παιδιά πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα.
- Γιατί θα προτείνατε σε έναν γονιό να επιλέξει τη δική σας παράσταση -μεταξύ δεκάδων άλλων- για να δει με το παιδί του;
Γιατί πιστεύουμε ότι θα αγαπήσουν πολύ αυτή την ιστορία.
Γιατί τα θέματα που θίγει είναι βαθιά ανθρωπιστικά και είναι εκπαιδευτικά χωρίς να είναι διδακτικά.
Γιατί θα γελάσουν και θα συγκινηθούν ταυτόχρονα και θα έχουν πολλά να συζητήσουν μετά.
Γιατί θα διασκεδάσουν και θα ακούσουν ζωντανή μουσική και όμορφα τραγούδια.
Γιατί θα έχουν την δυνατότητα να γνωρίσουν ένα υπέροχο μουσικό όργανο, το φλάουτο με ράμφος.
Γιατί θα δουν ένα βαγόνι να μεταμορφώνεται σε δάσος (και όχι μόνο!), από τα εξαιρετικά animation.
Γιατί θα παίξουν και εκείνοι στο τέλος θέατρο και μουσική.
Γιατί το τρένο φεύγει στ’ αλήθεια!
- Ποια είναι τα σχέδιά σας ως ομάδας, αλλά και ως οντοτήτων, για το μέλλον;
Να φτιάχνουμε παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους, να ερευνούμε και να εξερευνούμε, να δημιουργούμε και να εκφραζόμαστε, να σκεφτόμαστε και να εξελισσόμαστε ως άνθρωποι και ως μέλη ομάδων καλλιτεχνικών και μη, να βοηθάμε, να γελάμε και να χαιρόμαστε, να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε.
Το δέντρο που αγαπούσε
κείμενο Ομάδα ΒίΔα
σκηνοθεσία/φωτισμοί Ορέστης Τάτσης
πρωτότυπη μουσική Μάκης Παπαγαβριήλ
σκηνικά/κοστούμια Έλλη Παπαδάκη
κίνηση Θένια Αντωνιάδου
animation/γραφικά Νικολάια Γενηγεωργίου
εικαστική σύνθεση έντυπου υλικού Σμαράγδα Καφετζή
εκτέλεση παραγωγής Ομάδα ΒίΔα
Παίζουν: Βίκυ Καλπάκα, Δάφνη Καφετζή
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Θεατρικό Βαγόνι κάθε Κυριακή στις 11:30
Γενική Είσοδος 10€
Ηλεκτρονική προπώληση: www.viva.gr
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΜΑΞΟΣΤΟΙΧΙΑ-ΘΕΑΤΡΟ «το Τρένο στο Ρουφ»
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
