Αν νομίζετε ότι είστε απλά γονείς, γονείς-σκέτο, γονείς-απλά, γελιέστε. Γιατί η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα τείνει πλέον να μας κατατάσσει- όχι άστοχα θα έλεγα- σε κατηγορίες. Κάποιοι είμαστε γονείς-ελικόπτερα, άλλοι γονείς-εκχιονιστικά και άλλοι γονείς-νερόλακκοι. Μερικοί γινόμαστε και τα τρία όσο τα χρόνια περνούν ή τα παιδιά μας διαδέχονται το ένα το άλλο. Δεν έχω βαλθεί να σας τρελάνω, θα εξηγηθώ αφού σας διηγηθώ χαρακτηριστικό παράδειγμα που είμαι σίγουρη πως κάτι θα σας θυμίσει.

Άσκηση 

Ένα βράδυ Κυριακής, λίγο μετά τις 9, ο Γιωργάκης, μαθητής της Α’ Γυμνασίου, ύστερα από κάποια επιφοίτηση θυμάται ότι πρέπει τη Δευτέρα το πρωί να παρουσιάσει εργασία τριμήνου που αφορά το πεπτικό σύστημα. Για την ακρίβεια, πρέπει να φτιάξει με διάφορα υλικά ένα τρισδιάστατο μοντέλο με συκώτια, έντερα και τα ρέστα και το θυμάται ακριβώς τη στιγμή που έχεις κοιμίσει τη μικρή του αδερφή, έχεις ετοιμάσει τσάντες σχολείου, έχεις κάνει μπάνιο, έχεις βάλει ένα ωραίο ποτηράκι κρασί και θρονιάζεσαι στον καναπέ για Netflix (ξέρετε, την ιερή αυτή στιγμή που θυμάσαι ότι εκτός από γονιός είσαι, ρε φίλε, και άνθρωπος).

Λύση 1. Γονιός-ελικόπτερο

Ξοδεύεις ένα περίπου δεκάλεπτο ρίχνοντας το απαραίτητο βρισίδι στο εκπαιδευτικό (και πεπτικό) σύστημα, στην αδιαφορία του κανακάρη σου, στον εαυτό σου γιατί «βέβαια, δε φταίει κανείς, εγώ φταίω», στα θεία κ.λ.π, ενώ ταυτόχρονα σκέφτεσαι πόσα μέτρα είναι το παχύ έντερο και πώς μπορείς να απεικονίσεις πιο πειστικά τη χολή και το συκώτι. Ανοίγεις βιβλία, google κ.λ.π, βρίσκεις πλαστελίνες, κλωστές, μακαρόνια, αλουμινόχαρτα, λίγο απέχεις από το να βγάλεις το έντερό σου και να το κοτσάρεις στη μακέτα και τελικά ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ένα πραγματικά φανταστικό ομοίωμα. Καληνυχτίζεις, λες και ένα συγγνώμη για το βρισίδι που έριξες στον κανακάρη σου (τι, μη νομίζετε, έτσι ξεκινούν τα ψυχολογικά) και πας για ύπνο (κουτουλάς για Netflix, έχει πάει 12:30). Την επόμενη, λοιπόν, ξυπνάς έχοντας ξεχάσει το περιστατικό, φιλάς γλυκά τους μαθητές σου και τους ξεπροβοδίζεις. Πας να στρώσεις τα κρεβάτια και τσουπ-Η ΜΑΚΕΤΑ. Ξαναγαμωσταυρίζεις, αλλά παρ’ όλα αυτά παίρνεις παραμάσχαλα έντερα, συκώτια και οισοφάγους και τρέχεις στο σχολείο. Μπαίνεις στη γραμματεία, ζητάς χίλια συγγνώμη, λες ότι δεν συνηθίζεις να κάνεις τέτοια κ.λ.π κ.λπ. Και εκείνοι σου απαντούν: «Πώς κάνετε έτσι κυρία μου, κάθε μέρα έχουμε τέτοια, μέχρι και τις τσάντες τους ξεχνάνε να πάρουν».

Λύση 2. Γονιός-εκχιονιστικό

Το παραπάνω δε συμβαίνει σε γονιό-εκχιονιστικό, φίλοι μου. Διότι ο ρόλος του γονέα αυτού είναι να παρακολουθεί και να προλαμβάνει. Είναι σε θέση να γνωρίζει ακριβώς εργασίες και προθεσμίες και είναι απόλυτα συνεπής, αυτός και όχι το παιδί του. Οπότε και το κρασάκι του θα πιει και το netflix του θα δει και τα έντερα στην ώρα τους θα πάνε στο σχολείο, γιατί ο γονιός-εκχιονιστικό έχει πρόγραμμα.

Λύση 3. Γονιός-νερόλακκος

Ένας γονιός-νερόλακκος αφήνει το παιδί του να κάνει λάθη, να μαθαίνει μέσα από αυτά, να διαλέγει τη στάση του και τη συμπεριφορά του, να επιλύει μόνο του -ως ένα βαθμό πάντα- τα προβλήματά του. Αν μάλιστα αυτήν τη στάση την τηρεί από την αρχή, είναι σχεδόν απίθανο το παιδί να μη φέρνει εις πέρας τις υποχρεώσεις του. Ωστόσο, στην παραπάνω περίπτωση ο γονιός-νερόλακκος-Μαχάτμα Γκάντι, με το ποτήρι κρασί ανά χείρας, ξεκαθαρίζει στον Γιωργάκη ότι η εργασία αυτή είναι δική του αποκλειστικά, όπως και η απόφαση για το αν τελικά θα ξενυχτήσει για να την ετοιμάσει ή αν θα πάει στο σχολείο με μοναδικά έντερα αυτά που βρίσκονται εντός του.

Επιστήμονες, ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι καταλήγουν ότι χρειαζόμαστε περισσότερους γονείς-νερόλακκους, ωστόσο εμείς είμαστε τίγκα στο ελικόπτερο. Δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να διαλέξουν το φαγητό τους, τα ρούχα τους, τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες, τις σπουδές τους, τον γκόμενο, τους φίλους, τη ζωή που θέλουν. Αυτό που παίρνουμε στο τέλος είναι παιδιά γεμάτα στρες, γεμάτα μπλοκαρισμένα συναισθήματα, μπλεγμένα έντερα και σφιγμένα στομάχια, από αυτά που εμείς φτιάχναμε αντί για εκείνα στις μακέτες.

Άντε και καλό καλοκαίρι!