Ξεκινούν οι Πανελλήνιες εξετάσεις. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ακούμε και διαβάζουμε συζητήσεις και αναλύσεις για τη σκοπιμότητά τους, για τον βαθμό στον οποίον αυτές πρέπει να αποτελούν το βασικό κριτήριο εισαγωγής των παιδιών στα πανεπιστήμια, για το πόσο είναι πράγματι ένα σύγχρονο εργαλείο αξιολόγησης κ.λπ. κ.λπ.

Τα τελευταία χρόνια ο θεσμός νομίζω πως δεν βρίσκει πλέον υπέρμαχους ‒ βρίσκει μόνο μετριοπαθείς ή ορκισμένους αντιπάλους. Κατηγορείται ‒όχι άδικα‒ για ένα βαθμοθηρικό εκπαιδευτικό προαπαιτούμενο που θέτει, για τη μετάλλαξη των παιδιών μας σε «παπαγάλους» και για πάρα πολλά άλλα τέλος πάντων.

Προφανώς λίγους ενδιαφέρει το πού στέκομαι σε όλη αυτήν τη συζήτηση καθώς, ό,τι λέγεται και ό,τι γράφεται δεν έχει καταργήσει το ραντεβού των αγχωμένων μαθητών με την ανάγκη να αποτυπώσουν σε ένα χαρτί πράγματα που –πιθανότατα‒ δεν θα τους χρησιμεύσουν ποτέ.

Μιλώντας βιωματικά τάσσομαι λοιπόν –ακούσατε, ακούσατε‒ υπέρ των Πανελληνίων εξετάσεων. Προτού με λιντσάρετε θα σας πω ότι για μένα οι εξετάσεις ήταν απλώς μια δοκιμασία που επιβεβαίωσε μια οργανωμένη και όχι υπεράνθρωπη προσπάθεια που έκανα ως μαθήτρια. Ήταν επίσης ο χρόνος και ο τόπος που αντικειμενικά επικύρωσαν τις μέχρι τότε υποκειμενικές προσλαμβάνουσες των καθηγητών μου για τις επιδόσεις και τις δυνατότητές μου. Ήταν η ευκαιρία μου να αριστεύσω (έγκλημα). Και –ξανά ακούσατε, ακούσατε‒ τυχαίνει να μιλώ με πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν ακριβώς την ίδια άποψη, άρα δεν είμαι μόνη μου. Αυτά σε επίπεδο βιωματικό, ξαναλέω.

Δεν υποστηρίζω σε καμία περίπτωση ότι ο θεσμός δεν μπάζει. Μπάζει όπως ακριβώς μπάζει και το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα που κανείς δεν τολμά να πειράξει ριζικά και αποφασιστικά, βγάζοντας τα παιδιά μας από τη μεσαιωνική τροχιά του πλανήτη Ελλάδα.

Δεν είναι οι Πανελλήνιες το πρόβλημα. Είναι τα νηπιαγωγεία που μαθαίνουν τα παιδιά μας να γράφουν και να μετρούν, αλλά όχι να παίζουν, να αναζητούν, να πειραματίζονται, να ανακαλύπτουν∙ είναι τα κακογραμμένα βιβλία του δημοτικού και η εμμονή γονιών και εκπαιδευτικών με την ορθογραφία και την προπαίδεια-ανάγνωση και αντιγραφή, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου∙ είναι η τρομερά αμήχανη και ενοχική σχέση του δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος με την τεχνολογία, η ανικανότητα να χρησιμοποιήσουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές όλα όσα παίζουν τα παιδιά μας στα δάχτυλα, προς όφελός τους∙ είναι τα έξυπνα σχολεία που νομίζουν πως το να γκουγκλάρεις στο τάμπλετ έχει κάποια ουσιώδη διαφορά με το να ψάχνεις στις ασήκωτες εγκυκλοπαίδειες.

Ξυπνήστε∙ καμία διαφορά δεν έχει. Δεν είναι τα εργαλεία η πανάκεια, δεν κάνουν τα ipad και τα smartboards τα σχολεία και τα παιδιά μας εξυπνότερα. Είναι οι άνθρωποι που τα χειρίζονται, είναι η απενοχοποίηση της τεχνολογίας και της εξέλιξης που στην περίπτωσή μας μοιάζει πραγματικά ακατόρθωτη. Είναι η σύνδεση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις ανάγκες της κοινωνίας, τις προκλήσεις και τη ανάπτυξη. Οι Πανελλήνιες λοιπόν είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που κουνά το δάχτυλο στα παιδιά του, δεν περιμένω πολλά. Δεν περιμένω τίποτα. Κομμένα φτερά. Από ενήλικες που έλαβαν τη γη και την παρέδωσαν καμένη. Δεν περιμένω τίποτα και, πιστέψτε με, ούτε και τα παιδιά μας.