Σε ένα τεύχος αφιερωμένο στα μωρά, 12 χρόνια μετά τη στιγμή που απέκτησα το πρώτο δικό μου (με το οποίο μόλις μοιραστήκαμε κρυφά από τα μικρότερα αδέρφια του μια κόκα κόλα μετά από την επίσκεψη στον ορθοδοντικό-ναι τα χρόνια περνούν, περνούν απελπιστικά γρήγορα), θεωρώ ότι δικαιούμαι, φύσει και θέσει και κούραση με υπογεγραμμένη στο η-και ο νοών νοείτω- να μοιραστώ τα δικά μου συμπεράσματα/αξιώματα για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις ένα μωρό που γίνεται παιδί και μετά μεγάλος και μετά άλλο ένα και μετά και άλλο ένα.

1. Η ανατροφή ενός μωρού ΔΕΝ έχει να κάνει με ένστικτο, όπως κατά τη γνώμη μου τίποτα άλλο στη ζωή (#pestenamefate). Προσωπικά δεν πίστεψα ποτέ μου στο ταλέντο ή στο ένστικτο ή σε καμία άλλη μαγική ιδιότητα ή κληρονομικό χάρισμα, αλλά στη σκληρή δουλειά. Για μένα λοιπόν η ανατροφή ενός μωρού, από τις πρώτες μέρες της ζωής του-ειδικά τις πρώτες μέρες της ζωής του-είναι ένας αγώνας δρόμου εξαντλητικός, είναι μια δέσμευση, είναι πιο πολλές αγωνίες παρά χαρές. Είναι όμως οι λίγες χαρές τόσο σαρωτικές που σε κάνουν να ξεχνάς τις αγωνίες. Το ταξίδι της μητρότητας είναι το μάθημα που δίνω και ξαναδίνω στο Πανεπιστήμιο, το πτυχίο που αισθάνομαι ότι δεν θα πάρω ποτέ, ένα από τα μοναδικά αριστεία που δεν πιστεύω ότι μου αξίζουν, είναι η μία αποτυχία μετά την άλλη, γιατί γέννησα με καισαρική, γιατί θήλασα το γιο μου λιγότερο από την κόρη μου, γιατί τους άφησα να πιπιλάνε πιπίλες και δάχτυλα, γιατί τους αφήνω να βλέπουν τηλεόραση, γιατί δεν τρώνε μόνο βιολογικά, γιατί δε μαθαίνουν βιολί, γιατί δεν πλένουν τα δόντια τους, γιατί παίζει να μείνουν άπλυτοι για κανένα μήνα αν δεν τους κυνηγήσω μέχρι το μπάνιο… Αυτές είναι οι εξετάσεις που δεν περνάω, ας πούμε. Και πολλές άλλες. Οι αγκαλιές τους όμως, τα πρώτα τους βήματα, το ζεστό τους δέρμα πάνω στο δικό μου, η μυρωδιά τους, αργότερα οι φίλοι τους και οι γονείς των φίλων τους, μια καλή κουβέντα από τους δασκάλους, οι βουτιές τους στη θάλασσα, το φιλί που μου δίνουν πεταχτά πριν φύγουν για το σχολείο, το «και γω» τους στο «σ’αγαπώ» μου, αυτά είναι μερικά από τα λίγα άριστα στο Πανεπιστήμιο της μαμαδοσύνης.
2. Η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν γονιό, το πιο δύσκολο πράγμα ίσως, και δεν ξέρω γιατί, είναι να μη ζει μέσα από τα παιδιά του, να μην προβάλει σε αυτά τις δικές του ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες, τα δικά του όνειρα για το πώς θέλει τα παιδιά του να μοιάζουν, για το τι θέλει τα παιδιά του να θέλουν, για το τι εύχεται τα παιδιά του να πετύχουν. Δεν νομίζω ότι έχω γνωρίσει έναν τέτοιο γονιό-σίγουρα ούτε εγώ είμαι τέτοιος. Όλοι εμείς οι γονείς, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, ζούμε τη ζωή των παιδιών μας σαν να είναι δική μας. Διαλέγουμε για αυτά, τα πιέζουμε πολύ-πάρα πολύ-τα έχουμε μετατρέψει σε άλογα κούρσας και εμείς καθόμαστε στις κερκίδες και στοιχηματίζουμε πάνω τους. «Το δικό μου άλογο περπάτησε πέντε μηνών, το δικό μου μίλησε πριν γεννηθεί, το δικό μου φτιάχνει παζλ με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο λύνει τον κύβο του ρούμπικ, το δικό μου έχει ταλέντο στη ζωγραφική, το δικό μου είναι μαθηματική διάνοια, το δικό μου κάνει κρος το δικό σου μοτοκρός». Δεν ξέρω πώς και πότε και αν θα σταματήσουμε να ζούμε τη ζωή-που-δε-ζήσαμε μέσα από τα παιδιά μας, πότε θα τα αφήσουμε, επιτέλους, στην ησυχία τους, πότε θα συμφιλιωθούμε με το ενδεχόμενο να αποτύχουν, να βαρεθούν, να ασχημύνουν, να παχύνουν, να πετύχουν αυτό που πραγματικά θέλουν, αυτό που κάνει εκείνα ευτυχισμένα. Είμαι απαισιόδοξη.
3. Συμπέρασμα πολύτιμο στο οποίο οδηγούνται δυστυχώς μόνο οι γονείς που τρώνε κάποια στιγμή κάποιο ωραιότατο «χαστούκι», εκείνοι που έρχονται κάποια στιγμή αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα που κάνει όλα τα υπόλοιπα που νόμιζαν πως έχουν μέχρι τώρα αστεία, φαιδρά: Δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα πιο πολύτιμο από την υγεία των παιδιών μας. Πολλές φορές η ζωή εκπλήσσει και τους πιο ανυποψίαστους με ένα μικρό τσαλάκωμα του σεντονιού της τελειότητας που στρώνουμε κάτω από το μονάκριβό μας και όλα μοιάζουν τόσο ασήμαντα: Οι φορές που του φωνάξαμε για τα λάθη της ορθογραφίας, για τα κορνφλέικς που έριξε στο πάτωμα, για τη σχολική γιορτή στην οποία ντρεπόταν να συμμετάσχει, για το αν έβρεξε το κρεβάτι του, για το αν πήγε αδιάβαστη… Αυτές που ένα «χαστούκι» μπορεί να μας κάνει να αναπολούμε.

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Και ακόμη πιο δύσκολο είναι να γίνεις ο γονιός που θα ήθελες να έχεις.