Καλοκαίρι 1994. Πανελλήνιες. Βγαίνουν οι βαθμοί μου. Οι τρεις πρώτες επιλογές ήταν οι 3 Νομικές. Η μαμά δικηγόρος με δικηγορικό γραφείο και με όνειρα να το αναλάβω. Πλύση εγκεφάλου. Εγώ πάλι ξέρω από τα 7 μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Έχω κάνει deal με την μαμά “Αν περάσεις στο Πανεπιστήμιο, μπορείς να πας και στη σχολή υποκριτικής μετά…”

Με τις περσινές βάσεις και με ένα περιθώριο +41 μόρια περνάω Νομική Κομοτηνής. Πάρτι η μάνα. Θλίψη εγώ. Πω πω, άλλα 4 χρόνια για να μπω σε μια σχολή θεάτρου. “Και ο Λαζόπουλος από την Κομοτηνή είναι” μου έλεγε η μάνα. Άσχετο… Είχα και το αγόρι στην Αθήνα. Ουφφφ. Δεν έχουν βγει οι βάσεις. Στα κανάλια λένε ότι οι βάσεις κατακρημνίζονται. Δύσκολα τα θέματα.

Πάμε με μπαμπά και μαμά στην Κομοτηνή. Όμορφη πόλη. Άρωμα Ανατολής. Βρίσκουμε μία επιπλωμένη γκαρσονιέρα. Την κλείνουμε. Πληρώνουμε προκαταβολή. “Αυτό ήταν, Χρυσάκι! Κάτι θα βρεις να κάνεις και με το θέατρο αυτά τα 4 χρόνια”, σκέφτομαι. Πάμε διακοπές, επιστρέφουμε. Βγαίνουν οι βάσεις και ω! ως εκ θαύματος όλες οι βάσεις έχουν πέσει στους γκρεμούς ΕΚΤΟΣ από την Νομική Κομοτηνής που έχει ανέβει 42!!!!! μόρια! Για ένα μόριο είμαι απέξω! Για ένα μόριο περνάω στην Ψυχολογία στην Αθήνα στο Καποδιστριακό! Για ένα μόριο αλλάζουν όλα τα σχέδια. Πάει και η γκαρσονιέρα! Πέταξε και η προκαταβολή.

Μάνα σε κατάθλιψη “ναι ναι δεν πέρασε. Κρίμα. Του χρόνου πάλι”, λέει στα τηλέφωνα με ύφος “το δικό μου το παιδί πέρασε στις Ιχθυοκαλλιέργειες Καλαμάτας”. Εγώ σε κρυφή έκσταση. Αρχίζω να πιστεύω στα θεία (ψέματα!)… Πίεση. Έχω γράψει 20 Λατινικά, 19,4 Ιστορία, 17,5 Αρχαία, 16 Έκθεση. “Μαμά, μόνο αν δώσω έκθεση ξαναδίνω του χρόνου”. “Ωραία”, λέει η ανυποψίαστη μάνα. Μέχρι τότε να σημειώσω, είμαι το εφηβάκι που κάθε μάνα θέλει να χει για παιδί!

Εγώ μέσα σε αυτόν το χρόνο βρήκα το θάρρος και είπα ότι θέλω να προετοιμαστώ για την δραματική σχολή. Αρχίζω μαθήματα με τον δάσκαλό μου, τον Γιώργο Βρασιβανόπουλο. Μπαίνω στο χώρο της μαγείας. Ντοστογιέφσκι, Τσέχοφ, κλασικά κείμενα. Μέσα σε αυτόν το χρόνο δεν πολυπηγαίνω στο Πανεπιστήμιο. “Αφού θα περάσω στη Νομική”, λέω… ωραίο άλλοθι. Τα μαθήματα θεάτρου προχωρούν. Δίνω έκθεση στις Πανελλήνιες. Είχα κουρδιστεί εδώ και πολλά χρόνια για να μπω Νομική.

“Πρόσεχε τι θα γράψεις”, θυμάμαι ότι σκέφτηκα μόλις ήρθαν τα θέματα για το ΒΙΒΛΙΟ και την αξία του κλπ κλπ “μην έχουμε καμιά πλάκα τώρα…”. Η μάνα με αγωνία “πώς έγραψες;” “Χειρότερα από πέρσι”… Ποτέ δεν πίστευε στην… αποτυχία μου!!! Όλα για εμένα ήταν πολύ εύκολα. Μαθήτρια του 20, με ό,τι και αν καταπιανόμουν ήταν σίγουρο ότι θα επιτύχω. Σίγουρο. Γι’ αυτό μάλλον δεν υπήρχε ποτέ το “Μπράβο”… Γιατί όλα τα μπορούσα εγώ…

Κι έγραψα χειρότερα από πέρσι… “Ναι, το ‘πε ότι έγραψε χειρότερα και έγραψε χειρότερα”, την άκουσα να μουρμουρίζει στο τηλέφωνο στη θεία Μαίρη, απογοητευμένη καθώς με το χέρι της χάιδευε με αμηχανία τα εμπριμέ λουλουδάκια του ξύλινου καναπέ μας. Είχα απογοητεύσει τη μαμά. Βαρύ. Αλλά ένιωθα τόσο καλά… Είχα το θέατρο τώρα. Μεγάλη παρηγοριά. Απίθανη παρέα. Μοναδικός έρωτας.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή με happy end… Τελείωσα και την Σχολή υποκριτικής μου και το Καποδιστριακο το 1999, πέρασα στην RADA στο Λονδίνο όπου έκανα το μεταπτυχιακό μου κι έμεινα 4 χρόνια. Η μάνα, μέχρι που παντρεύτηκα στα 30 μου και παίζοντας ήδη στο θέατρο, μου λεγε ακόμα για την Νομική… Μεγάλη απογοήτευση. Δεν ευχαριστήθηκε ποτέ την κόρη της στη σκηνή ή πίσω από τη σκηνή. Γλύκανε μόνο με τον Μικρο Νότο. Στα 41 αρρώστησα. Έμαθα ότι μπορώ να μπω με το 5% στο Πανεπιστήμιο. Ήθελα να το δοκιμάσω. Έφτιαξα τα χαρτιά μου. Έβαλα 15 σχολές. Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα. Περνάω στην Νομική Κομοτηνής. Πήρα την μαμά μου και της το πα. “Μαμά, η Νομικη άργησε 25 χρόνια, αλλά εμείς είμαστε ακόμα εδώ κι εγώ σε αγαπώ” .

Υ.Γ. Δεχτείτε τα παιδιά σας γι’ αυτό που είναι… Όχι γι’ αυτό που ονειρεύεστε εσείς γι’ αυτά.

Η Χρύσα Διαμαντοπούλου είναι πτυχιούχος ψυχολόγος, ηθοποιός και καλλιτεχνική διευθύντρια της δραστήριας θεατρικής ομάδας Μικρός Νότος. Α, και πλέον και φοιτήτρια της Νομικής.