Πόσες φορές έχω επιλέξει μέρη και δραστηριότητες χωρίς να τη ρωτήσω, πιστεύοντας ότι θα γουστάρει, δεν θυμάμαι. Άλλη μία τις προάλλες, το μικρό τρενάκι του Κέντρου. Αφετηρία, ο σταθμός του μετρό της Ακρόπολης. Ο μπαμπάς της εφοδιάζεται με την απαραίτητη καφεΐνη και όσο τον περιμένουμε της δείχνω το μουσείο απέναντι. «Θέλω να πάμε στο μουσείο» μου λέει. Κοντοστέκομαι. Ίσως μια άλλη φορά, σήμερα θα πάρουμε το τρένο, λέω. Επιμένει. «Ανυπομονώ να δω τα αγάλματα». Όταν ένα πεντάχρονο παιδί ξέρει πολύ καλά γιατί θέλει να πάει σε ένα μουσείο και σου το ζητάει επίμονα, φαντάζομαι ότι αν αρνηθείς, θα εισπράξεις τη χρυσή μούντζα όλων των ειδικών. Πετάς το φραπέ που μόλις πήρες – έστω και μουρμουρίζοντας -, στέκεσαι στην ουρά και δείχνεις ότι συμμερίζεσαι τον ενθουσιασμό της πρώτης-φοράς-σε-μουσείο-γουάου, ακόμη κι αν εσύ έχεις πάει σε άπειρα και έχεις σιχτιρίσει σχολείο, γονείς και λοιπούς φορείς συντηρητισμού προτού ασπαστείς τις ομορφιές τους.
Να λοιπόν πώς εκείνο το κυριακάτικο πρωινό του Ιουλίου η κόρη μου πήρε τους γονείς της από το χέρι και τους πήγε βόλτα στο μουσείο της Ακρόπολης, αποδεικνύοντάς τους πως ξέρει να αποφασίζει καλύτερα για την ίδια.
Δεν της απαγορεύσαμε τίποτε. Δεν της είπαμε να κάνει ησυχία, να μην τρέχει, να μην μιλάει δυνατά, ούτε καν να μην αγγίζει. Δεν της θέσαμε καμία απαγόρευση εκ των προτέρων. Και απολαύσαμε την καλύτερη ξενάγηση έβερ.
Με διστακτικά στην αρχή πέδιλα πάνω στο γυάλινο δάπεδο ανακαλύψαμε την αρχαία πόλη κάτω από τα πόδια μας. Με σχεδόν χορευτικές κινήσεις ανάμεσα στα εκθέματα αναρωτηθήκαμε πού να βρίσκονται τα υπόλοιπα μέλη των ανθρώπων και των αλόγων και ποια θέση έχουν τα (αγαπημένα της) λιοντάρια δίπλα τους. Με βεβαιότητα εξηγήσαμε στο πρώτο άγγιγμα γιατί δεν πρέπει να επαναληφθεί και με θαυμασμό σταθήκαμε απέναντι στις μικρογραφίες των αετωμάτων – το Δωδεκάθεο είναι η νέα της λατρεία. Κανείς μέσα στο μουσείο δεν ενοχλήθηκε από τον ενθουσιασμό μας, τα γέλια μας, τις ζωηρές κουβέντες μας. Κανείς δεν μας έκανε παρατήρηση.
Η κόρη μου ήθελε να μάθει και προσπαθώντας να της απαντήσω, μάθαινα εγώ.
Πως μαθαίνεις μόνο αυτό για το οποίο ρωτάς. Πως η μάθηση (μπορεί να) είναι (και) διασκέδαση. Πως εσύ πρέπει να ορίζεις το πότε και το πόσο. Πως κάθε πρώτη φορά οφείλει να είναι δική σου επιλογή. Πως αγαπάς κάτι αν το διεκδικήσεις μόνος. Και πως τελικά πρέπει να αφήνεις τα παιδιά να επιλέγουν, να διεκδικούν, να ρωτούν και τότε μεγαλώνουν.
Από τα τόσα μουσεία που έχω επισκεφτεί, τα τόσα έργα που έχω κατά καιρούς θαυμάσει, θα θυμάμαι πάντα ως το πιο ξεχωριστό αυτόν τον χιτώνα με μπικ στυλό, ενθύμιο της πρώτης επίσκεψης σε μουσείο που με έκανε να σκέφτομαι και να ανακαλύπτω αλλιώς.
Προτείνω να μην πάτε ποτέ τα παιδιά σας στο μουσείο. Να τα αφήσετε να σας πάνε εκείνα.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο 31ebdomades, ένα site που εστιάζει στην προωρότητα.
