«Τόπος στα νιάτα» πάντα έτσι έλεγε η αγαπημένη συνονόματη γιαγιά μου όταν μ΄έβλεπε, μόνη μου, με τις αδελφές μου, τις φίλες μου ή το αγόρι μου. Κι έπειτα άνοιγε τη μεγάλη αγκαλιά της και μας έκλεινε μέσα της. Κι έτσι μεγάλωσα. Νιώθοντας πάντα την υποστήριξη από το οικογενειακό μου περιβάλλον με τα σωστά και τα λάθη του. Με τη φροντίδα και το μέτρο.Ήμουν τυχερή.
Και να που τώρα βρέθηκα, μάνα εγώ, να μεγαλώνω τρεις έφηβες κόρες,γυναίκες του μέλλοντος, τρεις συναρπαστικές νέες. Και να που τώρα βρέθηκα εγώ δασκάλα, να διδάσκω εκατοντάδες νέους, μελλοντικούς ηθοποιούς και χορευτές, συναρπαστικούς ανθρώπους.
Όταν η μεγάλη μου κόρη, η Ελένη, έμπαινε στην εφηβεία έψαχνα ως γνήσια nerd να βρω βιβλία σχετικά για να συμβουλευτώ. Τα περισσότερα παρουσιάζουν την εφηβεία με χαρακτηρισμούς τύπου « Η άγρια εφηβεία», «Η πιο δύσκολη φάση» κ.λ.π. Μέχρι που ευτυχώς ήρθα σ΄επαφή με των κύκλο των ανθρώπων της Συμπαράστασης για Αναθεώρηση και σ΄αυτές τις υπέροχες συναντήσεις βρήκα το πιο μικρό βιβλιαράκι με την πιο σπουδαία –κατά τη γνώμη μου- προσέγγιση για την εφηβεία. Ξεκινά λέγοντας: «Η εφηβεία είναι μια υπέροχη ηλικία». Εδώ είμαστε! Μια μέρα το είδε η μεσαία κόρη μου η Αύρα πάνω στο πλυντήριο ρούχων και το ξεφύλλισε. Όλο υπογραμμίσεις, θαυμαστικά, SOS, βελάκια. «Μαμά τόσα πολλά προβλήματα σου δημιουργούμε;», «Όχι αγάπη μου. Απλά προσπαθώ να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερη μαμά».
Γενικά θεωρώ ότι η εφηβεία είναι πραγματικά συναρπαστική εποχή. Όλα τα βιώνει κανείς στο μέγιστο. Τις χαρές, τις λύπες, τους θυμούς, τις απογοητεύσεις, τις ζήλιες, τους έρωτες , τις φιλίες. Είναι η εποχή που ο άνθρωπος αναμετριέται με τα θέλω του, ορίζει τις επιλογές του μέλλοντος του, δοκιμάζει και δοκιμάζεται. Κάθε μέρα είναι εν δυνάμει μια περιπέτεια για τον έφηβο και για τον έρμο τον γονιό που περιμένει σπίτι, που οδηγεί μέσα στη νύχτα, που είναι πάνω από το κινητό για να δει το μήνυμα ότι όλα είναι υπό έλεγχο, ότι δεν μέθυσε, δεν έμπλεξε με ναρκωτικά και κακές παρέες, δεν της επιτέθηκε κανείς μέσα στη νύχτα. Και από την άλλη καιροφυλακτεί ο αντίποδας της βαρεμάρας, της νωθρότητας, του κολλήματος σε κινητά,κομπιούτερ, τηλεόραση.
Οι έφηβοι ζούνε ριψοκίνδυνα, αυτό δε γίνεται να το αποφύγουν. Κι αν δεν το κάνουν τότε, μετά στην ενήλικη ζωή τους μεγαλώνουν με απωθημένα, αναστολές, ανασφάλειες κι ανημπόριες. Ένα ανοιχτό σπίτι διαλόγου είναι αυτό που έχουν πάνω απ΄όλα ανάγκη. Όρια και πλαίσιο για να κινούνται, στήριγμα στα δικά τους όνειρα και τους δικούς τους στόχους. Κίνητρα ανάλογα με τον χαρακτήρα, τις δεξιότητες και τις αδυναμίες τους. Οι δικοί μας ενήλικοι φόβοι καθώς και οι παγιωμένες μας θεωρίες κι αντιλήψεις περί του σωστού και του λάθους γίνονται συνήθως ανασταλτικοί παράγοντες στην επικοινωνία μας μαζί τους.
Τα νιάτα χρειάζονται πραγματικά τόπο, χώρο δηλαδή για να μπορέσουν ν΄αναπτυχθούν, να αναρωτηθούν, να απορρίψουν, να διεκδικήσουν, να διαμορφώσουν κι έτσι εν τέλει να δημιουργήσουν μια καλύτερη ανθρώπινη κοινωνία. Το πιο δύσκολο είναι να είσαι σύντροφος του παιδιού σου γιατί έρχεσαι τόσο συχνά αντιμέτωπος με τα κοινωνικά πρέπει και με της προσωπικές μνήμες οικογενειακής και σχολικής καταπίεσης.
Τη θαυμάζω αυτή τη γενιά. Είναι μια γενιά ανθρώπων με άποψη, με ατομική επίγνωση, με θάρρος και σίγουρα με τη μεγαλύτερη κοινωνική συνείδηση συγκριτικά με τις τελευταίες γενιές.
Είναι καθημερινή ταχυδακτυλουργία η συμβίωση με τρεις έφηβες. Άλλες φορές πετυχαίνει, άλλες αποτυγχάνει παταγωδώς. Κι ό,τι και να γίνει ξέρω ότι δε θα πάψω ποτέ να τους σπάω τα νεύρα όπως κι εκείνες τα δικά μου! Ξέρω όμως ότι θα είμαι πάντα εκεί μ΄ένα ζευγάρι μεγάλα αυτιά και δυο χέρια έτοιμα για αγκαλιές τρυφερές , όπως όταν τις είχα μωρά και τις τάιζα από τα στήθη μου.
Κι όταν τις προάλλες η μικρή μου κόρη, η Αγγελική μου είπε «Έλα μαμά, μίλα μου για τη ζωή σου» αισθάνθηκα ότι πραγματικά έχω αποκτήσει τις πιο υπέροχες συντρόφισσες για την υπόλοιπη ζωή μου κι έτσι θ΄αντέξω την «αποπαίδωση»* που τόσο με ζορίζει κι εμένα και τον υπέροχο μπαμπά τους.
Ναι. Είμαι ακόμη τυχερή.
- Αποπαίδωση λέγεται η περίοδος που τα παιδιά γίνονται ενήλικες και δεν είναι πια τα παιδιά μας….
