Μετά τη μεγάλη συνέντευξη της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου και της Βάσιας Παρασκευοπούλου για την κατάσταση που επικρατεί (και) εξαιτίας της πανδημίας στο θέατρο και τις παραστατικές τέχνες για παιδιά, για το επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιεύουμε συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και ομάδες που ασχολούνται με το παιδικό θέαμα και θέλουν να μιλήσουν για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας και να κινητοποιήσουν το «απόν» Υπουργείο Πολιτισμού. Στο Τaλκ, προετοιμάζουμε το project αυτό εδώ και τρεις μήνες και σας ζητάμε, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής σας, να βοηθήσετε και εσείς, κοινοποιώντας τα κείμενα αυτά και καθιστώντας έτσι ορατούς μια σειρά από ανθρώπους που αγαπούν τα παιδιά και θέλουν να τα εκπαιδεύσουν και να τα διασκεδάσουν, αλλά δεν μπορούν. Σήμερα, κοντά μας η Χρύσα Διαμαντοπούλου, εκπροσωπώντας τη Θεατρική Ομάδα Μικρός Νότος.

• Καλησπέρα! Είμαι η Χρύσα Διαμαντοπούλου, μητέρα μίας 13χρονης κόρης και καλλιτεχνική διευθύντρια της θεατρικής ομάδας Μικρός Νότος, που από το 2012 υλοποιεί δράσεις για παιδιά και εφήβους. Πτυχιούχος στην Ψυχολογία (ΕΚΠΑ), αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή Αθηνών κι έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο στη RADA (2001-2002), στη σκηνοθεσία θεάτρου. Το 2014 ολοκλήρωσα το διετές σεμινάριο στο Εργαστήρι Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου, για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, ενώ από το 2019 είμαι φοιτήτρια της Νομικής Αθηνών. Εργάστηκα στο θέατρο ως υπεύθυνη παραγωγής, ως ηθοποιός και ως βοηθός σκηνοθέτις με τους Γιώργο Μιχαηλίδη, Τάσο Μπαντή, Βίκο Ναχμία, Κώστα Καζάκο, Τάσο Ράτζο, Βίκτωρα Αρδίττη κ.ά, με πολλά ΔΗΠΕΘΕ, με το ΚΘΒΕ και στο ελεύθερο θέατρο.  
• Η θεατρική ομάδα «Μικρός Νότος-Δράσεις δημιουργίας και πολιτισμού» είναι μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, της οποίας έχω την οργανωτική και καλλιτεχνική επιμέλεια και ιδρύθηκε το 2012. Στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε δράσεις ψυχαγωγικές, αλλά ταυτόχρονα και παιδαγωγικές με κέντρο το παιδί, με εργαλεία το Εκπαιδευτικό Δράμα, τη λαϊκή μας παράδοση, τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία και τη μουσική. Η ομάδα μας αποτελείται από εξαιρετικούς συνεργάτες. Η Φλώρα Σπύρου, ο Νίκος Αξιώτης, η Ναυσικά Πύρρου, η Μαρίζα Τσάρη, ο Δημήτρης Γιαννής, η Αγγελική Παναγιωτοπούλου, η Άννα Μαντά, η Ευαγγελία Σκρομπόλα, η Αλεξάνδρα Λιακοπούλου αποτελούν τον πυρήνα της ομάδας. Παρ’ όλα αυτά πολλοί είναι και οι συνεργάτες που λειτουργούν περιφερειακά και μας δίνουν την πολύτιμη βοήθειά τους, όπως ο Γιώργος Τζαβάρας, η Γεωργία Μπούρδα, η Άννα Ανουσάκη, η Έλσα Λουμπαρδιά, ο Διονύσης Ποταμίτης, ο Αποστόλης Τσατσάκος, η Ιφιγένεια Μακρή, ο Δήμος Μαμαλούδης… Δεν μπορώ να μην αναφέρω ως εξέχοντα μέλη και αρωγούς όλα τα χρόνια μας τον Τάσο Βρεττό, το k2design του εξαιρετικού Γιάννη Κουρούδη και τη CGCFilm του Κωνσταντίνου Γρηγορακάκη.
• Η ομάδα Μικρός Νότος έχει στο ενεργητικό της μέχρι τώρα 8 παραστάσεις: την Μυλωνού, το Αισώπου Κόμιξ!, τον Κουκουμπλή, το Γύρω Γύρω μήνες, το Αισώπου …φίλοι,  Το πιο γλυκό ψωμί, το Τέρας και τη νέα μας παράσταση Ο Ραφτάκος των Λέξεων. Παράλληλα σχεδιάζει και υλοποιεί εργαστήρια για όλες τις ηλικίες. Φέτος συνεργάζεται με τον νέο χώρο Modus Vivendi by Krateros Katsoulis στα Βριλήσσια υλοποιώντας εργαστήρια για βρέφη, νήπια και παιδιά.
• Η πανδημία μάς βρήκε στα καλύτερά μας! Με συνεχόμενα sold out της παράστασής μας “Ο Ραφτάκος των λέξεων”, του Αντώνη Παπαθεοδούλου, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και με λίστες αναμονής για τα σχολεία. Ο Ραφτάκος ήταν sold out μέχρι και το τέλος των παραστάσεών μας, τον Μάιο του 2020. Δυστυχώς, δεν προλάβαμε. Στις 12 Μαρτίου βάλαμε λουκέτο και ακόμα δεν έχουμε επιστρέψει. Επιπλέον, έτρεχαν άλλες 6 παραγωγές από το ρεπερτόριό μας σε σχολεία, φεστιβάλ και δήμους.
• Δόθηκαν κάποια λίγα χρήματα στους καλλιτέχνες τους πρώτους 3 μήνες και μετά παύση. Από υπόσχεση σε υπόσχεση και από ματαίωση σε ματαίωση. Η εταιρεία μας δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ όλους αυτούς τους μήνες και συνεχίζει και πληρώνει από ασφαλίσεις και φόρους μέχρι λογιστές και τρέχοντα έξοδα. Είμαστε πια 7 μήνες χωρίς εργασία. Απελπισία. Βιοποριζόμαστε με ό,τι είχε ο καθένας, αν είχε.
• Πολύ γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι οι άνθρωποι που αποφασίζουν για το θέατρο δεν ξέρουν τις ιδιαιτερότητες του θεάτρου, πόσω μάλλον του θεάτρου για παιδιά. Έτσι αναλάβαμε εμείς να τους ενημερώσουμε, να τους κινητοποιήσουμε, να τους ξεβολέψουμε… Προς το παρόν δεν έχει αποτέλεσμα…
• Σε σταθερό χώρο (τις Κυριακές) το θέατρο για παιδιά δεν έχει κάποια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις βραδινές παραστάσεις. Οι θεατές εισέρχονται τμηματικά και τοποθετούνται στις θέσεις τους -θα πρέπει να προβλέπεται οι οικογένειες να μπορούν να καθίσουν μαζί. Τις καθημερινές για σχολεία, όμως, η κατάσταση γίνεται τελείως ασύμφορη. Τα σχολεία πώς θα υπενοικιάσουν πούλμαν όταν από κάθε σχολείο μπορούν να μετακινηθούν μόνο ανά τμήμα; Πώς θα παρακολουθήσουν την παράσταση; Θα αναμειχθούν με άλλα τμήματα άλλων σχολείων; Πόσα παιδιά; Πόσο θα έχει το εισιτήριο για να μπορούν να πληρωθούν ο χώρος, η παραγωγή και οι συντελεστές; Και αν πεις ότι όλα τα παραπάνω απαντώνται -πώς;;;- ποιος εκπαιδευτικός θα αναλάβει το βάρος και την ευθύνη να το κάνει αυτό πατώντας ουσιαστικά σε ένα κενό νόμου και όχι σε μία επίσημη οδηγία της πολιτείας, που αντίθετα έχει φροντίσει να στοχοποιήσει το θέατρο!
• Το ίδιο, με μία μικρή παραλλαγή, συμβαίνει και στα σχολεία όπου επισκέπτονται οι παραστάσεις. Μπορούν να μπουν οι ηθοποιοί; Ναι, μπορούν. Πάλι πατώντας σε κενό νόμου. Ποιοι δάσκαλοι θα αναλάβουν την ευθύνη; Ακόμα και αν η παράσταση γίνεται στην αυλή γιατί μπορούν μόνο ανά τμήμα να την παρακολουθήσουν; Πώς θα βγουν τα έξοδα κάθε παράστασης (μεταφορικά, ασφαλίσεις και αμοιβές ηθοποιών, αμοιβή συνεργάτη που κλείνει την παράσταση, αμοιβή εταιρείας κλπ);  
• Η σεζόν ξεκίνησε, μπαίνει ο Νοέμβριος και ακόμα δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη. Μόνο εξαγγελίες και ωραία λόγια. Κανένα ΦΕΚ, καμία δέσμευση. Ούτε λόγος για νέο project. Από 7 παραστάσεις που είχαμε πέρυσι, φέτος έχουμε 2 με τους ίδιους συντελεστές μήπως και επιβιώσουμε. Αν δεν δοθούν επιδοτήσεις θέσεων, αν δεν δοθεί βοήθεια στις εταιρείες παραγωγής, το μέλλον του θεάτρου στη χώρα που γέννησε το θέατρο κρίνεται αβέβαιο.
• Η πανδημία ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα και κάθισε πάνω σε έναν άκρως προβληματικό και γεμάτο παθογένειες κλάδο. Είμαστε οι επαγγελματίες με τους χίλιους ΚΑΔ, την ανασφάλιστη εργασία, τις απλήρωτες πρόβες, τις άθλιες συνθήκες εργασίας, τους ακατάλληλους χώρους εργασίας, την ασυδοσία, την παντελή έλλειψη φροντίδας όλων των κυβερνήσεων ανεξαιρέτως τα τελευταία 30 χρόνια. Είμαστε η χώρα της αναξιοκρατίας, της αρπαχτής, των PR, των επιτροπών που αυτοχρηματοδοτούνται, των επιχορηγήσεων που δεν περιλαμβάνει τις παραστάσεις για παιδιά και εφήβους (ΓΙΑΤΙ;;!!), των κολλητών που μοιράζονται, της αέναης προσπάθειας όπου σχεδόν τίποτα δεν αναγνωρίζεται. Είμαστε η χώρα που ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο «παραγωγός» θεωρούνται a priori απατεώνες. Είμαστε η χώρα που το 47% του τζίρου σου το αποδίδεις στο κράτος. Τι λέτε να θέλω να δω να λειτουργεί αλλιώς; Όσο για τη σχεδόν πλήρη υποβάθμιση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στα σχολεία; Είναι συνεπής με το προφίλ της σημερινής κυβέρνησης…
• Ένα μήνυμα προς τους εκπαιδευτικούς: στηρίξτε τις θεατρικές ομάδες που τόσα χρόνια με το έργο τους στήριξαν τη δική σας δουλειά. Με ασφάλεια, εξασφαλίστε όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες για αυτές τις ομάδες. Μην επιλέγετε παραστάσεις με βάση την τιμή, αλλά με βάση τη συγκίνηση και την εμπειρία που μπορεί να προσφέρει στα παιδιά κάθε παράσταση.
• Ένα μήνυμα προς τους γονείς: το θέατρο είναι η πιο ασφαλής έξοδος με τα παιδιά σας! Πού μπορείτε να βρείτε μεγαλύτερη ασφάλεια; Σε έναν παιδότοπο, σε ένα πάρτι, σε μία κοινωνική συνάθροιση, στην αθλητική δραστηριότητά του, στην τάξη του; Δείτε περισσότερο θέατρο φέτος με τα παιδιά σας. Μην αναζητήσετε προσκλήσεις, παρακαλώ. Δεν μπορούμε να σας δώσουμε.
• Ένα μήνυμα προς όλους: Αναζητήστε παραστάσεις που σέβονται τον θεατή. Αναζητήστε ομάδες με μεράκι και καρδιά, με γνώση και εμπειρία. Το θέατρο είναι η ζωντανή τέχνη του ανέφικτου, είναι ένα οργανωμένο παιχνίδι, ένα ταξίδι χωρίς να χρειαστεί να μπεις σε αεροπλάνο. Το θέατρο είναι ένα κλειδί που μπορεί να ξεκλειδώσει τις ψυχές των παιδιών μας. Έχουμε τη δύναμη να το κρατήσουμε ζωντανό. Μας χρειάζεται, αλλά κυρίως το χρειαζόμαστε.