Θέλω να γράψω τόσα πολλά και ταυτόχρονα δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, γι’ αυτό θα τα πω πολύ σύντομα.

Έχασα το μωρό μου, το πρώτο μου παιδί, στις 17 Μαρτίου 2015 από περιτύλιξη ομφάλιου λώρου, στις 38 εβδομάδες κύησης. Η φράση που μου έχει μείνει χαραγμένη είναι “Βάλια,πότε τον άκουσες τελευταία φορά;”

Από κει και πέρα θυμάμαι να μη θέλω να βλέπω κανέναν, να βάζω 15 κιλά μέσα σε 3 μήνες… Και πολύ πολύ κλάμα…

Δυστυχώς, η απώλεια είναι μέρος της ζωής μας. Οι άνθρωποι γύρω μας, όμως, μετά από μια τέτοια απώλεια ή θ’ άνοιγαν το στόμα τους για να πουν ό,τι χειρότερο θα μπορούσα ν’ ακούσω ή θα προσποιούνταν πως δε συνέβη τίποτα. Όταν αναφερόμουν στο μωρό μου, ακόμα και σήμερα σχεδόν 8 χρόνια μετά, έχουν την ίδια συμπεριφορά, λένε τις ίδιες ανόητες φράσεις όπως “για κάποιο λόγο γίνονται όλα”,”εντάξει έκανες παιδιά, μην το σκέφτεσαι” ή άπλα αλλάζουν θέμα αμέσως γιατί αισθάνονται άβολα, ενώ θα μπορούσαν να πουν έστω ένα “λυπάμαι γι’ αυτό που σου συνέβη”. Απλά και ανθρώπινα. Η αποβολή ή η απώλεια κύησης θεωρείται ταμπού εν έτει 2022, ενώ ταυτόχρονα 1 στις 4 γυναίκες έχει βιώσει κάποιο παρόμοιο συμβάν.

Εσύ που με διαβάζεις και εύχομαι να μην έχεις έρθει στη θέση μου, την επόμενη φορά γίνε λίγο πιο άνθρωπος και άκου αυτά που έχει να σου πει η μανούλα για το μωρό της… Δεν θέλει να σε κάνει να νιώσεις άβολα, θέλει κάποιος να την ακούσει και να καταλάβει ότι το παιδί της υπήρξε, παρόλο που δεν γύρισαν μαζί στο σπίτι…

Δεν το είδα πότε το αγοράκι μου. Δεν ξέρω πώς ήταν. Μόνο ρωτούσα τους δικούς μου αν είχε μαλλάκια ή να μου πουν όσο γινόταν κάποια χαρακτηριστικά του. Το ότι δεν τον είδα πότε είναι αυτό που με βασανίζει περισσότερο (πέραν της απώλειας, σαφώς). Συχνά σκέφτομαι πώς θα ήταν αν δεν είχαν γίνει έτσι τα πράγματα. Πώς θα έμοιαζε, τον ήχο της φωνής του. Θα πήγαινε δεύτερα δημοτικού φέτος…

Αγοράκι μου, παιδί μου, σε θυμάμαι πάντα…