Η Εριέττα Καραμπέτσου είναι επαγγελματίας εκπαιδεύτρια σκύλων, σύμβουλος ψυχολογίας, συμπεριφοράς και ευζωίας του σύγχρονου κατοικίδιου σκύλου, και μαμά ενός εφήβου. Την έχουμε φιλοξενήσει ξανά στις σελίδες μας και έχουμε συζητήσει για τη σχέση παιδιών και σκυλιών. Αυτή τη φορά, όμως, μιλήσαμε για… την πανδημία, καθώς νόσησε και πρόσφατα ανέρρωσε από κορονοϊό και δέχτηκε να μοιραστεί μαζί μας την εμπειρία της.

Τα μέτρα προστασίας και τα θετικά τεστ

Η Εριέττα αντιμετώπισε την πανδημία εξ αρχής ως… πανδημία! Δεν ήταν από αυτούς που πίστευαν πως ο ιός δεν υπάρχει ή πως τα μέτρα προστασίας είναι υπερβολικά ή περιττά. Η καθημερινότητά της είχε αλλάξει, όπως των περισσότερων, το τελευταίο διάστημα. Προσπαθούσε να προσέχει και να τηρεί όλα τα μέτρα. Όμως, νόσησε. Πρώτα ο σύντροφός της και έπειτα και η Εριέττα. Ή τουλάχιστον με αυτή τη σειρά πήραν τα αποτελέσματα των εξετάσεών τους για τον κορονοϊό.  Πρώτος έκανε εκείνος τεστ μοριακής βιολογίας σε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο, καθώς είχε μια απλή ενόχληση στον λαιμό του – όχι κάτι έντονο ή ανησυχητικό. Αλλά λόγω του ότι στο σπίτι υπάρχει και ένας έφηβος, για λόγους ασφαλείας, έκριναν πως ένα τεστ για προληπτικούς λόγους θα ήταν απαραίτητο. «Όταν πήραμε τα αποτελέσματα, η αλήθεια είναι πως σοκαριστήκαμε προς στιγμήν, ακριβώς επειδή ο σύντροφός μου δεν είχε έντονα συμπτώματα. Εν συνεχεία, ελεγχθήκαμε με τεστ τόσο εγώ όσο και ο γιος μου και διαπιστώθηκε πως εγώ ήμουν θετική στον ιό, ενώ ο Στρατής – αυτό είναι το όνομά του –  όχι», θυμάται η Εριέττα. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως δεν έχουν καμία ένδειξη για το πού μολύνθηκαν, καθώς κανείς από το φιλικό, οικογενειακό ή εργασιακό τους περιβάλλον δεν αρρώστησε είτε πριν είτε έπειτα από αυτούς. 

Η ιχνηλάτηση και το παιδί που δεν νόσησε

Όταν τους ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, τους εξήγησαν από το διαγνωστικό κέντρο πως έχει ήδη ενημερωθεί τόσο ο ΕΟΔΥ, όσο και η Πολιτική Προστασία και πως τους είχαν δοθεί τα ονόματά τους. Πράγματι, ο ΕΟΔΥ και η Πολιτική Προστασία ήρθαν σε τηλεφωνική επαφή μαζί τους, έγινε ιχνηλάτηση των επαφών τους και τους δόθηκαν οι οδηγίες για τις ημέρες που θα ήταν σε καραντίνα. Ο Στρατής δεν βρέθηκε θετικός ούτε στο δεύτερο τεστ που διενεργήθηκε μετά το πέρας της οικογενειακής καραντίνας, αλλά και το τεστ αντισωμάτων του βγήκε αρνητικό, γεγονός που επιβεβαιώνει πως πράγματι δεν νόσησε.

«Αποφασίσαμε να μείνει μαζί μας στο σπίτι για να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μεταφέρει τον ιό σε συγγενικά μας πρόσωπα», εξηγεί η Εριέττα. «Προσέχαμε πολύ. Όλες τις ημέρες ο Στρατής ήταν απομονωμένος στο δωμάτιό του, φορούσαμε μάσκες και γάντια και καθαρίζαμε σχολαστικά το καθετί στο σπίτι επί καθημερινής βάσεως», συμπληρώνει. «Το σχολείο του παιδιού ενημερώθηκε εξαρχής και απεστάλησαν οι εξετάσεις τόσο οι δικές μας, ώστε να δικαιολογηθούν οι απουσίες του, όσο και οι δικές του, για να καταγραφεί πως δεν αποτελούσε απειλή η παρουσία του, τη μία μέρα που πρόλαβε να πάει στο σχολείο, για τους συμμαθητές του και τις οικογένειες αυτών». Η αλήθεια είναι πως τα αποτελέσματα τα έλαβαν το επόμενο πρωινό μετά τον αγιασμό. Οπότε, επί της ουσίας ο Στρατής δεν ξεκίνησε τη νέα σχολική χρονιά με τους συμμαθητές του. Μετά το πέρας των δεκατεσσάρων ημερών επανέλαβαν όλοι το διαγνωστικό τεστ, καθώς επίσης και τεστ αντισωμάτων του ιού. Το παιδί ήταν και πάλι αρνητικό με μηδενικά αντισώματα, που σημαίνει πως δεν νόσησε, και έτσι επέστρεψε στο σχολείο, έχοντας, όμως, κρατήσει μια επαφή τις ημέρες της απουσίας του. «Παρόλο που δεν παρακολουθούσε τα μαθήματά του δια ζώσης, οι παραδόσεις έγιναν κανονικά με ιδιαίτερα μαθήματα τηλεδιάσκεψης από τους καθηγητές του, οι οποίοι τις ώρες που είχαν κενό συνδέονταν μαζί του και έκαναν μάθημα. Κάτι που τιμά ιδιαιτέρως τόσο το σχολείο όπου φοιτά όσο και μεμονωμένα τους εκπαιδευτικούς και τους ευχαριστούμε θερμά ως οικογένεια», τονίζει η Εριέττα.  

Η καθημερινότητα με τον ιό

Το δύσκολο κομμάτι με τον κορονοϊό, όπως τουλάχιστον το βίωσαν η Εριέττα και ο σύντροφός της, ήταν πως τα συμπτώματα επέμεναν για παραπάνω από δέκα ημέρες, κάτι που τους έκανε να νιώθουν πως οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειπαν μέρα με τη μέρα. «Ενώ τις πρώτες μέρες δεν βίωσα κανένα απολύτως σύμπτωμα, μετά το πέρας τριών ημερών από την κοινοποίηση των θετικών μου αποτελεσμάτων ξεκίνησα να νιώθω πραγματικά τεράστια κόπωση, έντονους πονοκεφάλους, είχα κολικούς στο πεπτικό μου σύστημα, συνάχι και ένιωθα καταβεβλημένη. Η κόπωση ήταν πραγματικά το πιο έντονο σύμπτωμα. Είμαι ένας άνθρωπος που αθλούμαι αρκετά και για πολλά χρόνια. Φανταστείτε, λοιπόν, όταν το να τρέχεις 5 ή 10 χιλιόμετρα ως άθληση είναι στην καθημερινότητά σου, πώς νιώθεις όταν αδυνατείς να ανέβεις μία σκάλα ή να στρώσεις το κρεβάτι σου…»

Ευτυχώς, η Εριέττα είναι ψύχραιμος άνθρωπος κι έτσι κατάφερε να παραμείνει και στη συγκεκριμένη συγκυρία. «Ήμουν εδώ στο σπίτι, με την οικογένειά μου και με την αμέριστη συμπαράσταση των δικών μου ανθρώπων, των φίλων και των κηδεμόνων μαθητών μου, οπότε δεν ένιωσα να φοβάμαι ιδιαίτερα κάποια στιγμή, δεδομένου του γεγονότος πως τόσο εγώ όσο και ο σύντροφός μου είχαμε ενοχλητικά μεν αλλά ήπια για τα δεδομένα της νόσου συμπτώματα», εξηγεί. Και ευτυχώς ούτε το παιδί πανικοβλήθηκε. Ο Στρατής είναι ένας έφηβος, λίγο παραπάνω από δεκαπέντε ετών, οπότε είναι αρκετά μεγάλος ώστε να αντιληφθεί ότι δεν συνέβη κάτι τρομερό. Απλώς οι γονείς του μολύνθηκαν από έναν δύσκολο ιό.

Για καλή της τύχη, η Εριέττα έχει στον κλειστό της κύκλο ανθρώπους που νιώθει ως οικογένεια με όλη τη σημασία της λέξης και τους βοήθησαν με τα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας, τα οποία δεν μπορούσαν να φέρουν εις πέρας. «Ο αγαπημένος μου φίλος Θωμάς είχε αναλάβει ένα μεγάλο ποσοστό των αγορών και επίσης πολλές από τις υποχρεώσεις των κατοικίδιών μας – διότι στο σπίτι μας ζούμε τρεις άνθρωποι και πέντε κατοικίδια, τρεις σκύλοι και δύο γάτες! Παρά το γεγονός ότι εργάζεται πολύ και φροντίζει τα τέσσερα δικά του κατοικίδια ζώα, ήταν πάντα διαθέσιμος να αναλάβει τον περίπατο των σκυλιών ή οτιδήποτε άλλο χρειάστηκε. Η μονάκριβη αδερφούλα μου και ο γαμπρός μου μας ψώνιζαν, μας μαγείρευαν και μας άφηναν παραπάνω από μία φορά ημερησίως τα “εφόδιά μας” στο πεζοδρόμιο της πολυκατοικίας μας. Εμείς, φορώντας μάσκα και γάντια, κατεβαίναμε και τα παραλαμβάναμε. Οι φίλοι μας Μαργαρίτα και Ηλίας ήταν πάντα διαθέσιμοι να μας φέρουν κάτι ή να εκπληρώσουν κάποια υποχρέωσή μας. Τόσο οι γονείς μου όσο και οι γονείς του συντρόφου μου ήταν σε καθημερινή επικοινωνία μαζί μας και μας έστελναν “καλούδια”, κυρίως για τον εγγονό τους. Ο πρώην σύζυγός μου, και πατέρας του Στρατή, η γλυκύτατη σύζυγός του, οι αδερφές του και οι παππούδες ήταν σε συνεχή επικοινωνία μαζί μας και εκείνοι και μας επισκέπτονταν να μας δουν από το μπαλκόνι και να μας αφήσουν ψώνια», συγκινείται η Εριέττα.

Όμως, το πλέον συγκινητικό μέρος της ιστορίας είναι πως οι κηδεμόνες των μαθητών της, οι σκυλομπαμπάδες και οι σκυλομαμάδες, ήταν πρόθυμοι να περιμένουν να βγει από την καραντίνα για να συνεχίσουν τα μαθήματά τους, της τηλεφωνούσαν καθημερινά να δουν πώς είναι και να ρωτήσουν αν χρειάζεται κάτι ή της έστελναν μηνύματα με φωτογραφίες των μαθητών της, με λεζάντες όπως «Δασκάλα, γίνε γρήγορα καλά να έρθεις να σε φιλήσω…»

Μετά την ανάρρωση

Δυστυχώς, ο φόβος και ο κοινωνικός στιγματισμός των νοσούντων από κορονοϊό είναι ένα φαινόμενο των καιρών μας. Τον βίωσε, άραγε, η Εριέττα; «Προσωπικά, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, δεν αντιμετώπισα τέτοιες αντιδράσεις», απαντά. «Εξάλλου, ως νοήμονα όντα, οι άνθρωποι είμαστε ‒ελπίζω‒ σε θέση να κατανοήσουμε πως ένας άνθρωπος που μολύνθηκε από τον οποιοδήποτε ιό δεν το προκάλεσε ο ίδιος και πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε. Και εφόσον κάποιος νόσησε, έχει επαναλάβει το τεστ του και είναι αρνητικό και έχει και αντισώματα, τότε, για κάποιο χρονικό διάστημα τουλάχιστον έως ότου αρνητικοποιηθούν τα αντισώματά του, θεωρητικά δεν μπορεί να μολυνθεί ξανά και ως εκ τούτου να μας μεταφέρει τον ιό».

«Όλα στη ζωή μας είναι αναμενόμενα και αποτελούν εμπειρίες», συμπληρώνει φιλοσοφημένα η Εριέττα. Σωματικά αισθάνεται λιγάκι καταβεβλημένη ακόμα, αν και έχει περάσει κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά έχει επιστρέψει στην καθημερινότητά της και στους ρυθμούς της. Προσέχει, βέβαια, αρκετά καθώς μετά τη μόλυνσή της, το ανοσοποιητικό της σύστημα θεωρητικά είναι ευάλωτο. Ψυχολογικά, αισθάνεται πολύ δυνατή μετά την τόση φροντίδα και την αγάπη που εισέπραξε από τους οικείους τους και μη. Έχει, όμως, ένα μήνυμα να στείλει στον κόσμο και ιδιαίτερα στους γονείς που νοσούν και έχουν να αντιμετωπίσουν εκτός από τον κορονοϊό και την καθημερινότητα των παιδιών τους που μπαίνει εκ των πραγμάτων σε παύση. «Θα ήθελα να τονίσω πως ο κορονοϊός μάς αφορά όλους και δεν κάνει διακρίσεις. Όσοι νοσούν δεν θα πρέπει να νιώθουν άβολα και θα τους προέτρεπα να μοιραστούν την εμπειρία τους και να ζητήσουν βοήθεια. Είναι ανθρώπινο να ζητήσουμε από κάποιον να κάνει τα ψώνια μας, να πάει περίπατο τον σκύλο μας, να μας μαγειρέψει ή να μας στηρίξει ψυχολογικά. Θα πρέπει όλοι μας να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής και ασφαλείας για εμάς και την οικογένειά μας, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο, τους συνανθρώπους μας. Και τέλος, να τονίσω πως δεν αξίζει σε κανέναν ασθενή να στιγματίζεται. Θα επαναλάβω πως οι άνθρωποι είμαστε νοήμονα όντα και είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πως ο κοινωνικός στιγματισμός του οποιουδήποτε ασθενή δεν έχει καμία βάση». 

Photo by: Elias Sotiropoulos | Luigital

Η Εριέττα Καραμπέτσου, VSA Certified Dog Trainer, MISAP, είναι επαγγελματίας εκπαιδεύτρια σκύλων, σύμβουλος ψυχολογίας, συμπεριφοράς και ευζωίας του σύγχρονου κατοικίδιου σκύλου, Dogbite Safety Educator, Doggone Safe, συγγραφέας του βιβλίου “Η Τέχνη του να επικοινωνώ με τον σκύλο μου” – Εκδόσεις Φυλάτος 2017