Ούτε που την ήξερα αυτή την έκφραση. Τώρα όμως που την έμαθα, μου αρέσει τρελά, γιατί λέει τόσα πολλά με τόσο λίγες λέξεις. Πράγμα που έμαθα τελευταία από ένα μικρό παιδάκι. “Ποιητής είναι αυτός που λέει πολλά με λίγες λέξεις” είπε το παιδάκι σαν ποιητής κι αυτό! Ο δε άλλος μεγάλος ποιητής, ο Πάμπλο Νερούδα, έχει πει κάτι που εγώ λέω ότι ισχύει για τους έφηβους: ότι κάποια στιγμή η εφηβεία τούς κάνει “αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές!”.

Άρα ποιους πιάνει σίγουρα η άνοιξη; Τους έφηβούς μας. Αυτά τα… κάποτε παιδάκια που είχαμε στο σπίτι μας και τα γλυκοφιλούσαμε όποτε θέλαμε, που τώρα σου γυρίζουν την πλάτη ενοχλημένα. Τα κάποτε παιδάκια, που σαπουνίζαμε ενίοτε, τα οποία τώρα κλειδώνονται με τις ώρες στο μπάνιο. Και που τρέχουν να βάλουν τα σεντόνια και τα εσώρουχα τους στο πλυντήριο, προτού τους μαρτυρήσουν. Τα παιδάκια μας που κάποτε κυνηγούσαμε για να φάνε, αλλά που τώρα αδειάζουν το ψυγείο και δεν έχουν ξυπνημό το πρωί, γιατί μεγαλώνουν και ανθίζουν. Και περνάνε ώρες μπροστά στον καθρέφτη και το γυμναστήριο.

Και όλα αυτά είναι τόσο φυσιολογικά αν καταλάβουμε την έκρηξη που γίνεται στο σώμα τους, παρόμοια με αυτή της άνοιξης. Που δεν χρειάζεται περαιτέρω περιγραφή -η άνοιξη– αρκεί να είσαι λίγο παρατηρητικός και να βλέπεις στα δέντρα τα μπουμπούκια να σκάνε σε ανθάκια και τα μυρωδάτα χαλιά από χαμομήλι, παπαρούνες και κίτρινες μαργαρίτες να απλώνονται όπου μπορούν. Μετά τον χειμερινό ύπνο. Όργιο.

Έτσι και με τους έφηβούς μας. Το όλο θέμα της σεξουαλικότητας, της βρεφικής και της παιδικής ηλικίας, τα Οιδιπόδεια συμπλέγματα και μπερδέματα, όλα μετά τα 6 πηγαίνουν κάτω από το χαλί. Και εκεί παραμένουν σε λανθάνουσα κατάσταση. Όλα αυτά, ώστε η πανέξυπνη φύση να τους ελευθερώσει ενέργεια, η οποία να διοχετευθεί στη μάθηση. Έτσι και γίνεται. Ηρεμεί το σώμα τους και το ρίχνουν στους αριθμούς, τα γράμματα και σε αφήνουν να τα γλυκοφιλάς. Ως τα 12-13 όλα αυτά τα καλά και βολικά για εμάς τους γονείς.

Ώσπου να γίνει η βιολογική έκρηξη. Οπότε τον λόγο αναλαμβάνει το σώμα, ξεμυτίζει δριμύτερη η κρυμμένη σεξουαλικότητα και δεν θέλουν φιλιά από τους πολυαγαπημένους γονείς τους. Καταλαβαίνετε γιατί. Όχι πάντως επειδή έπαψαν να μας αγαπάνε. Αλλά επειδή είναι άβολο και άχαρο να έχεις ξαφνικά σεξουαλικές αισθήσεις, όταν σε φιλάει ο γονιός σου. Κι έτσι, μας αποφεύγουν μέσα στη γενική αναστάτωση που τους προκαλεί το καινούργιο σώμα τους. Το οποίο κυριαρχεί σχεδόν στα πάντα.

Γιατί πώς να παρακολουθήσεις τη λύση του προβλήματος από τη συμμαθήτριά σου στον πίνακα, ενώ παρατηρείς τα όμορφα πόδια της και το στήθος της που έχει αρχίσει να διαγράφεται και που εκείνη, με τη σειρά της, προσπαθεί να καμουφλάρει γιατί ντρέπεται; Από τη μία ντρέπεται δηλαδή και από την άλλη καμαρώνει. Μπλεγμένη κι αυτή.

Πώς να μην τους πιάνει η άνοιξη τους έφηβους, όταν η φύση και των δύο μοιάζει τόσο με αυτό το συγκλονιστικό ξύπνημα των ορμών και των ονείρων; Η φύση αναζωογονείται και ανθίζει. Οργιάζει. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στους έφηβους. Που συγκινούνται και ελευθερώνονται από όλη αυτή την ομορφιά της καινούργιας ζωής και φυσικά τους… πιάνει η “ταιριαστή” τους άνοιξη.

_ Καλά και με εμάς τι γίνεται; Ξοφλήσαμε; Τελειώσαμε και δεν μας πιάνει η άνοιξη πια; Μόνο τους αγαπημένους σου έφηβους πιάνει; (μου φωνάζει ο γκρινιάρης μου από το βάθος της αίθουσας).
_ Πιάνει, πιάνει και όσους από μας έχουμε διατηρήσει τον έφηβο μέσα μας και τολμάμε να παρατηρήσουμε και να παρασυρθούμε από ανθισμένες αμυγδαλιές και χαλιά από χαμομήλι. Τι λέτε;
_ Λέω ότι μπορεί και να ξέρεις τι λες.
_ Θα δω μπας και με πιάσει και μένα η άνοιξη και θα σου πω… αν επιστρέψω. 

Κατάλαβε, λέω μέσα μου. Εσείς;