To κορίτσι που μας έκλεψε την καρδιά το καλοκαίρι είχε ωραίο όνομα. Ιλεάνα.

Όμορφη, όχι με τον τρόπο που συνηθίζουμε να ορίζουμε την ομορφιά, όμως όμορφη. Η Ιλεάνα λοιπόν πέρασε το δέκατο καλοκαίρι της ζωής της παρέα με πολλά αγόρια και ελάχιστα κορίτσια. Κολύμπησε πολύ, πήγε για ψάρεμα, έπιασε αχινούς, έφτιαξε κάστρα στην άμμο, έπαιξε ποδόσφαιρο. Μας έμαθε φιγούρες με το skateboard. Πήδηξε μάντρες και βυθίστηκε σε αγκαθωτούς θάμνους για να πιάσει μια μπάλα, αφήνοντας αποσβολωμένο το συνομήλικο ανδρικό κοινό. Έχτισε σπίτια με τσιμεντόλιθους, έφαγε σουβλάκια με πολύ-μα πάρα πολύ τζατζίκι. Απέκτησε προσωπική συλλογή από δεκάδες γρατσουνιές και μώλωπες. Διάβασε πολλά βιβλία. Αλλά και σέρβιρε κάθε απόγευμα αόρατο τσάι σε μικρά πορσελάνινα φλιτζανάκια στις λιλιπούτειες φίλες της που την κοιτούσαν με θαυμασμό. Αρνιόταν πεισματικά να της πλέξω γαλλικές κοτσίδες και να φορέσει μπικίνι.

Η Ιλεάνα δεν είναι λοιπόν το… «κλασικό» κορίτσι και τη φαντάζομαι να μεγαλώνει μακριά από ό,τι κοινωνικά ορίζεται ως «κλασική» γυναίκα. Η Ιλεάνα είναι ένα βιβλίο που τα χωράει όλα στις σελίδες του. Θάρρος, ευγένεια με μικρές δόσεις γοητευτικής αυθάδειας, δύναμη, τόλμη, συναίσθημα. Μοιάζει να μην επιθυμεί να χωρέσει σε καταπιεστικά πρότυπα, μοιάζει να καταπιάνεται με ό,τι θέλει και όσο θέλει. Μοιάζει να είναι αυτό που ήμουν κάποτε και έχασα στον δρόμο, μοιάζει με την κόρη μου, μοιάζει ‒φυσικά‒ με τη μαμά της. Η οποία σίγουρα θα της λέει, μεγαλώνοντας, να μη συμβιβαστεί, να μην ξεχνάει αυτό που θέλει, να μην μπει σε κανένα κουτί που δεν τη χωράει, να αγαπά και να αγαπιέται όπως θέλει εκείνη. Να παραμείνει ένα κορίτσι-σούπερ ήρωας, να γράψει την ιστορία της όπως εκείνη θέλει, και να βοηθήσει και άλλους να γράψουν τη δική τους…

Του χρόνου λοιπόν…