Η Χριστίνα Παπαδοπούλου, υπεύθυνη παιδικών βιβλίων στις Εκδόσεις Παπαδόπουλος, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.

Συνήθως ξυπνώ πριν από το ξυπνητήρι.

Μέχρι να χτυπήσει σκέφτομαι τα όνειρά μου.

Μερικές φορές όμως σκέφτομαι και τα του γραφείου…

Μ´αυτά και μ´αυτά χτυπάει και το ρολόι στις 7.17 ακριβώς.

Μετά από λίγο σηκώνομαι και πάω να δω αν έχει ξυπνήσει το κορίτσι μου-που συνήθως έχει και διαβάζει βιβλίο ή μίκυ μάους πρωινιάτικα…

Αφού κάνουμε την πρωινή μας κουβεντούλα, εγώ: «Τι να σου φτιάξω αγάπη μου;» παιδί: «Δεν θέλω πρωινό, δεν πεινάω» συνήθως το ματς λήγει υπέρ εμού, ευτυχώς.

Με το που ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού ορμάνε οι πέντε-έξι-εφτά-αναλόγως-τη-μέρα γατούλες μας, απαιτώντας το πρωινό τους.

Προς το παρόν δυο χαδάκια και φύγαμε.

Στις 8 ακριβώς την αφήνω στο σχολείο.

Μετά στο σπίτι λίγες δουλειές, ετοιμασία μεσημεριανού ΜΟΥ, μικρό τσεκ στην αλληλογραφία και έφυγα για το γραφείο. Ε, εκεί το πώς περνάνε οι ώρες δεν περιγράφεται… μέχρι να πω καλημέρα έχει βραδιάσει.

Κατά το απόγευμα όταν συνειδητοποιώ ότι έχω όρεξη και πολλά πράγματα ακόμα που θέλω να κάνω πριν φύγω αρχίζω να ανησυχώ λίγο, όμως… Άλλες μέρες πάω και την παίρνω από κάποια απογευματινή δραστηριότητα, άλλες μέρες έχω εγώ απογευματοβραδινή δραστηριοτητα, άλλες μέρες μένω μέχρι πιο αργά, άλλες μέρες φεύγω κι έχει ακόμα φως (εκεί γύρω στον Μάιο).

Στον δρόμο προς το σπίτι, φαντασιώνομαι τον εαυτό μου να στολίζεται και να βγαίνει για ένα ποτάκι-φαγάκι-κάτι τέλος πάντων, αλλά συνήθως τελικά περνάω τον υπόλοιπο πολύτιμο χρόνο της ημέρας με συζητήσεις, καυγάδες, γέλια, πάλη και γαργαλητά με το δικό μου «πολύτιμο».

Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός, όμορφα.