Κυρία Νικολαΐδου: Αγαπητό κορίτσι, πρώτα απ’ όλα θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δεν εγκρίνω την ανωνυμία σας. Τι θα πει κορίτσι; Κορίτσια υπάρχουν εκατομμύρια. Τα σωστά κορίτσια πάντως έχουν όνομα, επώνυμο, όνομα πατρός, μητρός και διεύθυνση. Δεν εγκρίνω επίσης το αταξινόμητο ύφος της γραφής σας –ίσως γιατί τυγχάνω φιλόλογος αριστεύσασα εν Θεσσαλονίκη την εποχή της δόξης του Μαρωνίτη. Αυτά εν παρενθέσει.

Ο λόγος που σας γράφω δεν είναι ο ψόγος της ανωνυμίας φυσικά. Ο λόγος που σας γράφω είναι διότι προέκυψε ένα θέμα που προτίθεμαι να σας εκθέσω πριν με εκθέσει. Αντιλαμβάνεστε ότι είναι πολύ λιγότερο αγχωτικό να μιλάς σε μια άγνωστη παρά στη φίλη ή συνάδελφο ή και στον σύζυγό σου ακόμα. Κλείνω την παρένθεση και εισβάλλω στο θέμα, όπως λέει και ένας μαθητής μου.
Πριν από δύο χρόνια ο γιος μου άρχισε να κάνει στίβο. Η επιλογή του αυτή ήταν κατά έναν τρόπο προϊόν πατρικής πιέσεως. Ο σύζυγός μου είναι πεπεισμένος ότι νους υγιής και τα λοιπά. Εγώ, από την άλλη μεριά, πιστεύω στο φυσικό ταλέντο, στην ορατή κλίση, στον δρόμο που η φύση υπαγορεύει. Πώς να αναγκάσω ένα μικρό παιδί να κάνει ξιφασκία όταν στερείται της κατάλληλης σωματοδομής; Πώς να απαιτήσω ένα Νόμπελ φυσικής από ένα παιδί που έχει IQ 97; Επειδή μάλιστα απαιτώ από τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα να έχει αντικειμενική κρίση, διαπιστώνω πως ο γιος μου δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να φέρει το χρυσό μετάλλιο που περιμένει ο πατέρας του. Το πολύ που μπορεί να φέρει ο γιος μου είναι ένα κάταγμα και ένα πρόβλημα στο σπίτι – όπερ και εγένετο.
Θα σας μιλήσω ανοιχτά, αλλάζοντας τα ονόματα φυσικά διά παν ενδεχόμενον. Το πρόβλημα είναι ο προπονητής του γιου μου, ο κύριος Μάκης. Επιφανειακώς, ο κύριος Μάκης είναι αυτό που λέμε κύριος. Αβρός με τις μαμάδες, ευγενής με τους μπαμπάδες, συγκινητικά αφοσιωμένος στα παιδιά που προπονεί. Τα προσέχει, τα ενθαρρύνει, τα μανατζάρει, τα πιέζει να προχωρήσουν μπροστά, τα βγάζει βόλτα και, όπως έμαθα εσχάτως, τα ζυγίζει κιόλας. Ο σύζυγός μου ισχυρίζεται πως είμαι εκ φύσεως καχύποπτη, αλλά σε σας θα το εμπιστευτώ: Αυτό το ζύγισμα κάπως μου έχει κάτσει στο λαρύγγι και δεν μπορώ να το καταπιώ. Θα μου πείτε είναι λογικό ο προπονητής να προσέχει να μην πάρουν βάρος τα παιδιά. Είναι γνωστή η ροπή των ελληνοπαίδων στην παχυσαρκία. Λογικό ακόμα και να τα ζυγίζει. Αλλά όταν έμαθα ότι συνηθίζει να τα ζυγίζει σχεδόν γυμνά –με το σλιπάκι τους μόνο– σας ομολογώ ότι έφριξα. Το συζήτησα με τον σύζυγό μου, ο οποίος το ενέταξε στην αρχική αντίρρησή μου να κάνει στίβο ένα παιδί με ολοφάνερη έλλειψη υποδομής.
Βρέθηκα σε αδιέξοδο. Αποφάσισα λοιπόν να παρακολουθήσω στενότερα την περίπτωση του κυρίου Μάκη. Πληροφορήθηκα ότι είναι παντρεμένος, νοικοκύρης όπως λένε, με τρία μεγάλα παιδιά στο πανεπιστήμιο. Κύριος, μου είπαν όλοι οι γονείς που τον ήξεραν. Ο άνθρωπος έχει τόση αδυναμία στα παιδιά που τους οργανώνει πάρτι-εκπλήξεις, τα πηγαίνει σινεμά τα Σαββατοκύριακα, σχεδιάζει εκδρομές και κάμπινγκ στη φύση, μπάνια το καλοκαίρι. Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αγαπήσουν τον αθλητικό τρόπο ζωής, την ομαδικότητα και το ευ αγωνίζεσθαι. Έμαθα όμως παράλληλα ότι πολλά παιδιά εγκαταλείπουν την ομάδα του προφασιζόμενα φόρτο μαθημάτων, εξωσχολικές εργασίες, αδυναμία κ.λπ. Φρόντισα να μιλήσω διακριτικά με τους γονείς τους. Όλοι το απέδωσαν στην ανευθυνότητα και την τεμπελιά του παιδιού τους, κανένας δεν έψεξε τον προπονητή.
Εγώ όμως δεν κοιμάμαι τα βράδια, αγαπητό κορίτσι. Παρακολουθώ το παιδί που έχει γίνει νευρικό και μυγιάγγιχτο. Και προχτές που ο μικρός είπε ξαφνικά στον πατέρα του ότι δεν θέλει να ξαναπάει στο γυμναστήριο γιατί «δεν του αρέσει», πήρα το μέρος του. Γιατί φυσικά επακολούθησε καβγάς. Ο σύζυγός μου πάλι με έψεξε ως ενθαρρύνουσα τη μαλθακότητα του παιδιού και πήγαμε για ύπνο συγχυσμένοι όλοι.
Και σας ερωτώ, κορίτσι, εσείς που δηλώσατε κάπου ότι διαθέτετε «λαμογιοανιχνευτή» (sic) νομίζετε ότι είμαι καχύποπτη; Ή μήπως τα φαινόμενα απατούν και ο κύριος Μίμης δεν είναι και τόσο κύριος τελικά;

Κορίτσι: Αγαπητή κυρία Νικολαΐδου, πρώτα απ’ όλα σας επιστρέφω τον ψόγο: Ελάτε τώρα παραδεχτείτε το. Εσείς δεν είστε η κυρία Νικολαΐδου, και ο κύριος Μάκης δεν είναι ούτε Μάκης ούτε καν κύριος. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως, όπως και αν σας λένε, είστε ατσίδα. Κόβει το μάτι σας – ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι είστε αριστούχος της Φιλοσοφικής Θεσσαλονίκης την εποχή της δόξης του Μαρωνίτη. Διότι, αμαρτία εξομολογημένη η μισή συγχωρεμένη, εμένα αυτός ο κύριος Μάκης, που ζυγίζει τα παιδιά γυμνά, δεν μου γεμίζει το μάτι. Ούτε στον γιο σας το γεμίζει, γι’ αυτό στρίβει α λα γαλλικά παρά την οργή του σπορτίβου πατρός. Κι αυτή η νευρικότητα του παιδιού είναι χαρακτηριστικό σημάδι ότι κάτι τρέχει με τον Μάκη. Λαμπρά κάνετε που παρακολουθείτε τις αντιδράσεις του. Τα παιδιά μιλάνε με το σώμα, με το στόμα είναι βουβά σαν ψάρια. Σας φιλώ λοιπόν και σας παρακαλώ να πείτε στον σύζυγό σας αν θέλει χρυσά μετάλλια να αφήσει τον καναπέ, να αρχίσει προπόνηση και να τα πάρει ο ίδιος.