Άλλη μια μέρα ξημερώνει. Όμορφη, μελαγχολική, κρύα, προβληματισμένη, με έναν ήλιο ο οποίος μάλλον παίζει κι αυτός κρυφτό μιας και δεν αντέχει το τόσο κρύο που ήρθε. Άλλη μια μέρα με πόνο στην κοιλιά. Η περίοδος είναι εδώ για να μου θυμίσει τη γυναικεία μου φύση. Ένα δώρο που μου χαρίστηκε από τα δώδεκά μου χρόνια. Κι όμως, τώρα στα τριάντα οκτώ μου, είναι υπό αμφισβήτηση μια και, στων περισσότερων τα μάτια, υπάρχει άλλη αξία για να πραγματώσεις την ίδια σου τη φύση. Το παιδί. Δύο χρόνια παντρεμένη και, στων περισσότερων τα μάτια, θα έπρεπε να έχω ήδη παιδί. Να έχω γίνει μάνα. Γεια σου και πάλι λοιπόν. Αλήθεια δεν ξέρω αν γράφω για απευθυνθώ σε σένα ή για να ψυχοθεραπεύσω τον εαυτό μου, όμως αυτό είναι εδώ κι εσύ, αν θες, αξιολόγησέ το.
Από τα 18 μου χρόνια ασχολούμαι με τα παιδιά. Πάντα ήθελα να κάνω ένα παιδί και να υιοθετήσω άλλο ένα. Αυτό ήταν το όνειρό μου. Έτσι με φανταζόμουν. Έτσι με φαντάζομαι. Ποτέ όμως δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τα παιδιά ως μέσω για την αυτοπραγμάτωσή μου. Και τα χρόνια περάσανε και φτάσαμε στο σήμερα. Και το αιώνιο τηλεοπτικό –και όχι μόνο– ερώτημα «Εγώ πότε θα γίνω μάνα;» μεταβλήθηκε και έγινε «Εσύ πότε θα γίνεις μάνα;». Δεν αμφισβητώ την αγνότητα των προθέσεων, όμως το ερώτημα είναι τόσο προσωπικό όσο να ρωτάς κάποιον πότε έκανε τελευταία φορά έρωτα με τον/τη σύντροφό του/της. Άκουσε, λοιπόν, αυτό.
Θέλω πολύ να γίνω μητέρα και να συστήσω ένα χαρούμενο παιδί στον όμορφο και ήρεμο κόσμο μου. Ένα παιδί που θα εντάξω, όσο πιο ομαλά γίνεται, στον όχι τόσο όμορφο και ήρεμο κόσμο εν γένει. Ένα παιδί που θα του δώσω αξίες, όπως σεβασμός στο διαφορετικό και στην ιδιωτικότητα. Που θα το μάθω να αναγνωρίζει ομορφιές όπως αυτές ενός ταξιδιού, ενός βιβλίου, μιας μουσικής και ενός ηλιοβασιλέματος. Ένα παιδί που θα έχει τους φίλους του σαν οικογένεια και θα μάθει να χαίρεται, αργότερα, ένα ωραίο φαγητό, ένα μπάνιο στη θάλασσα, ένα τσίπουρο και ένα ποτήρι κρασί αγκαλιά με τον έρωτά του. Ένα παιδί που θα αμφισβητεί έχοντας βάσεις, γνώσεις και δίκαιο κριτικό πνεύμα. Ένα παιδί που δε θα χάσει ποτέ τη φαντασία και την παιδικότητά του.
Ως μαριονέτα, όμως, κι εγώ του σύμπαντος δεν ξέρω πώς, πότε και με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό. Και, αλήθεια σου λέω, σε μια περίοδο τόσο μεγάλου άγχους θα ήθελα να μην προσθέσω άλλο ένα. Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο και τώρα που είμαστε δύο, οικογένεια είμαστε. Αυτός κι εγώ. Μη με παρεξηγήσεις. Όταν έρθει, με όποιον τρόπο κι αν έρθει, καλώς να έρθει. Όμως δεν είναι κάτι που έχουμε παραγγείλει από γνωστό κινεζικό site για να σου πω σε πόσες ημέρες θα φτάσει. Ως τότε λοιπόν άφησέ με να απολαύσω τη ζωή μου με ηρεμία. Ως τότε μη μου λες «Κούραση; Δεν μπορείς να μιλάς για κούραση, δεν έχεις παιδιά». Ως τότε μη λες «Καλά, κάνε παιδιά πρώτα και μετά μίλα» και ναι, ξέρω ότι εσύ που έχεις παιδί σκέφτεσαι ακόμα και τώρα, που διαβάζεις αυτό, «Δεν έχεις παιδιά γι’ αυτό τα λες». Όμως, για λίγο έστω, θυμήσου πώς ένιωθες, πώς ζούσες πριν αποκτήσεις παιδιά και σκέψου ότι κι αυτό ένα είδος bullying είναι.
Και, προς Θεού, όταν έρθει ένα παιδί, μη με ρωτήσεις «Πότε με το καλό το δεύτερο;». Γεια σου, για την ώρα, λοιπόν.
Η Μυρτώ Χρυσανθοπούλου είναι ηθοποιός-μουσικός-μουσικοθεατροπαιδαγωγός.
