Η Μανίνα Ζουμπουλάκη, συγγραφέας και δημοσιογράφος, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της.

7:15 π.μ.: Ξυπνητήρια (δύο). Ξυπνάω τα παιδιά μου που πάνε σχολείο (δύο), τρώμε σαν τους τρελούς ό,τι βρούμε μπροστά μας και φεύγουμε. Πάμε με τα πόδια (860 μ.) και συζητάμε τα θέματά μας στον δρόμο – γενικά περπατάμε πολύ. Βολεύει, μια και δεν οδηγώ. Κουδούνι 8:10. Τζαστ.

8:30: Λαϊκή, φορτώνομαι σαν τη χαμάλα + καρότσι. Εκτός που τρώμε πολλά ζαρζαβατικά, τη βρίσκω στις λαϊκές, είναι ένα χόμπι κι αυτό…

9:30: Γυρνάω από σχολείο και λαϊκή, παρατάω τις βρούβες στο σαλόνι, κοιμάμαι καμιά ώρα.

11:00-12:00: Διαβάζω μέιλ, ειδήσεις, ό,τι πέσει στα χέρια μου. Γράφω σύντομα κείμενα μόνον, θα τα ξανατσεκάρω αργότερα, πρώτα ο Θεός. Απαντάω σε γράμματα αναγνωστριών στο αγαπημένο blog του «ELLE». Αν δεν έχω εξωτερικές εργασίες, κάνω τηλέφωνα, διαδικαστικά, πρακτικά πράγματα, τα οποία σιχαίνομαι και με σιχαίνονται κι αυτά. Τόσο τους κόβει.

12:00: ίιιιιι! Δεν έχω μαγειρέψει, πάρα πολύ γρήγορα ψήνω ό,τι υπάρχει, ψιλοκόβω, τηγανίζω, βράζω και ανακατεύω με φούρια. Ένας Θεός ξέρει αν τρώγεται κάτι από όλα αυτά, αλλά τουλάχιστον έχουμε ντοματάκια. ΚΑΙ αγγούρια! Αυτό πού το βάζεις;

13:00: Τρέχω να μαζέψω τα παιδιά από το σχολείο. Ξυπνάω τον μεγάλο μου γιο, που κάπου είχε να πάει αλλά μάλλον θα αργήσει. Α, όχι, δεν έχει να πάει σήμερα, άρα την ξαναπέφτει. Φτάνω στην έξοδο του σχολείου ακριβώς 1:15 που χτυπάει το κουδούνι και θέλω να φωνάξω «ΓΙΕΣΣΣΣ!» με τη γροθιά στον αέρα σαν αμερικανάκι βλήμα, αλλά κρατιέμαι.

14:30: Τρώμε. Καλό ήταν αυτό που έφτιαξα τελικά, αν και κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς είναι. Τα παιδιά είναι captive audience (=ψοφάγανε της πείνας…)

15:30: Μαθήματα. Ο μεγάλος τρώει, ή δεν τρώει («…και τι είναι αυτό που έφτιαξες;») Λέμε καμιά κουβέντα, ή δεν λέμε. Θα πάει σ’ ένα φίλο/σ’ ένα μάθημα αργότερα. Τώρα να μην πηδάμε πάνω στο κεφάλι του πλιζ, βλέπει ταινία.

4:30-7:00 μ.μ.: Διάφορες δραστηριότητες παιδιώνε, τα οποία τρέχω δεξιά αριστερά (ωδεία, τένις, πόλο, ό,τι βάζει ο νους του ανθρώπου). Αν έχουμε ελεύθερο χρόνο πηγαίνουμε στο πάρκο. Άλλες μαμάδες καπνίζουν στα κάγκελα (του πάρκου) ή στο καφέ απέναντι. Χαίρομαι που τις βλέπω και με βλέπουν.

9:00-10:00 μ.μ.: Μπάνια, καβγάδες («δεν θέλουμε να πάμε για ύπνο!»), διάβασμα βιβλίου, τραγούδι-νανούρισμα, νάνι. ΝΑΝΙ, λέμε. Κιχ μην ακούσω.

10:00-11:00: Κάνω γιόγκα, ή δεν κάνω. Αν δεν κάνω, σέρνομαι τρώγοντας φιστίκια. Βάζω πλυντήριο.

11:00-…: Γράφω. Τα «κάτι λίγα» που ξεκίνησα το πρωί τα συμπληρώνω τώρα, ή τα πετάω (μπούρδες-μα δεν είναι προγραμματισμένο το σύστημα για να δημιουργεί πρωί-πρωί, και με πίεση χρόνου…) Γράφω: άρθρα όταν υπάρχει ζήτηση (στην Athens Voice μια φορά τη βδομάδα, στα ihappy και themamagers), γράφω βιβλία ή ιστορίες που θα γίνουν βιβλία. Δουλεύω πάνω σε ιδέες ή σε κείμενα που άρχισα σε άσχετες φάσεις, σε ασκήσεις για μαθήματα συγγραφής, επεξεργάζομαι όνειρα, διαβάζω άρθρα, μπαινοβγαίνω στο φέισμπουκ πότε-πότε και συγκεντρώνομαι όσο προχωράει η νύχτα. Νυστάζω, αλλά έχει ησυχία το σπίτι, ο κόσμος κοιμάται, το μυαλό μου χτυπάει ένα είδος νιρβάνας μαζί με το πληκτρολόγιο. Αν τύχει και είμαι πολύ ψοφίμι –αν είχα δραστηριότητες με ουρές, τράπεζες, εφορίες μέσα στη μέρα και η ενέργειά μου είναι ντιπ πλακέ– διαβάζω περισσότερο παρά γράφω. Αλλά η νύχτα, έστω κι ένα ξεθεωμένο δίωρο γύρω από τα μεσάνυχτα, είναι ο «χρόνος γραφείου» μου εδώ και πολύ καιρό, που δεν δουλεύω πια εκτός σπιτιού. Έτσι ήταν πάντα, ακόμα κι όταν δούλευα εκτός σπιτιού.

3:00-6:00: Ακούω συνήθως τον μεγάλο μου γιο όταν γυρίζει σπίτι, στις 3 ή στις 5 το πρωί, και μετά κοιμάμαι σαν άνθρωπος.

7:15: … σκατά ύπνος. Αλλά πάντα ελπίζω ότι θα κοιμηθώ μέσα στη μέρα – θα αρπάξω από τα μαλλιά καμιά ωρίτσα εδώ κι εκεί. Οπότε είμαι τζετ, οκέι και τζάμι μαζί. Μόνο που (στανταράκι) ξέχασα να απλώσω τα ρούχα από το πλυντήριο…

Το τελευταίο μυθιστόρημα της Μανίνας «Αόρατα Κορίτσια» είναι η ιστορία τριών γυναικών που ζούνε με ανδρικές ταυτότητες στην Ελλάδα «του χθες, του σήμερα και του αύριο», όπως έγραψε κάποιος. Έβγαλε πρόσφατα ένα παιδικό βιβλίο «Τα δίδυμα που ακούνε τα πάντα», το οποίο απευθύνεται σε δίδυμα αδερφάκια 3-8 ετών (Εκδόσεις Παπαδόπουλος αμφότερα). Αυτήν την εποχή δουλεύει ένα ακόμα εγχειρίδιο γραφής, ετοιμάζει θεατρικό πάνω στο «Φερμουάρ», το προηγούμενο μυθιστόρημά της, διδάσκει δημιουργικό γράψιμο σε συμπαθητικούς μέλλοντες συγγραφείς και γράφει γενικά ό,τι της έρχεται…