Σε παραπέμπει σε μια ωραιοπάθεια, η αλήθεια είναι, το συγκεκριμένο έπιπλο! Η δουλειά του όμως με τα λιλιπούτεια είδωλα δεν έχει καθόλου τέτοια διάθεση· αντιθέτως μάλιστα, θα έλεγα ότι περισσότερο μοιάζει με ένα εργαλείο μέσα από το οποίο τα μάτια τους καταγράφουν τα καταπληκτικά της παιδικής ηλικίας.
Αν σκεφτεί κανείς τα παιδικά του χρόνια ή παρατηρήσει παππούδες και γιαγιάδες θα δει ότι το πιο «εγγυημένο» παιχνίδι είναι αυτό που κρατάμε το παιδί μπρος στον καθρέφτη αγκαλιά. Γιατί λοιπόν πάντα πιάνει και τα παιδιά κάθονται μαγεμένα;
Ο καθρέφτης στους πρώτους μήνες ζωής του παιδιού παίζει έναν σημαντικότατο ρόλο. Επιτρέπει στο νεογέννητο παιδί να παρατηρεί με τη συνεχώς αυξανόμενη όρασή του τον εαυτό του και το περιβάλλον. Στην αρχή όσο αστείο και αν ακούγεται δεν αναγνωρίζει ότι το είδωλο είναι ο ίδιος του ο εαυτός και είναι καταπληκτική η σκηνή όταν αργότερα θα το συνειδητοποιήσει. Η εικόνα του εαυτού δεν είναι κάτι που έχουμε σαν κληρονομιά από τη γέννησή μας· αντίθετα, χτίζεται και αλλοιώνεται ή ομορφαίνει όταν την «πειράζουν» οι κατά καιρούς εξωτερικές συγκυρίες! Το να έχουμε όμως την αληθινή εικόνα του εαυτού μας από πολύ νωρίς, όταν ακόμα αυτός χτίζεται, μπορεί και να βοηθήσει να πατάμε γερά στα πόδια μας αγαπώντας τον εαυτό μας ακριβώς όπως είναι. Η θεωρία Μοντεσόρι προτείνει έναν ολόσωμο καθρέφτη στο πλάι χαμηλά έως και την ηλικία που το παιδί θα σταθεί σταθερά όρθιο και έπειτα έναν ολόσωμο καθρέφτη, όρθιο στο ύψος του, στο δωμάτιό του. Σε κάθε τι που προσπαθεί να καταφέρει ένα παιδί και αφορά τον εαυτό του, όπως το ντύσιμο, το πλύσιμο των δοντιών αλλά και η ομιλία, πολύτιμος συνεργάτης είναι ο καθρέφτης! Για τα χρόνια που ακολουθούν μετά τα έξι ο καθρέφτης παίρνει τελείως άλλον ρόλο που όσο το παιδί μεγαλώνει τόσο πλησιάζει προς τη γνωστή του χρήση.
Ο δικός μας καθρέφτης αγοράστηκε όταν ήμουν έγκυος και πέρασε τα απαραίτητα τεστ αντοχής και ασφάλειας από τον δικαιολογημένα αγχωμένο πατέρα. Κρεμάστηκε στον τοίχο οριζόντια και εκεί είδε τον νεογέννητο Δημήτρη να κουνά για πρώτη φορά τα χέρια του για να πιάσει κάτι, να χαμογελά στον εαυτό του και να σηκώνει πρώτη φορά το κεφάλι του από το στρώμα. Έπειτα ο καθρέφτης γύρισε στο όρθιο· εκεί κι αν είδε πολλά: πρώτα βήματα, αγκαλιές, σπυράκια από οστρακιά και καρούμπαλα που γιατρεύονταν με φιλιά, πάνες και παντελόνια να ανεβοκατεβαίνουν, όμορφα κυριακάτικα χαμόγελα μέσα στο κόκκινο πουλόβερ που του έπλεξε η γιαγιά, φάτσες στενοχωρημένες αλλά και ενθουσιασμένες, ακόμα και λόγια που δεν μπορούσε κατά πρόσωπο να πει είδε! Είδε, και ακόμα βλέπει ένα παιδί να μεγαλώνει και να καμαρώνει για όλα όσα καταφέρνει κάθε μέρα. Θα μείνει εκεί καρφωμένος στον τοίχο μέχρι το είδωλο να μη χωράει πια και αν δεν ξαναγυρίσει στο πλάι για το μικρό μας αδερφάκι θα τον φυλάξουμε με πολλή αγάπη και προσοχή. Όπως θα φυλάξει και ο Δημήτρης όλες αυτές τις εικόνες που βλέπει με τα μάτια του μέσα στον καθρέφτη πριν το βλέμμα του «πειραχτεί». Είμαι σίγουρη ότι κρύβουν πίστη για όσα μπορεί να καταφέρει μόνος του και είναι αρκετά δυνατές για να μην το ξεχάσει ποτέ.
Πριν αγοράσετε λοιπόν τα πολλές φορές «περιττά» απαραίτητα για ένα μωρό σκεφτείτε και τον καθρέφτη.