Σε ένα «ψαγμένο-εναλλακτικό» διαδικτυακό μαμαδογκρούπ, στο οποίο ήμουν κάποτε μέλος, πέτυχα το εξής ποστ, αναρτημένο από τη διαχειρίστρια της ομάδας: «Γράψτε εδώ τι αγαπάτε περισσότερο στα παιδιά σας. Προσοχή! Αν σας πάρει πάνω από 20 δευτερόλεπτα να το βρείτε, έχετε πρόβλημα!»

Μάλιστα.

Έσπαγα την κεφάλα μου πάνω από δίλεπτο για να βρω τι αγαπώ περισσότερο στα «καμάρια» μου, για λίγο έλειψε να πιστέψω πως, να τα μας, κάποιο πρόβλημα θα ’χω για να μη μπορώ να απαντήσω σε 20 δεύτερα και, πoπό, τι μάνα είμ’ εγώ που πολύ πιο εύκολα μου έρχονται λόγοι για τους οποίους ώρες-ώρες ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΑΦΟΡΗΤΑ!

Μέχρι που, ένα βήμα πριν την κρίση ενοχών, αντελήφθην το προφανές: αγαπώ τα παιδιά μου πολύ απλά γιατί είναι ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ. Δε χρειάζομαι λόγους γι΄αυτό. Είναι νομοτελειακό, είναι ενστικτώδες, είναι αρχέγονο. Και ακόμη κι όταν μου έρχονται στο μυαλό (πανεύκολα) οι λόγοι που με βγάζουν από τα ρούχα μου, αυτό δεν αλλάζει. Ίσα ίσα που όταν το συζητάω και «το βγάζω από μέσα μου», μετά νιώθω πως τ΄αγαπώ ακόμη περισσότερο. Γι΄αυτό και, απενοχοποιημένα, θα γράψω εδώ τους 6 για τους οποίους τα παιδιά μου γίνονται κάποιες φορές τόσο, μα τόσο (γλυκός) pain in the ass!

1. Όταν μιλάω στο τηλέφωνο και με διακόπτουν. Τι; Τόλμησες να πάρεις τηλέφωνο την κουμπάρα για να πείτε τα νέα σας; Τι λες κούκλα μου! Η τηλεφωνική συσκευή στα χέρια της μαμάς είναι για τα πιτσιρίκια ό,τι το κόκκινο πανί για τον ταύρο. Εγγυημένα! Σε πήρε η κολλητή για να σε ρωτήσει μια συνταγή, να σου πει ένα κουτσομπολιό, να δει τι κάνεις τέλος πάντων; Είναι ΤΟΤΕ ακριβώς που θα θυμηθούνε να σου πούνε ότι πρέπει να υπογράψεις για την εκδρομή, ότι θέλουν βοήθεια στην αριθμητική κι ότι η γάτα δεν έχει νερό. Τα παρακαλάς μάταια μισή μέρα να σου πούνε τι έγινε στο σχολείο και πώς τα πήγαν στο διαγώνισμα; Μην ανησυχείς, υπάρχει λύση. Η στιγμή που θα σε δουν στο ακουστικό είναι αυτή που θα αποφασίσουν να στα πουν όλα. Και με λεπτομέρειες.

2. Όταν ζητάνε διαφορετικά πράγματα την ίδια στιγμή. Το έχεις βιώσει αν έχεις περισσότερα από ένα παιδιά. Πρόκειται για μια κατάσταση που μπορεί να κάνει και την πιο «ζεν» μαμά να παρανοήσει: να ετοιμάζεστε για το πάρτι και, ενώ το ένα ανυπομονεί, το άλλο να αποφασίζει ότι δε θέλει να πάει. Να έχει αργήσει η μεγάλη στην ενόργανη, να είστε στην πόρτα κι εκείνη τη στιγμή ο μικρός να θέλει κακά/νερό/να δει DVD/να παίξει τουβλάκια. Να θέλει το ένα πάρκο και το άλλο θέατρο. Το ένα παιδότοπο και το άλλο στα ξαδέρφια. Το ένα να σου κάνει κρίση πείσματος στο πάρκο τη στιγμή που το άλλο τρέχει στην άλλη άκρη. Αν έχεις τρία, τέσσερα, πέντε παιδιά, οι γνώμες και τα «θέλω-δε θέλω» αυξάνονται αναλόγως. Τι κάνεις εκείνη τη στιγμή (εκτός από αναπνοές) για να μην αδικήσεις κανέναν, να κατευνάσεις τα πνεύματα και να τους ικανοποιήσεις όλους;

3. Όταν θέλουν να αγοράσουν κάτι απλώς για να το αγοράσουν. Να ένας σίγουρος τρόπος για να μου ανεβάσετε, παιδιά μου, την πίεση σε χρόνο μηδέν! Δηλαδή συγγνώμη, πάμε μαζί στο σούπερ μάρκετ  για να πάρουμε δυο πράγματα και μου αρχίζετε τη μουρμούρα για να πάρετε κάτι, ο,τιδήποτε, δεν έχει σημασία τι, φτάνει να πάρετε ΚΑΤΙ!!! Μπορεί να είναι τσίχλες (κι ας έχετε ακόμα αμάσητα στο σπίτι άλλα 10 πακέτα), ένα στυλό, ένα μπρελόκ, χαρτί τουαλέτας με σχέδιο Πέππα, κάτι άνευ σημασίας και που σίγουρα δεν το έχετε ανάγκη. Σας βλέπω: σκανάρετε με βλέμμα-λέιζερ τα ράφια για να δείτε τι μπορεί να είναι αυτό που πρέπει, σώνει και ντε, να αποκτήσετε και μετά αρχίζει η επωδός: «Θα μου το πάαααρεις;» Βέβαια εδώ που τα λέμε, σ’ αυτό δε φταίνε τα παιδιά. Αν έχουν ό,τι ζητήσουν πριν το ζητήσουν, αν δεν έχουν διδαχθεί καθόλου τη ματαίωση, δε φταίνε καθόλου αυτά.

4. Όταν σε «κράζουν» για να το παίξουν κουλ. Αυτό θα το ξέρετε καλά όσες έχετε μεγαλύτερα παιδιά: εκεί γύρω στις μεσαίες τάξεις του Δημοτικού και για αρκετό καιρό μετά, τα πιάνει μια τάση να μιλάνε «κάπως» στους γονείς (ειδικά στη μαμά!) για να το παίξουν άνετα στα συνομήλικα. «Δεν ξέρεις εσύ, τι μας λες τώρα» και «Άσε μας ρε μαμά» είναι συνηθισμένες ατάκες για τις μαμάδες προεφήβων. Και καλά να μένουν σ΄αυτά. Όταν όμως αρχίζουν, μπροστά σε φιλαράκια και γονείς, να διηγούνται πώς τις προάλλες έχασες το πράσινο φανάρι επειδή φύσαγες τη μύτη σου ή πώς ο μπαμπάς τους έδωσε «κονσέρτο για πολυβόλα» μετά από δυο πιάτα φασολάδα χθες ε, εκεί λες κάπου «νισάφι, πόσο ρόμπα πια!» Βέβαια το παν είναι να διαθέτεις χιούμορ. Όντως, φάση είναι, θα περάσει… φτάνει να μην φτάνουμε στα άκρα! Διότι όταν φτάνεις αργοπορημένη και καταϊδρωμένη στο πάρτι και λες ένα «συγγνώμη, χάλασε η γκαραζόπορτα» δεν είναι ανάγκη το βλαστάρι σου να σε δώσει στεγνά για να κάνει φιγούρα λέγοντας «ποια γκαραζόπορτα, βρε μαμά, αφού αργήσαμε γιατί σε πήρε ο ύπνος!»

5. Όταν επιμένουν «να κοιτάξεις». Μετά το «έκανα» και το «νερόοο», το «κοίτα με» είναι ψηλά στη λίστα αγαπημένων λέξεων των παιδιών με παραλλαγές τα «δες τι κάνω», «με βλέπεις;» ή το εξοργισμένο «μα δεν κοιτούσεεες». Είτε πρόκειται για μια νέα φιγούρα στη ρυθμική είτε για ζωγραφιά είτε για αυτοσχέδια ρόδα με κατακόρυφο είτε για γκολ α λα Μέσι, τα παιδιά απαιτούν το βλέμμα μας πάνω τους ακόμη και τις πιο άκυρες στιγμές-κυρίως αυτές. Την ώρα ας πούμε που είσαι στα τέσσερα και καθαρίζεις το ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη ή σκουπίζεις με τη δεξιοτεχνία πεζοναύτη που κάνει έρπειν, τη σκόνη κάτω από το κρεβάτι. Και φυσικά επειδή δε θες να το απογοητεύσεις το καημένο, να νιώσει ότι αδιαφορείς, ότι το αγνοείς και να του βγουν «ένα κάρο ψυχολογικά κι απωθημένα στα 30 του»,συχνά στραβολαιμιάζεις και παθαίνεις βολβοστροφή «για να κοιτάξεις»– άσχετα αν από τα νεύρα σου βγαίνουν ατμοί απ’ τ’ αυτιά και θες να ουρλιάξεις!

6. Εκτός από το προαναφερθέν τηλέφωνο, τα παιδιά φαίνεται πως παθαίνουν ντελίριο και με άλλη μια περίσταση: όταν σε βλέπουν να συνομιλείς με άλλον ενήλικα. Όσο πιο ενδιαφέρουσα φαίνεται να είναι η συζήτηση δε, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα σε διακόψουν είτε με ένα «Κοίτα με!» (βλέπε παραπάνω στο νούμερο 5) είτε με κάτι που θα μπορούσαν σίγουρα να περιμένουν λίγο για να στο πουν. Δεν ξέρω τι τα πιάνει, ειλικρινά, κι ακόμη κι αν εκείνη την ώρα παίζουν ή είναι με παρέα θα βρουν τον τρόπο να διακόψουν την ενήλικη συζήτηση με αξιοθαύμαστη μαεστρία- χώρια που καμιά φορά στήνουν αυτί και σου πετάνε μετά στο άσχετο «γιατί με τη μαμά του Μιχαλάκη λέγατε πως η μαμά του Τασούλη είναι καρακάξα;» Πάντως κάπου διάβαζα ότι δεν πρέπει να τα αποθαρρύνουμε, λέει, από το να μας διακόπτουν κι ότι οι απορίες τους κι αυτά που έχουν να μας πουν δε μπορούν να περιμένουν και λοιπά και λοιπά. Δεν ξέρω τι είναι το σωστό και τι όχι σε όλα αυτά, ξέρω μόνο ότι όταν μου το κάνουν εκνευρίζομαι απίστευτα-είτε το δείχνω είτε όχι!

Αυτοί, που λέτε, είναι οι 6 λόγοι που με τσαντίζουν ώρες-ώρες τα βλαστάρια μου. Προσπάθησα να βρω κι άλλους, όπως το να μου κάνουν μαντάρα το σπίτι μόλις έχω τελειώσει τη γενική ή να έχω μαγειρέψει το αγαπημένο τους φαγητό και να μου λένε «δεν το θέλουμε, θέλουμε πίτσα» αλλά προσωπικά δε μου φάνηκαν αρκετά άξιοι… εκνευρισμού. Καταλαβαίνω πως τα παιδιά είναι παιδιά και, κατά τη γνώμη μου, δε θα έπρεπε να απαιτούμε την τελειότητα από αυτά όπως δεν είμαστε τέλειοι ούτε εμείς-κι ούτε θα γίνουμε. Ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ηρεμία, ψυχραιμία και αρκετό χιούμορ, να τους εξηγούμε όμως και τι μας νευριάζει, με ειλικρίνεια. Και θα δείτε ότι μια, δυο, τρεις, θα το καταλάβουν. «Η εξήγηση δε φέρνει ποτέ παρεξήγηση» μου είπε κάποτε ένας τσαγκάρης εδώ στη γειτονιά και, πιστέψτε με, είναι από τις μεγαλύτερες σοφίες που έχω ακούσει. Πολύ μεγαλύτερη από το «έχεις πρόβλημα αν δε γράψεις σε 20 δευτερόλεπτα τι αγαπάς στα παιδιά σου».