Ο Οκτώβριος είναι Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια). Σε συνεργασία με το Love and Grief, όλο τον μήνα θα παρουσιάζουμε ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο. Σήμερα, τα λόγια της Βασούλας Χαντζάκου.
“Δεν είναι δύσκολο να θυμηθώ, αφού στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξέχασα. Το δύσκολο είναι, όλες αυτές τις αναμνήσεις να τις κάνω λέξεις, φράσεις, ιστορία!
Τη λαχταρούσα εκείνη την πρώτη μου εγκυμοσύνη. Δεν ήταν φυσική σύλληψη. Τα είχα καταφέρει με την 3η σπερματέγχυση και ήμουν τόσο περήφανη για αυτό! Όλοι στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον ήξεραν τη λαχτάρα μου για την απόκτηση ενός παιδιού. Ήξεραν τι είχα κάνει και τι ήμουν διατεθειμένη ακόμα να κάνω για αυτό.
Την 9η εβδομάδα της κύησης απέβαλα. Σύνδρομο Τurner, μου είπαν. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια αλλά κυρίως τον τρόπο με τον οποίο με κοιτούσαν οι άλλοι. Δεν άντεχα εκείνο το βλέμμα λύπησης.
«Μη στεναχωριέσαι, θα κάνεις άλλο».
«Γιατί κάνεις έτσι; Μια κουκίδα ήταν… Όχι μωρό».
«Ζήσε τη ζωή σου, πήγαινε καμιά βόλτα, βγες από το σπίτι, αν θέλει ο θεός… θα σου το δώσει»
«Εξωσωματική; Αυτό είναι μεγάλη αμαρτία».
«Δεν έχεις παιδί; Έχεις έναν καημό. Έχεις παιδί; Έχεις πολλούς καημούς».
Μπορεί για αυτούς το μωρό μου να ήταν μια μικρή κουκίδα και εγώ μια αμαρτωλή που ο θεός τιμωρούσε στερώντας μου τη μητρότητα, όμως αυτή η κουκίδα ήταν η κόρη που με τόση αγάπη περίμενα στη ζωή μου και που το σώμα μου δεν στάθηκε ικανό να την προστατεύσει.
Ακολούθησαν 11 αποτυχημένες σπερματεγχύσεις, για να πάρω το δεύτερο θετικό αποτέλεσμα.
Χάρηκα, αλλά αυτή η χαρά ήταν συγκρατημένη. Υπήρχε μέσα μου καλά κρυμμένος ο φόβος, όπως και η ανάμνηση της πρώτης εγκυμοσύνης που τερματίστηκε τόσο άδοξα. Δεν το είπα αμέσως στους άλλους. Άφησα να εξελιχθεί η εγκυμοσύνη, να φτάσει σε ασφαλές σημείο.
Μόλις πέρασα το πρώτο τρίμηνο αφέθηκα. Επέτρεψα στον εαυτό μου να χαρεί, να κάνει όνειρα, σχέδια για τον γιο μου, που μεγάλωνε φυσιολογικά μέσα μου και σε λίγους μήνες θα ερχόταν στη ζωή μου.
Θα ερχόταν… Αν η μικρή αποκόλληση που είχε εντοπίσει ο γιατρός στον υπέρηχο δεν αιμορραγούσε εσωτερικά.
Θα ερχόταν… Αν δεν εμφανιζόταν μικρόβιο λόγω της ύπαρξης του αίματος.
Θα ερχόταν… Αν το μικρόβιο δεν έσπαγε τον σάκο και δεν χανόντουσαν πολύτιμα υγρά.
Ίσως να ερχόταν… Αν εγώ δεν έδινα τη συναίνεσή μου για τη διακοπή της κύησης.
«Με τι καρδιά να σε αποχαιρετήσω. γιε μου;» Δεν θα το κάνω ποτέ… Αυτό το παιδί ζει μέσα μου 17 ολόκληρα χρόνια μετά τον χαμό του. Αυτός και η αδελφή του αποτελούν μια από τις καθημερινές σκέψεις μου. Τρία χρόνια μετά τον χαμό του, και μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης, ήρθαν στη ζωή μου τα δίδυμα που σήμερα είναι σχεδόν 15 χρονών. Αυτά είναι ο λόγος που συνεχίζω να ονειρεύομαι!
Όπως και να ‘χει, δεν μπορώ να ξεχάσω, όσο κι αν ακόμα προσπαθούν κάποιοι να με πείσουν για αυτό! Θα είμαι μια μητέρα τεσσάρων παιδιών. Τα δυο είναι μαζί μου και τα άλλα δυο στον ουρανό!”
Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!
