Αρχικά, να σας ευχαριστήσουμε όλοι για το βήμα που μας δίνετε! Ο μικρός μου είναι 8 ετών και πηγαίνει στη δευτέρα δημοτικού. Ξεκίνησε ο αγώνας μας στα 2.5, όταν πήραμε τη διάγνωση στα χέρια μας, και με τη βοήθεια της πρώιμης παρέμβασης ώστε το παιδί να προοδεύσει, ξεκίνησε να μιλάει στα 4. Κι έπειτα ψυχοθεραπείες, λογοθεραπείες, εργοθεραπείες…Και ήρθε η ώρα για το σχολείο. Το προνήπιο το έβγαλε χωρίς παράλληλη, μόνο και μόνο για να απενοχοποιήσει τις αλλαγές, τη φασαρία, τα παιδιά και να μπει στο νόημα του σχολείου! Ήδη είχαμε αποφασίσει ως οικογένεια ότι ο μικρός θα κάνει 2 φορές το νηπιαγωγείο για να είναι έτοιμος για το δημοτικό.

Στο νηπιαγωγείο ξεκίνησε ο αγώνας για την παράλληλη στήριξη. Τα ΚΕΔΑΣΥ μάς ενέκριναν πλήρη παράλληλη στήριξη με επαναφοίτηση. Έτσι και έγινε… Την πρώτη χρονιά, λίγο με τις καθυστερήσεις από το υπουργείο, λίγο με τον Covid, η δασκάλα ήρθε τον Γενάρη. Αναγκάστηκα περίπου 2 μήνες να παρατήσω τα πάντα για να είμαι δίπλα στο παιδί. Η διευθύντρια του νηπιαγωγείου μάς αγκάλιασε και θα την ευχαριστώ για πάντα για όσα πρόσφερε στο παιδί! Η δασκάλα που ήρθε ήταν εξαιρετική, η καλή μας νεράιδα θα πω. Το παιδί, παρά την καραντίνα και την τηλεκπαίδευση, άνθησε με την κοπέλα δίπλα!

Τη δεύτερη χρονιά στο νήπιο ήμασταν τυχεροί και ήρθε από την πρώτη μέρα, διαφορετική δασκάλα, εξίσου εξαιρετική! Έμαθε να διαβάζει σωστά, να γράφει, του έμαθε πολλά πράγματα μέσα στην ομάδα! Το παιδί ήταν πλέον έτοιμο για το δημοτικό! Περάσαμε πάλι από τα ΚΕΔΑΣΥ για γνωμάτευση, πήραμε για 3 χρόνια πλήρη παράλληλη στήριξη! Πέρυσι, λοιπόν, στην πρώτη Δημοτικού πάλι ήμασταν τυχεροί και ήρθε από την πρώτη μέρα η δασκάλα μας. Μεγάλη τύχη και σε αυτό, γιατί ήταν μια δασκάλα με Δ κεφαλαίο! Βοήθησε όχι μόνο το δικό μου παιδί, αλλά βοήθησε και την υπόλοιπη τάξη. Στα μέσα της χρονιάς το παιδί με τη δασκάλα του είχε αφομοιωθεί τόσο πολύ στο τμήμα που κανένας δεν είχε καταλάβει αν το παιδί μου έχει αυτισμό και τι είναι η δασκάλα αυτή, και αυτό ήταν μεγάλη επιτυχία της!

Φέτος, δευτέρα δημοτικού για όλο το σχολείο ήρθαν μόνο 4 άτομα. Επειδή θεωρείται ελαφρύ περιστατικό, το παιδί μου δεν έχει παράλληλη στήριξη. Είχαν προτεραιότητα τα πιο βαριά περιστατικά και περιμένουμε τη Β’ φάση. Θα έρθει, όμως;

Ναι, το παιδί τα καταφέρνει, αντέχει, γιατί παλεύουμε όλη μέρα, παλεύουμε από τα 2.5 για να φτάσει το παιδί σε ένα επίπεδο που να μην έχει ανάγκη κανένα Υπουργείο Παιδείας να του στείλει παράλληλη στήριξη. Για πόσο όμως, όταν έρθουν νέες πληροφορίες, όταν κάποια στιγμή δεν θα μπορεί να διαχειριστεί κάποια πράγματα στην τάξη, στο διάλειμμα. Ποιος θα τον βοηθήσει; Ναι, τον προσέχει η δασκάλα, και οι συμμαθητές του τον υπεραγαπούν, όμως και αυτοί έχουν ανάγκες. Γιατί να μένουν πίσω επειδή το παιδί μου δεν έχει την παράλληλη στήριξη που δικαιούται;

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν εκεί στο υπουργείο είναι ότι η παράλληλη στήριξη δεν αφορά μόνο τα μαθησιακά προβλήματα αλλά και την ένταξη των παιδιών στην κοινωνία… Συζητάμε για συμπερίληψη, για αποδοχή, πού είναι όλα αυτά όταν καταπατούνται τα δικαιώματα τους;

Επίσης, είναι αδιανόητο να έρχονται οι δάσκαλοι στα μέσα της χρονιάς… Πώς θα αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο μέσα σε τόσο λίγο διάστημα. Τα παιδιά αυτά χρειάζονται χρόνο για να δεθούν με τη δασκάλα. Δεν τους είναι πάντα εύκολο. Είναι αδιανόητο δάσκαλοι να αναλαμβάνουν 3 και 4 παιδιά μαζί. Και καλά να είναι στο ίδιο τμήμα, εκεί πες ότι θα τα καταφέρουν και θα κάνουν ομαδούλα  (επειδή σκέφτομαι θετικά). Αν είναι σε άλλη τάξη ή σε γειτονικό σχολείο, τι γίνεται;

Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει!

Ζητάμε απλά αυτό που τα παιδιά μας δικαιούνται! Γιατί να μπαίνουμε σε αυτή τη χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία του ΚΕΔΑΣΥ, που κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, με αξιόλογους εκπαιδευτικούς και επιστήμονες!

---