Για τους περισσότερους που ήταν παιδιά γύρω στο ’70, και μάλιστα στην επαρχία, ο Απρίλης, η άνοιξη και το Πάσχα περιείχαν όλες τις αποχρώσεις, τα συναισθήματα και τις νότες που ανακαλύψαμε αργότερα στη μουσική, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, επιβεβαιώνοντας ή δημιουργώντας μας την ανάγκη να επικολλήσουμε τα «ορθά» σημεία στίξης στο προσωπικό μας ημερολόγιο, προσθέτοντας, διορθώνοντας ή επικαλύπτοντας τα ήδη εγγεγραμμένα.
Εκεί μεταξύ ενός και δώδεκα, κουκίδα κουκίδα, φτιάχνεται ο εσωτερικός μας χάρτης και εξακολουθεί να μας οδηγεί. Πατάμε σε κείνα τα χνάρια που άφησε μέσα μας η μύησή μας στα μυστήρια, τα πάθη, τα θαύματα και την αναγέννηση, ανάλογα με το πώς τα βίωναν όλα αυτά οι δικοί μας και ο μικρόκοσμός μας. Μεγαλώνοντας, οι εμπειρίες πληθαίνουν, το εξωτερικό και εσωτερικό τοπίο αλλάζουν, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε καταστάσεις εμπλουτίζεται, μα αυτός ο βασικός χάρτης επηρεάζει τις αντιδράσεις μας.
Εκείνη την εποχή η τελετουργία στα χωριά ήταν ενσωματωμένη στην καθημερινότητα, μαζί με ό,τι είχε σχέση με τη φύση του ανθρώπου και των πραγμάτων στους κύκλους της ζωής. Οι εορτές εντάσσονταν στον χρόνο σαν σημάδια στη διαδρομή, που έφτανες ή απομακρυνόσουν απ’ αυτά έχοντας προετοιμαστεί, κάνοντας τα βήματα, φεύγοντας μετά με όσα συνέλεξες στις αποσκευές σου, τακτοποιημένα ως κειμήλια στις αποθήκες της μνήμης.
Στη μεγαλούπολη καταλήγουμε τουρίστες της ίδιας μας της ζωής. Εικόνες εναλλάσσονται αναφομοίωτα και η υπερταχεία που μας κουβαλά σταματά κάποτε έτσι απλώς, χωρίς να έχουμε πολλές φορές καν πάρει είδηση το ταξίδι. Ωστόσο, ακόμα κι αν εμείς το έχουμε αυτό διαλέξει για τον εαυτό μας, ας έχουμε υπόψη μας το πώς όλη αυτή η φρενίτιδα εισπράττεται από τα παιδιά μας. Μήπως να σταματάμε πού και πού; Μήπως να οσφρανθούμε, να κοιτάξουμε, να αισθανθούμε, να αναστοχαστούμε, να συμμετέχουμε; Να πάρουμε απ’ το χέρι τα μικρά μας, να τους δείξουμε, να τα μάθουμε να πιστεύουν στα θαύματα που συνεχώς συντελούνται; Μπορούμε ν’ αρχίσουμε σηκώνοντας το κεφάλι για να δούμε τ’ ανθισμένα δεντράκια που ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας διατρανώνουν την Ανάσταση. Για να έχουν ένα Πάσχα να θυμούνται, για να ξέρουν να βρίσκουν τη χαρά που ανθίζει κάθε μέρα δίπλα τους.