Απόψε διαβάζουμε τη Γιγάντια Κολοκύθα, βασισμένη σε ένα παραδοσιακό ρωσικό παραμύθι όπως το διασκεύασαν οι Παραμυθοκόρες.

Πριν από την αφήγηση 
Είχαμε και στο χωριό μας Χάλογουιν; Ε, δεν είχαμε, αλλά πολλά δεν είχαμε στο χωριό μας και πολλοί δεν έχουμε και χωριό για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Και τι πειράζει; Είναι μια ακόμα ευκαιρία για να διασκεδάσουμε και να γιορτάσουμε. Γιατί να την προσπεράσουμε; Και μια και εμείς έχουμε τις Απόκριες για να ντυθούμε ό,τι θέλουμε, μη σας πούμε ότι εδώ στην Ελλάδα το κρατάμε πιο… παραδοσιακό, πιο τρομαχτικό!
Δεν είναι ανάγκη να υποκύψετε σε μια ακόμα καταναλωτική μανία, δεν τα νοιάζει τα παιδιά αυτό, να το θυμάστε. Στολίστε αν θέλετε λίγο τρομαχτικά το σπίτι με μαύρα χάρτινα ποτήρια που θα τους ζωγραφίσετε τρομαχτικοαστείες φάτσες ή ακόμα και φαντάσματα από χαρτοπετσέτες. Φτιάξτε δικά σας γλυκάκια, υγιεινά ή όχι και τόσο υγιεινά.
Είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσετε για τον φόβο, τους φόβους και τις φοβίες με τα παιδιά. Η υπερβολή του Χάλογουιν, που δίνει χρώμα – και ας είναι μαύρο – στον φόβο και τον κάνει παιχνίδι και τον μαλακώνει με γλυκάκια, σας δίνει ένα ασφαλές πλαίσιο. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αφουγκραστείτε.

Αρχή του παραμυθιού, καλωσορίσατε της αφεντιάς σας. 
Κάποτε ήταν ένα μεγάλο, σκοτεινό κάστρο με μαύρους τοίχους και μαύρη σκεπή, μαύρες πόρτες και μαύρα παράθυρα. Ήταν γεμάτο αράχνες και νυχτερίδες και όλο περίεργοι ήχοι και φωνές ακουγόταν από εκεί. Σ’ εκείνο το κάστρο ζούσαν μαζεμένα όλα τα τρομαχτικά πλάσματα. Μάγισσες και τέρατα, ζόμπι και μούμιες, φαντάσματα και βρικόλακες, λυκάνθρωποι και σκελετοί.
Μια χρονιά, η μάγισσα της παρέας είχε μιαν ιδέα.
«Θα φυτέψω έναν σπόρο κολοκύθας για να έχουμε για το Χάλογουιν».
Φύτεψε τον σπόρο, τον σκέπασε με χώμα και κάθε μέρα τον πότιζε και τον περιποιούνταν. Και για να είναι σίγουρη ότι η κολοκύθα τους θα ήταν η καλύτερη από όλες, έριχνε πού και πού και κανένα φίλτρο.
Και η κολοκύθα μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε, μέχρι που έγινε μια πραγματικά τεράστια κολοκύθα. Και πάνω στην ώρα για το Χάλογουιν! Κατεβαίνει η μάγισσα στον κήπο και βλέπει την κολοκύθα έτοιμη. Την πιάνει από το κοτσάνι και τραβά εδώ, τραβά εκεί, μα πού να ξεκολλήσει αυτή!
«Ε!» φώναξε η μάγισσα κατά το κάστρο. «Ποιος θα με βοηθήσει να την ξεκολλήσουμε;»
Και κατεβαίνει τότε ένα τέρας πράσινο, καταπράσινο και τρομαχτικό. Πιάνει το τέρας τη μάγισσα, η μάγισσα την κολοκύθα και τραβούν εδώ, τραβούν εκεί, μα πού να ξεκολλήσει αυτή!
«Ε!» φώναξε η μάγισσα κατά το κάστρο. «Ποιος θα μας βοηθήσει να την ξεκολλήσουμε;»
Και κατεβαίνει τότε ένα ζόμπι, με κίτρινα μάτια και σαπισμένα δόντια. Πιάνει το ζόμπι το τέρας, το τέρας τη μάγισσα, η μάγισσα την κολοκύθα και τραβούν εδώ, τραβούν εκεί μα πού να ξεκολλήσει αυτή!
«Ε!» φώναξε η μάγισσα κατά το κάστρο. «Ποιος θα μας βοηθήσει να την ξεκολλήσουμε;»
Και κατεβαίνει τότε μία μούμια με σκισμένους επιδέσμους. Πιάνει η μούμια το ζόμπι, το ζόμπι το τέρας, το τέρας τη μάγισσα, η μάγισσα την κολοκύθα και τραβούν εδώ, τραβούν εκεί μα που να ξεκολλήσει αυτή!
«Ε!» φώναξε η μάγισσα κατά το κάστρο. «Ποιος θα μας βοηθήσει να την ξεκολλήσουμε;»
Και κατεβαίνει τότε ένα φάντασμα που έβγαζε ένα πράσινο φως. Πιάνει το φάντασμα τη μούμια, η μούμια το ζόμπι, το ζόμπι το τέρας, το τέρας τη μάγισσα, η μάγισσα την κολοκύθα και τραβούν εδώ, τραβούν εκεί μα πού να ξεκολλήσει αυτή!
«Ε!» φώναξε η μάγισσα κατά το κάστρο. «Ποιος θα μας βοηθήσει να την ξεκολλήσουμε;»
Και κατεβαίνει τότε ένας σκελετός που έτριζαν τα κόκαλά του. Πιάνει ο σκελετός το φάντασμα, το φάντασμα τη μούμια, η μούμια το ζόμπι, το ζόμπι το τέρας, το τέρας τη μάγισσα, η μάγισσα την κολοκύθα και τραβούν εδώ, τραβούν εκεί μα πού να ξεκολλήσει αυτή!
«Ε!» φώναξε η μάγισσα κατά το κάστρο. «Ποιος θα μας βοηθήσει να την ξεκολλήσουμε;»
Και τότε πετάγεται μια μικρούλα μικρούλα μαύρη αράχνη.
«Εγώ! Εγώ θα βοηθήσω.»
Τα πλάσματα την κοίταξαν και γέλασαν πολύ. Ήταν τόσο δα μικρούλα. Πώς θα μπορούσε ένα πλασματάκι τόσο δα μικρό να τους βοηθήσει;
«Κάνε πέρα, αράχνη. Εδώ δεν τα κατάφεραν μάγισσες και τέρατα. Θα τα καταφέρεις εσύ, έτσι μικροσκοπική που είσαι;»
«Αφήστε με να δοκιμάσω».
Είπαν, λοιπόν, να την αφήσουν. Πιάνει η αράχνη τον σκελετό, ο σκελετός το φάντασμα, το φάντασμα τη μούμια, η μούμια το ζόμπι, το ζόμπι το τέρας, το τέρας τη μάγισσα, η μάγισσα την κολοκύθα και τραβούν εδώ, τραβούν εκεί και… Οπ! Ξεκόλλησε η κολοκύθα!
Χοροπηδούσαν από τη χαρά τους τα πλάσματα, γρύλιζαν και ούρλιαζαν, έτριζαν τα δόντια τους και τσίριζαν. Και όλοι ευχαρίστησαν τη μικρή αράχνη.
Πήραν τη γιγάντια κολοκύθα στο κάστρο και την έκοψαν και έφτιαξαν πίτες και γλυκά και σούπες και τα μοιράστηκαν. Και ήταν το καλύτερο Χάλογουιν σ’ εκείνο το μεγάλο, σκοτεινό κάστρο με τους μαύρους τοίχους και τη μαύρη σκεπή, τις μαύρες πόρτες και τα μαύρα παράθυρα.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Μετά την αφήγηση
Μεταξύ μας δεν είναι παραμύθι τούτο δω που σας φτιάξαμε για να το διαβάσετε στην ήσυχη παραμυθογωνίτσα σας. Σηκωθείτε πάνω όλη η οικογένεια, όλοι οι φίλοι, όλη η γειτονιά και όλη η τάξη. Καθένας από εσάς κι ένα τρομαχτικό πλάσμα που κάνει είσοδο με τις ανάλογες κινήσεις και ήχους. Πιαστείτε ο ένας από τη μέση του άλλου και τραβήξτε μια φανταστική ή και μια αληθινή κολοκύθα. Και μην ξεχάσετε, όταν θα την ξεκολλήσετε τελικά, να πέσετε όλοι πάνω στο μαλακό πάτωμα και σε μαξιλάρια! Καλό Χάλογουιν σε όλους!

Οι Παραμυθοκόρες κάνουν παραστάσεις αφήγησης για όλες τις ηλικίες σε σχολεία, βιβλιοθήκες, δήμους και χώρους δημιουργικής απασχόλησης.

Facebook: Paramythokores
Instagram: Paramythokores
e-mail.info@paramythokores.gr