Μου αρέσει από παλιά ο Σεπτέμβρης γιατί βγαίνουν τα κυκλάμινα και αρχίζει το σχολείο. Κάθε τέτοια εποχή νομίζω ότι γράφω τα ίδια και τα ίδια μιλώντας για το σχολείο. Το κάνω συνειδητά, γιατί έχω την εντύπωση ότι κανείς δεν με ακούει. Και επειδή έχει μεγάλη σημασία για την ζωή των παιδιών, αυτό το ένα που λέω και ξαναλέω και κανείς δεν με ακούει, αναγκάζομαι να το επαναλάβω. Μήπως και… κάτι γίνει. Θέλω σήμερα να προσπαθήσω να καταλάβω γιατί δεν με ακούνε οι γονείς άμα λέω με μεγάλη έμφαση να μη διαβάζουμε τα παιδιά μας αλλά να τα αφήνουμε να διαβάζουν μόνα τους.
Ίσως πρέπει να εξηγηθώ. Θέλω να είναι καλοί μαθητές ή τουλάχιστον να κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Θέλω να προκόψουν. Θέλω να είναι ευχαριστημένα και να χαίρονται που αρχίζει το σχολείο.
Για όλους αυτούς τους λόγους θέλω να μάθουν από την πρώτη δημοτικού να διαβάζουν μόνα τους. Εδώ θα τολμήσω να σας πω ότι καλύτερα θα ήταν στην πρώτη δημοτικού να μην είχαν διάβασμα στο σπίτι. Αλλά να μπορούν να παίξουν ελεύθερα, γιατί αρκετό ζόρι έχει η πρώτη μετά την ελευθερία του νηπιαγωγείου.
Και θα αναρωτηθείτε γιατί το λέω αφού πολλά από τα σχολεία μας ακόμα βάζουν δουλειά στο σπίτι για τα πρωτάκια. Το λέω έτσι ώστε τουλάχιστον να μην πανικοβάλλονται οι γονείς και να βοηθούν τα παιδάκια τους να τελειώσουν αυτή την υποχρέωση τσακ μπαμ, ώστε μετά να παίξουν. Γιατί αυτό θα τα βοηθήσει να γίνουν καλοί μαθητές. Και σίγουρα θα τα βοηθήσει να αγαπήσουν το σχολείο και την μάθηση.
Όταν, όμως, λέω να τα βοηθήσουμε στην πρώτη δημοτικού, εννοώ να τους βρούμε το μέρος όπου θα μελετάνε, να τους πάρουμε μολύβια, ξύστρες και γόμες, να ορίσουμε τη μισή ώρα μελέτης μόνα τους «και εγώ θα είμαι παραδίπλα, αν χρειαστείς κάτι φώναξέ με». Αλλά ΟΧΙ καθόμαστε μαζί στο τραπέζι να διαβάσουμε τα μαθήματά ΜΑΣ.
Εσείς πήγατε σχολείο, διαβάσατε τα μαθήματά σας ή όχι, τώρα η όλη υπόθεση είναι ευθύνη του παιδιού. Και δική του η χαρά και η ικανοποίηση όταν τα καταφέρει. Αυτό δεν θέλουμε; Να μαθαίνει να χαίρεται που τα καταφέρνει μόνο του; Γιατί νομίζετε ότι τα πανέξυπνα παιδάκια μας δεν ξέρουν ότι η άψογη σελίδα έχει γίνει από την μαμά η τον μπαμπά;
Το δε μεγάλο μάθημα ζωής, πέραν των άλφα και βήτα που μαθαίνει το παιδί, είναι ότι αναλαμβάνει τις ευθύνες του και αρχίζει να γίνεται υπεύθυνο για τον εαυτό του και για τις πράξεις του βήμα βήμα. Και δική μας υποχρέωση είναι να το ενθαρρύνουμε αυτό και σταδιακά να απομακρυνόμαστε… Ως την κουζίνα στην αρχή!
Ξέρω ότι πολλά σχολεία βάζουν δουλειά στο σπίτι ακόμα και στην πρώτη δημοτικού και λένε στους γονείς να κάθονται μαζί με τα παιδιά τους για την ώρα της μελέτης. Εγώ προτείνω το αντίθετο. Οι γονείς δεν είναι ανάγκη να μπλέκονται. Ας πούμε ότι υπάρχουν δύο σχολές με δύο θεωρίες. Ανάλογα με το τι θέλετε για το παιδί σας, αποφασίζετε ποια μέθοδο θα ακολουθήσετε.
Είναι απαραίτητο να σκεφθεί κανείς ποιες είναι οι αξίες και οι δεξιότητες που θέλει για το παιδί του. Αν το ξέρει αυτό, δεν μπλέκεται με τις διάφορες θεωρίες.
Όσο για την εντύπωση που έχω ότι κανείς δεν με ακούει και ότι οι πιο πολλοί γονείς συνεχίζουν να διαβάζουν τα παιδιά τους, και δεν τα αφήνουν να διαβάζουν μόνα τους. Τι να πω; Ξέρω ότι η πρόθεση τους είναι μόνο καλή. Υποθέτω ότι το διάβασμα των παιδιών τους δεν είναι η πιο ευχάριστη απογευματινή απασχόληση, άρα τι γίνεται;
Μπορείτε να με βοηθήσετε. Αν μου το γράψετε στο anthycam@gmail.com θα αναφερθώ σ’ αυτό την επόμενη φορά. Καλή αρχή του σχολείου και της χρονιάς!
Πρέπει να εμπλέκονται οι γονείς στη μελέτη των παιδιών τους για το σχολείο;
Είναι γεγονός ότι πολλοί γονείς συνηθίζουν να εμπλέκονται στη μελέτη των παιδιών τους για το σχολείο. Ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι ότι θεωρούν πως η παραπάνω εμπλοκή θα έχει θετικά αποτελέσματα στη μάθηση των παιδιών τους. Από την άλλη πλευρά, όμως, ελλοχεύουν και ορισμένοι κίνδυνοι. Η υπερβολική ανάμειξη των γονιών στη μελέτη των παιδιών, που μερικές φορές φτάνουν μέχρι το σημείο να ολοκληρώνουν εκείνοι τις εργασίες αυτές αντί για τα παιδιά, προκαλεί εξάρτηση, καθυστερεί την ωρίμανση των παιδιών και εμποδίζει την καλλιέργεια των δυνατοτήτων τους, ενώ συγχρόνως απειλεί την αυτοπεποίθησή τους. Επιπλέον, σε αντίθεση με τους δασκάλους, πολλές φορές ο γονιός δεν διαθέτει το απαραίτητο παιδαγωγικό υπόβαθρο, καθώς και την ψυχραιμία & την υπομονή που χρειάζονται. Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι, ορισμένες φορές, το διάβασμα μετατρέπεται σε πεδίο αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων με τα παιδιά, πράγμα που συνεπάγεται τη διατάραξη των οικογενειακών σχέσεων, καθώς επίσης και τη δημιουργία εντάσεων & αρνητικών στάσεων από τα παιδιά απέναντι στο διάβασμα και στο σχολείο γενικότερα.
Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει; Και εδώ, η λύση είναι η εφαρμογή της ρήσης των αρχαίων προγόνων μας «παν μέτρον άριστον». Καλό είναι να υπάρχει μια γενική εποπτεία του διαβάσματος των παιδιών από τους γονείς και μια βοήθεια όπου χρειάζεται, χωρίς όμως υπερβολές που θα φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουν οι γονείς.
Συμφωνώ απόλυτα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει στα σχολεία από την Ελλάδα, αλλά ξέρω από τους μαθητές μου (είμαι καθηγήτρια Αγγλικών και κάνω ιδιαίτερα) ότι πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές περιμένουν τα παιδιά να έρθουν με τέλειες ασκήσεις και λύσεις και εάν δεν είναι σωστά, προτείνουν στους γονείς να βρουν κάποιον για να διαβάσει τα μικρά. Δεν είναι η δουλειά μας σαν εκπαιδευτικοί να εξηγήσουμε το λάθος και να κάνουμε τα παιδάκια να καταλάβουν; Γιατί να περιμένουμε το τέλειο; Και επίσης βρίσκω υπερβολικά τον αριθμό μαθημάτων στα ελληνικά σχολεία. Πιο πολύ κουράζουμε τα παιδιά πάρα τα ενθαρρύνουμε να μελετήσουν και να ψάχνουν απαντήσεις από μόνα τους.