Έχω χωρίσει 3 χρόνια τώρα. Η κόρη μου τότε ήταν μόλις 3 χρονών, μέρες μετά τα γενέθλιά της. Δεν θα ξεχάσω πότε, όσα χρόνια και αν περάσουν, τη στιγμή που καθίσαμε να μιλήσουμε σε ένα τόσο μικρό και άδολο πλάσμα για κάτι τόσο αδιανόητο. Πιθανό εκείνη να το θυμάται περισσότερο από μένα. Άκουσε μια σειρά λέξεων που εκείνη τη στιγμή δεν σήμαιναν τίποτα αλλά που μοιραία θα ανακάλυπτε πολύ σύντομα το νόημά τους.
Όταν χωρίζεις αποκτάς στίγμα. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν υποτιθέμενα έχουν εξελιχθεί οι κοινωνίες. Ακόμα χειρότερα στην ελληνική κοινωνία. Άσχετα αν πολλοί θα ήθελαν να έχουν το κουράγιο να κάνουν ότι έκανες, άσχετα από το αν κάποιοι απλά δεν το διανοούνται γιατί η διατήρηση της οικογένειας στο μυαλό τους είναι μια συνθήκη απρόσβλητη είτε γιατί μπορεί να σε κοιτούν από την ασφάλεια της ευτυχίας τους, σπάνιο αλλά αληθινό, τους δίνεις την ευκαιρία να σε κρίνουν. Όλοι αγαπούν να κρίνουν. Είναι τα κεφάλια που κουνιούνται με «συμπόνια» στην αναφορά «ναι, χωρίσαμε». Είναι τα επικριτικά βλέμματα που δέχεσαι από ανθρώπους που δεν σε γνωρίζουν. Τα τυχαία κακεντρεχή σχόλια που γίνονται στις πιο ανύποπτες στιγμές. Είναι οι φορές που ακόμα και οι πιο στενοί σου φίλοι θα σου πουν «δεν ξέρω τι να πω σε κάποιον που έχει πάρει διαζύγιο». Είναι εκείνοι που θα σπεύσουν να σε διαβεβαιώσουν πόσο δύσκολα πράγματα σε περιμένουν. Μπαίνεις σε μια κατηγορία που χρήζει διαφορετικής μεταχείρισης.
Τίποτα δεν συγκρίνεται όμως με αυτό που συμβαίνει εντός. Εντός σπιτιού και εντός ψυχής. Η δική μου περίπτωση δεν είχε τον πόνο του αποχωρισμού. Είχα χωρίσει και πενθήσει μέσα μου πολύ πριν φύγει εκείνος από το σπίτι. Πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι το παιδί σου. Είναι ο τρόμος της αναμονής της δύσκολης ώρας. Εκείνης που το παιδί θα νιώσει στο πετσί του τι έχει συμβεί. Ώσπου η ώρα, οι ώρες, οι μέρες έρχονται και είναι κοφτερές σαν μαχαίρια. Τα ουρλιαχτά, οι αδυσώπητες ερωτήσεις, οι υστερίες, τα κλάματα. Αβάσταχτο συναίσθημα για ένα γονιό να γνωρίζει πως έχει προκαλέσει στο ίδιο του το παιδί τόσο πόνο.
Ύστερα είσαι εσύ. H συντριπτική αίσθηση της αποτυχίας. Ο φόβος του αύριο για τη σχέση σου με το παιδί σου, τη σχέση με τον εαυτό σου. Οι άδειες ώρες που το παιδί πηγαίνει για ύπνο και κάνεις στον εαυτό σου τις μάταιες ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά για τις αποφάσεις που πήρες, τα λάθη που έκανες, το χρόνο που έδωσες. Η ανάληψη της ευθύνης. Η συνειδητοποίηση ότι είσαι ένας 40χρονος μόνος γονιός με ένα 3χρονο παιδί. Το πρωί όμως, όπως και να έχει πρέπει να ξυπνήσεις εκείνος ο γονιός με το χαμόγελο στα χείλη, με την υπομονή και κατανόηση απέναντι στη δυσκολία, γιατί όσο και αν θα ήθελες να καταρρεύσεις, είσαι εσύ ο ενήλικος και η δουλειά σου είναι να σταθείς στα πόδια σου. Και η γνώση αυτή, εκτός από το μαρτύριο σου, μπορεί να είναι συνάμα και η σωτηρία σου.
3 χρόνια μετά όλα είναι αλλιώς. Δεν έγινε τίποτα μαγικά όμορφο όπως και τίποτα άλλο στη ζωή. Με πίστη στην ορθότητα της απόφασής μου, στάθηκα στα πόδια μου με χαμόγελο αληθινό. Αποδέχτηκα ότι είμαι άνθρωπος και έκανα πολλά και μεγάλα λάθη. Ανέλαβα όμως την ευθύνη τους και αγωνίζομαι κάθε μέρα να κάνω το καλύτερο. Βρήκα έναν άνθρωπο ο οποίος μου θύμισε πως είναι να ζεις με αγάπη και όχι τοξικά. Έπαψα να με νοιάζουν τα βλέμματα και τα σχόλια. Ήμουν αδύναμη και τα άφησα να με επηρεάσουν. Δεν τους κάνω τη χάρη πια. Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου γιατί δεν φοβήθηκα, δεν συμβιβάστηκα και διεκδίκησα μια άλλη ζωή για μένα και το παιδί μου.
Για εκείνο ίσως να μη γίνει εύκολο ποτέ, αλλά κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου να είναι όσο πιο καλά μπορεί. Θα κλάψει ακόμα φορές, θα ζητήσει την επανένωση, θα με βάλει στη διαδικασία να πω τα ίδια για χιλιοστή φορά. Και αυτό είναι το σωστό. Τρέμω και πάλι εκείνη την ώρα που θα κατηγορηθώ με ενήλικα λόγια πια για όλα αυτά αλλά ελπίζω να έχω το κουράγιο και τη σύνεση να πω «συγγνώμη για τον πόνο που σου προκάλεσα, ελπίζω έστω να σου έμαθα πως οι άνθρωποι κάνουν λάθη, οφείλουν να τα διορθώνουν και μπορούν να βρουν τη χαρά και μετά από αυτά».
