Και εκεί που την έχεις βγάλει καθαρή με πάνες, θηλασμούς, κλάματα, βήματα και τούμπες, σταθμούς και νηπιαγωγεία, δημοτικά, δυσλεξίες, πάρτι, ράμματα, φίλους, παιδιάτρους, ιώσεις, ορθοδοντικούς και ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως έχεις γράψει τα περισσότερα ή τα πιο δύσκολα χιλιόμετρα στον χάρτη της γονεϊκότητας, πρέπει να περάσεις το πιο κρίσιμο ΚΤΕΟ: την εφηβεία. Όπου πρέπει να ξεχάσεις το παιδί που είχες και να θυμηθείς το παιδί που ήσουν· ίσως αυτό να είναι ένα χρήσιμο σκονάκι για αυτήν την κάπως σαρωτική φάση.
Πρέπει να ξεχάσεις τα «ναι» και να συνηθίσεις στα «όχι», πρέπει να ξεχάσεις την ανοιχτή πόρτα και να εξοικειωθείς με την κλειστή, πρέπει να σταματήσεις να απαιτείς ή να περιμένεις να φοράει/να ακούει/να βλέπει/να διαβάζει αυτά που αρέσουν σε εσένα και να κάνεις ανακωχή με ένα συνονθύλευμα μονότονων μπιτ στη διαπασών, θριαμβευτικών ιαχών για τον παίχτη που αγοράστηκε στο FIFA ή αναφωνήσεων αηδίας (ίιιιιουυυυυυυ) για το τάδε αγόρι που πέρασε σε ακτίνα μιλίου.
Λίγο πιο μετά πρέπει να ξανασυνηθίσεις να κοιμάσαι αργά, να βρίσκεις τρόπους να μένεις ξύπνιος για να υποδεχτείς τον ξενυχτισμένο έφηβο, υπνοβατώντας μεν, με όλες τις αισθήσεις τεταμένες δε: Να τον μυρίσεις για να καταλάβεις αν κάπνιζε και να τον ανακρίνεις για να δεις αν είναι νηφάλιος και να γελάσεις τελικά με τη φαιδρή εκδοχή ενός νυσταγμένου Ηρακλή Πουαρό με πιτζάμες.
Πρέπει, επίσης, να αποδεχτείς ότι κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να απομυθοποιήσει τους γονείς του, πώς να το κάνουμε; Δεν είσαι πια ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή του, δεν τα ξέρεις όλα (βασικά δεν ξέρεις τίποτα). Δεν είσαι πια ο σκηνοθέτης της καθημερινότητάς του και της σκέψης του, δεν είσαι ο δημιουργός των αποφάσεών του· είσαι ένας κοινός θεατής. Και δεν πειράζει.
Είναι αλήθεια αυτό που θα διαβάσετε: Η εφηβεία δεν είναι μια παρένθεση, δεν είναι μια «ίωση» που θα περάσει. Είναι το ξεκίνημα μιας διαφορετικής, πιο ισότιμης, σχέσης με το παιδί σου, μιας συναναστροφής που απαρτίζουν ενήλικοι πια. Για μένα είναι η πιο ζωντανή, εξαντλητική, αλλά την ίδια στιγμή ζωογόνος και ωμά όμορφη φάση της μητρότητας η συνύπαρξη με τα έφηβα παιδιά μου. Αλήθεια. Και, για να «κλέψω» τον τίτλο από ένα υπέροχο βιβλίο που μόλις τελείωσα, είναι αλήθεια πως δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. Ναι. Οι έφηβοι τον κατοικούν καλύτερα. Ευτυχώς.
