Ο Οκτώβριος είναι Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια). Σε συνεργασία με το Love and Grief, όλο τον μήνα θα παρουσιάζουμε ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο. Σήμερα, η ιστορία της Αντωνίας.
Ονομάζομαι Αντωνία, ετών 36, και είμαι παντρεμένη εδώ και 11 χρόνια. Με τον σύζυγό μου από την αρχή θέλαμε να κάνουμε οικογένεια και έτσι ξεκινήσαμε τις προσπάθειες σχεδόν αμέσως… Τα χρόνια περνούσαν δίχως κανένα αποτέλεσμα… Έρχεται μια χρονιά που ανακαλύπτω τυχαία ότι είμαι έγκυος, χαρά, κακό… Έλα, όμως, που κράτησε λίγο. Με το που μπήκα στον 3ο μήνα εγκυμοσύνης, νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο με έντονη αιμορραγία για μια εβδομάδα, μέχρι που τελικά το έχασα… Και έχασα και τη γη κάτω από τα πόδια μου…
Ξαναξεκινήσαμε προσπάθειες μόνοι μας, χωρίς πάλι αποτέλεσμα, και έτσι αποφασίσαμε για εξωσωματική. Στην τρίτη προσπάθεια, τα καταφέραμε. Και όλα πήγαιναν ρολόι. Είχα προλάβει να ακούσω και το μωρό μέσα μου να με κλωτσάει. Συναίσθημα πρωτόγνωρο, μέχρι που και εκεί, εντελώς ξαφνικά, στον 6ο μήνα μού έσπασαν τα νερά χωρίς λόγο και αιτία. Και το μωρό χάθηκε… Όπως χάθηκε και η χαρά μας… Έχουν περάσει 2 μήνες από τότε και ακόμα να το ξεπεράσω… Σε όσους λέω τι έχει γίνει μου απαντάνε: “Δεν πειράζει, είσαι μικρή ακόμα, θα τα καταφέρεις”.
Όχι, λοιπόν, πειράζει! Ήταν ζωούλες που χάθηκαν… Ήταν τα παιδιά που λαχταρούσα καιρό τώρα… Ήταν τα παιδιά μου! Όσα χρόνια και αν περάσουν, ακόμα και αν καταφέρω να ζήσω το όνειρο της μητρότητας, δεν πρόκειται να τα ξεχάσω…
Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!
