Είναι εκτός τόπου και χρόνου να αποκλείσεις ένα μεγαλύτερο των πέντε παιδί από οθόνες. Είναι σχεδόν δογματικό να αρνηθείς πως η τεχνολογία και τα πολυμέσα μπορούν να είναι καταπληκτικά εργαλεία. Ταυτόχρονα, όμως, είναι ρομαντικό και, ελπίζω, όχι οπισθοδρομικό, να το μάθεις να αγαπά  το βιβλίο, την μυρωδιά του βιβλίου και την αίσθηση των σελίδων στα χέρια του.

Αλλά όπως λέμε συχνά, βαριά η καλογερική. Γιατί το βιβλίο αραδιάζει λέξεις, έχει μια ιστορία, μια άποψη, έναν μύθο, αλλά οι εικόνες είναι δικές του. Έχει τον περιορισμό των λέξεων και την ελευθερία των νοητικών εικόνων. Κι αυτό απαιτεί φαντασία, κόπο, διάβασμα μέσα από τις γραμμές και-εν τέλει-κάτι που δυσκολεύει πολλούς ενήλικες στις μέρες μας, το να αφήνεσαι.

Η οθόνη, χωρίς να κάνω διάκριση στην ποιότητα ή το είδος της εικόνας, σερβίρει το μήνυμα και την εικόνα πάκετο, στο πιάτο. Είναι άκοπη και συχνά αμάσητη είσοδος πληροφορίας, με ό,τι αυτό υπονοεί. Κλείνει την δυνατότητα να βάλει ένα παιδί τις δικές μας εικόνες έστω και ημιτελείς. Η εικόνα δημιουργεί συναισθήματα, παραλληλισμούς, έχει δύναμη και ένταση, αλλά ελευθερία δεν σου δίνει.

Ένα βιβλίο διαβάζεται με χίλιους τρόπους και ντύνεται με χίλιες εικόνες.

Ένα βιβλίο σου αρέσει ή δεν σου αρέσει, όσες φορές και να το διαβάσεις, δεν παίζει παιχνίδια υποβολής μέσω της οπτικής επανάληψης.

Ένα βιβλίο είναι μετάδοση μηνυμάτων που αποκτούν νόημα μόνο μέσα από αυτόν που το διαβάζει.

Ένα βιβλίο είναι λίγο πριν την μουσική, μόνο και μόνο γιατί έχει λόγια…